Grand Theft Auto 5 review
Groeten uit San Andreas.
Grand Theft Auto 5 (GTA 5) werd oorspronkelijk in 2013 uitgebracht en is zo enorm populair dat de game ondertussen op verschillende generaties consoles en op pc verschenen is, met nog de allernieuwste generatie consoles in het verschiet in 2022.
Daarom vonden we het nodig om al onze GTA 5 reviews te bundelen op één plek want wat we in 2013 schreven over GTA 5 is uiteraard niet noodzakelijk van toepassing op de GTA 5 die zal verschijnen op de PS5.
GTA 5 review voor PS3 en Xbox 360
Oh, San Andreas, staat van mijn dromen. Wat had ik een plezier met je in de winter van 2004. In mijn herinneringen scheer ik nog vaak in een straaljager over je dorre woestijnvlaktes. Ik raak uren verdwaald in je bossen, op zoek naar de illustere Bigfoot. Ik zet K-Rose snoeihard op terwijl ik me in een gejatte camper van je hoogste bergtop stort. Maanden dwaal ik in je rond, telkens op zoek naar nieuwe avonturen. Meer bizarre situaties, die ondanks je enorme omvang altijd binnen handbereik zijn.
Wanneer ik vier jaar later naar Liberty City trek, mis ik je nog het meest, San Andreas. Niko Bellic is een toffe peer, maar wat voelt de stad beperkt, vergeleken met jou. Ik wil helemaal niet bowlen met neef Roman, ook niet als hij het voor de honderdste keer vraagt. Maar veel meer valt er ook niet te beleven in deze grauwe, grijze blokkendoos. Zelfs een tank stelen om mijn frustratie op de inwoners los te laten, is er niet bij, want tanks, die bestaan niet in Liberty City.
Maar ineens ben je daar weer, San Andreas! Rocktar kondigt je als de spelwereld van Grand Theft Auto V aan, en het eerste wat ik van je zie is een ansichtkaart. Een kaartje met daarop een familie in de wildernis, bepakt en bezakt en geen wolkenkrabber in zicht. Mount Chiliad lonkt in de verte. Ik vraag me af of ze een camper bij zich hebben...
Grand Theft Auto V is uit en San Andreas is terug. Dat Rockstar Games met deze virtuele wereld bergen heeft verzet, staat buiten kijf. De herboren staat is een speeltuin van epische proporties, met een oog voor detail zoals alleen je alleen in een GTA-game ziet. Aan de vooravond van een nieuwe generatie wringt de ontwikkelaar de Xbox 360 en PlayStation 3 tot de laatste druppel uit, net zoals in 2004 is gedaan met Grand Theft Auto: San Andreas op de PlayStation 2. Het team verdient hiervoor niets minder dan het diepste respect.
San Andreas is een levende wereld waarin ontzettend veel te beleven is. Ik speel er tennis en golf, ga er naar de bioscoop en kijk thuis op de bank naar Fame or Shame, met oude bekende Lazlow als presentator. Ik browse er m'n LifeInvader-pagina, houd de aandelenbeurs in de gaten en zet hem naar mijn hand. Ik help de politie een handje wanneer ik midden in een vuurgevecht tegen een drugsbende terecht kom en ga er vervolgens zelf met de buit vandoor.
Een dronken jongeman denkt dat ik hem terug naar huis rijd, terwijl ik hem eigenlijk bij een occulte sekte in de bergen ga afleveren, gewoon omdat het kan. Ik ploeter met een tractor over het strand met de ondergaande zon in mijn kielzog en countrymuziek op mijn radio. Niet veel later bestorm ik (met tractor en al) de lokale kermis: ik kan de verleiding van een ritje in de achtbaan niet weerstaan.
Het is maar goed dat je zelf zo geslaagd bent, San Andreas, want als het aan je hoofdpersonages lag dan was ik snel weer weg. Trevor Phillips en Micheal Townley zijn onuitstaanbare, onsympathieke klootzakken die niets anders doen dan tegen elkaar schreeuwen, terwijl ze je onschuldige inwoners uit pure verveling teisteren. Homie Franklin is de enige die een greintje moreel besef bezit, maar toch volgt hij elk bevel van Trevor en Michael op. En waarom? Eigenbelang, niets meer dan dat.
Misdaad loont en dat heeft het in GTA-games altijd al gedaan, maar nog niet eerder met zo'n sadistische ondertoon. Het script is knap en er valt ook genoeg te lachen om het groteske geweld en de opmerkingen die de personages daarbij maken. Maar soms schrik ik ook een beetje van de achteloosheid waarmee Rockstar het volgende schandaal en de grenzen van het aanvaardbare opzoekt. Die martelscène was echt niet nodig.
Drie bestuurbare personages in één GTA-game blijkt verder een slimme vondst. Missies waarin ik vrij ben tussen Michael, Trevor en Franklin (en soms bulldog Chop!) te wisselen zijn een aangename variatie op de voorheen zo stramme missiestructuur. Er zijn meerdere manieren om de klussen te klaren, verschillende perspectieven om het spektakel vanuit te beleven. Na een geslaagde overval, die ik zelf tot in de puntjes heb voorbereid, vul ik mijn zakken met poen. En de stem van wijlen John 'Hannibal' Smith echoot weer door m'n hoofd: I love it when a plan comes together.
Daarbuiten is er in de tien jaar dat we elkaar niet gezien hebben eigenlijk weinig veranderd, San Andreas. De game waar je het vehikel voor bent, is een GTA-game pur sang. Een product van een ontwikkelaar die zijn eigen plan trekt en aan iedereen lak heeft. Daarvoor alle lof, maar soms is de game daardoor oubollig. Vrouwen zijn domme sletten en Amerikanen zijn dik, hypocriet, en op zichzelf verliefd. De overbekende cynische blik op de hedendaagse samenleving raakt zijn scherpe randjes kwijt. De grap is te vaak gemaakt, die koek raakt op.
Maar dan is het moment eindelijk daar. Ik knal met mijn gepimpte Banshee door de slagboom van het vliegveld en steel het eerste het beste vliegtuig. Met de hartslag in mijn keel stijg ik op, laat Los Santos ver achter me, zigzag tussen de bomen door en zie in de verte de zandvlaktes van Blaine County opdoemen. Niemand houdt me nog tegen, zelfs niet het halve politiekorps dat me nu op de hielen zit. Los Santos Rock Radio start precies op tijd Queen's Radio Ga Ga in. San Andreas, ik ben thuis.
Grand Theft Auto 5 is een geweldige speeltuin en je hebt ongetwijfeld iets aan onze GTA 5 cheats om Los Santos extra mee op stelten te zetten.