Syndicate Review

Groot was onze verbazing wanneer we op kantoor te horen kregen dat we Syndicate gingen binnen krijgen om te reviewen. "Moeten we dan op zoek naar onze Sega Mega Drive, of het stof van onze SNES afblazen?" was het eerste dat op de teamvergadering werd gezegd. Waarschijnlijk zullen vele lezers die in '93 nog dagelijks van hun moeder de borst kregen, zich nu afvragen waarover we het hebben. Wel, maak je klaar om verlicht te worden. Syndicate kwam oorspronkelijk uit in 1993, onder de vorm van een Real Time Strategy-game. In de trend van het opnieuw leven inblazen van oude, vaak vergeten gameseries, komt ontwikkelaar Starbreeze Studios op de proppen met een remake. En aangezien iedereen, zonder uitzondering, enkel nog First Person Shooters speelt, is dat wat deze game uiteindelijk geworden is.

Het jaar is 2069 en de mensheid bevindt zich in een bijzonder donkere tijd. Landgrenzen zijn vervaagd, overheden zijn opgehouden met bestaan en de wereld wordt nu geregeerd door verschillende corporatistische grootmachten (mijn persoonlijke nachtmerrie) die door het ontwikkelen van onbetaalbare technologie zo'n 90% van de hele wereldbevolking in extreme armoede heeft gestort. Deze "syndicaten" voeren een constante wedloop om consumenten op nieuwe manieren te doen interageren met de digitale wereld. Dit gebeurt door middel van de in de hersenen van de gebruiker ingeplante DART chip, die volledig op basis van adrenaline functioneert.

Maar natuurlijk, zoals iedere logisch denkend persoon al heeft uitgedokterd, neigen grote bedrijven zonder enige regulering door de overheid naar het sadistische. Er wordt in het Syndicate-universum geen prijzenoorlog gevoerd, maar één grote wereldomvattende oorlog om marktdominantie. De superrijken vechten onderling om een stuiver en de anders stuiverloze wereldbevolking is hiervan het slachtoffer. Actueel!

Jij kruipt in de huid van Miles Kilo, één van de gemodificeerde soldaten van Eurocorps. Dit megabedrijf ontdekt dat één van haar concurrenten, Aspari, een grote ontdekking heeft gedaan op het vlak van neurochiptechnologie. Jouw taak dus om hun wetenschappers een kopje kleiner te maken en de technologie voor jezelf te claimen.

"Na enkele uren spelen kregen we de indruk dat het bij de ontwikkeling van Syndicate niet te doen was rond het opzetten van een groots verhaal, maar eerder een goede FPS-ervaring."

Het verhaal van Syndicate is vrij rechttoe rechtaan. Heb je een beetje inzicht in hoe een verhaallijn uit hedendaagse games in elkaar zit, dan zul je alle plottwisten weten nog voor je een uur aan het spelen bent. Ook doet de game onnodig hard haar best om de megabedrijven af te schilderen als amoraal en ontaard, iets wat iedere mens met enige sociale voeling en realiteitszin allang wist natuurlijk. Zo zal Merritt, een agent die je vaak vergezeld op je missies, in één bepaalde scène alle reizigers op een trein brutaal vermoorden, om zo geen ooggetuigen achter te laten. We snappen het, Syndicate, niet gereguleerde monsterbedrijven zullen voor niets terugdeinzen om winst te maken.

Niet enkel is het verhaal vrij lineair, ook doen de thematieken à la de moraliteit rond menselijke augmentatie veel denken aan Deus Ex, waarvan Deus Ex: Human Revolution van vorig jaar de nieuwste telg in de reeks was. Deze laatst vernoemde game biedt alvast meer nuance rond de hele thematiek. Hoewel we na enkele uren spelen de indruk kregen dat het bij de ontwikkeling van Syndicate niet te doen was rond het opzetten van een groots verhaal, maar eerder een goede FPS-ervaring.

Qua gameplay maakt Syndicate goed gebruik van de hele verhaalopzet. De DART-chip kan op verschillende manieren gebruikt worden tijdens vuurgevechten. Activeer je de chip, dan worden alle vijanden voor een korte tijd in het fel oranje opgelicht, gelijkaardig aan Haze (kennen mensen Haze nog? Laat een comment achter als je deze game nog kent.). Ook kun je een soort Bullet Time activeren, waardoor het uitschakelen van grote groepen vijanden net iets makkelijker wordt. Doordat vrijwel alle elektronische apparatuur verbonden is met elkaar, kun je door middel van de DART heel wat zaken breachen. Dit zal, soms tot vervelens toe, gebruikt worden om deuren te openen, maar heeft ook wat leuke toepassingen. Zo kun je vijandige granaten onschadelijk maken door deze te breachen, een geautomatiseerde turret aan jouw zijde doen vechten of het schild van een vijand uitschakelen. Deze Breachfunctie zal al snel een tweede natuur worden, aangezien later in het spel steeds sterkere vijanden opduiken waarbij deze Breach-functie niet te omzeilen is.

"Breachen met de DART-chip wordt al snel een tweede natuur, zeker wanneer later in het spel steeds sterkere vijanden opduiken."

Stelselmatig zul je ook upgrades vinden voor je DART, meestal na een bossfight. Deze kun je dan spenderen aan nieuwe vaardigheden in een skilltree, die je extra levenskracht geeft, of de herlaadtijd van je DART verkort. Naast deze basisvaardigheden heeft de DART chip ook nog eens een hele boel apps. Niet enkel sta je in verbinding met elektronische apparatuur, maar je kunt de breachmogelijkheid ook gebruiken om in de DART chip van je vijanden door te dringen. Zo kun je, afhankelijk van de geselecteerde app, je vijanden elkaar doen aanvallen, hun wapen vernietigen zodat ze even extra kwetsbaar zijn, of zelf hun hoofd doen ontploffen. Deze vaardigheden worden geactiveerd door middel van adrenaline, die je op haar beurt krijgt door het neermaaien van vijanden met één van de vele wapens die Syndicate rijk is.

Op vlak van arsenaal is deze game niet bepaald uitzonderlijk origineel, doch er enkele leuke zaken op te merken zijn. Zo heeft elk wapen twee vuurmogelijkheden. Je vuurmodus wisselen voor je standaard pistool betekent veranderen van single shot maar burst shot. Maar voor de sniper rifle bijvoorbeeld, wissel je tussen een lange afstandsscope en een red dot sight. Een tactische keuze die wel van belang kan zijn tijdens de vele vuurgevechten. Ook zijn er enkele unieke wapens aanwezig, zoals een machinegeweer die je de mogelijkheid biedt om je vijanden te taggen en ze dan vanuit een veilige positie te beschieten met kogels die in een boog vliegen. Maar onze persoonlijke favoriet blijft de belt-fed shotgun, het liefdeskindje tussen een shotgun en een M60 machinegeweer.

1 of 5

Beschrijving

Attribution

Grafisch valt er ook iets op te merken bij deze game. Eerst en vooral willen we zeggen dat Syndicate, voor een kind van zijn tijd te zijn, er niet beter of slechter uitziet dan andere hedendaagse shooters. Leuk om te zien hoe de HUD, zoals de munitieteller van je wapen, vorm krijgt door een hologram op je wapen, à la Dead Space. Toch moeten we op vlak van grafische presentatie een kanttekening maken. Na enkele uren spelen stelden we vast dat de game er een sport van maakt om overal felgekleurde lichtbronnen te plaatsen. Het equivalent van de hele dag rond te lopen met een zaklamp die een meter voor je hoofd hangt, die op geregelde tijdstippen van kleur veranderd. Misschien ligt het aan ons, maar dit kwam vaak heel storend over.

"Teamwork is een vereiste maar zolang er naar behoren samengewerkt wordt zullen spelers geen probleem hebben met Syndicate's moeilijkheidsgraad."

Een competitieve multiplayer heeft de game niet. Er werd echter wel gekozen om een co-op mode te voorzien, waarin vier spelers samen missies kunnen doorlopen. Deze maakt gebruik van alle features die ook in de singleplayer beschikbaar zijn, zoals Breaching en de apps. Behoorlijk pittig is deze co-op wel, afhankelijk van de moeilijkheidgraad die geselecteerd wordt. Teamwork is hier vooral een vereiste, aangezien de game veel geavanceerde vijanden jouw richting zal uitsteuren, waarvoor het Breachen een noodzaak is. We moeten Starbreeze Studio, die een tijdje geleden beweerde dat de co-op te moeilijk was voor spelers, echter gerust stellen. Iedereen die ooit al een shooter gespeeld heeft, zal geen enkel probleem hebben met Syndicate, zolang je naar behoren samenwerkt.

Samenwerken op zich is al een hele opgave. Al te vaak zien we de Call of Duty-mentaliteit opduiken in co-op games. Spelers die enerzijds in een hoekje blijven staan en alle kreten om hulp van zijn teamleden negeren of anderzijds zonder nadenken vooruit stormen om neer gemaaid te worden door een overdonderende troepenmacht. En dat is telkens opnieuw het gevaar van games die grotendeels steunen op een co-op pijler: andere spelers. Wanneer je met vrienden speelt, wiens speelstijl je kent, zit alles snor. Maar we kennen allemaal dat gevoel wanneer we een public lobby vervoegen en vol verbazing kijken hoe sommige spelers de volgende checkpoint niet weten te vinden, een vijand die vlak voor hen staat niet lijken op te merken of gewoonweg een grotere last dan een meerwaarde zijn voor het team.