Quantum Break review - Tijd brengt raad
Tijd brengt raad.
Het verleden ligt vast. Dat is een van de basisconcepten van het tijdreizen in Quantum Break, de nieuwste game van Remedy Entertainment. Na een besneeuwd New York in Max Payne en de mysterieuze bossen van Alan Wake neemt de Finse studio je nu mee naar een plaats waar de tijd letterlijk stil staat. De ontwikkelaar wil de 'ultieme Remedy-game' maken, maar is daar met Quantum Break nog net niet in geslaagd.
Hoofdpersonage Jack Joyce komt na zes jaar terug thuis in Riverport, Massachusetts. In het midden van de nacht komt hij in Riverport University aan om zijn beste vriend Paul Serene met een experiment te helpen. Die laatste blijkt aan een tijdmachine te werken en wil Jacks hulp om te bewijzen dat die werkt. Al snel breekt echter de hel los: de tijd slaat op hol en dreigt zelfs te eindigen. Jack en Paul worden aan een mysterieuze straling blootgesteld, die hen de kracht geeft om de tijd te manipuleren.
Die kracht vertaalt zich in-game naar een zestal verschillende vaardigheden. Je leert de tijd rondom vijanden tijdelijk te bevriezen, een tijdschild te projecteren of snel van de ene locatie naar de andere te flitsen. Niet al je krachten zijn echter zo creatief: met de Time Blast blaas je vijanden om de een of andere reden gewoon op en met Time Vision kun je vijanden en speciale objecten in je omgeving oplichten. Niet echt superkrachten die je aan een tijdreiziger zou toeschrijven.
Creatief of niet, je vaardigheden zijn erg intens en spannend om te gebruiken. Met je krachten kun je objecten in de wereld beïnvloeden om zo doorgangen te maken waar er eerst geen waren. Dat vergt soms wat denk- en zoekwerk. In het begin zijn de oplossingen voor deze puzzels nog erg indrukwekkend om te zien, maar ze worden al snel een beetje afgezaagd. Indien je een vallend object verkeerd probeert te ontwijken, gebeurt het nogal snel dat je weer naar een lang laadscherm zit te kijken. Je tijdskrachten komen pas echt tot hun recht wanneer je met een wapen in de hand de vijand te lijf gaat.
Het schieten is vrij simpel, met slechts een tiental basiswapens waaruit je kunt kiezen. Je tijdskrachten voegen echter een overweldigende extra dimensie van strategie en bevrediging toe. Je kunt de tijd rond een vijand bevriezen, enkele kogels diens richting uitsturen en dan sneller dan het geluid naar zijn collega toestormen om hem vervolgens met je vuisten tegen de grond te slaan. Wanneer het tijdseffect ophoudt, vallen ze beiden dood neer. Het is een indrukwekkende evolutie van de Bullet Time die Max Payne zo beroemd maakte.
Remedy heeft in het verleden reeds met live action-segmenten in games geëxperimenteerd. Quantum Break is daarvan het resultaat. Aan het einde van ieder hoofdstuk krijg je een aflevering te zien van een speciaal opgenomen televisiereeks. Die verandert op basis van enkele keuzes die je doorheen het spelverloop maakt. De vier afleveringen van de serie vertellen het verhaal aan de andere kant van Jacks geweerloop: dat van de vijand. De hoofdpersonages van de reeks zijn echter helemaal niet interessant en na een tijdje ben je zelfs niet meer zeker van hun acties en hun motivaties.
Zowel in de serie als in de game verschijnen enkele bekende acteurs ten tonele, waaronder Aidan Gillen, beter bekend als Littlefinger in Game of Thrones. Die zwaargewichten zorgen voor een meerwaarde, maar kunnen niet verhinderen dat de televisieserie in de game gewoon niet op zijn plaats is. De hoofdpersonages uit de serie zijn namelijk saai en maken vaak onbegrijpelijke keuzes. Na een intens vuurgevecht of een schokkende plottwist verwacht Remedy dat je twintig minuten de controller aan de kant legt om passief mee te volgen met personages om wie je meestal maar weinig geeft. Dat is haalbaar wanneer je de game voor de eerste keer speelt, maar bij iedere verdere playthrough ben je toch dankbaar dat er een skip-knop is.
De game is ook gemaakt om meerdere keren te spelen. Er zijn achievements verbonden aan alle verschillende keuzes en er zijn ook een heleboel verzamelobjecten en upgrades voor je tijdskrachten te vinden. Ook het verhaal is de moeite om een tweede keer te beleven, om de reden dat je dan beter begrijpt wat er allemaal aan de hand is. Via de 'Timeline'-optie in het hoofdmenu kun je missies opnieuw spelen en op zoek gaan naar objecten die je gemist hebt. Pas echter op: als je de 'New Game'-optie kiest, wordt al je voortgang gewist.
Remedy heeft op programmeervlak toch enkele bijzondere dingen met de Xbox One kunnen doen. De tijdseffecten stelen iedere keer opnieuw de show. Je krachten hebben impact op je omgeving en de grotere Time Stutters doen de hele wereld er surreëel uitzien. Licht wordt gebroken en gebogen, terwijl rondvliegende partikels en objecten op hun plaats blijven hangen. Het is allemaal erg indrukwekkend. Daartegenover ziet de game er wat wazig uit en wordt er een afzichtelijke vorm van motion blur gebruikt wanneer je met de camera draait.
Ondanks de erg imposante effecten slaagt de game er niet in om een eigen identiteit te creëren. Dat komt vooral door de setting. De omgevingen in Max Payne en Alan Wake voelen authentiek aan, met een achterliggende mythologie en bedrukkende sfeer. Daarvan is in Quantum Break niets te merken. De stad en de omgevingen die je verkent, zijn steriel en verre van memorabel. Er zijn enkele situaties waarin Quantum Break zijn best doet, zoals een plaats waar de tijd op hoog tempo van verleden naar heden en weer terug flitst. Die spectaculaire momenten zijn echter schaars.
Is Quantum Break de ultieme Remedy-game? Nee. De televisiereeks is geen hoogvlieger en de gamewereld mist ook dat wat Max Payne en Alan Wake zo interessant maakte. De momenten waarop de tijdseffecten in hun volle glorie te bewonderen zijn, zijn echter een heuse streling voor het oog. De strakke gameplay maakt van het spelen een waar plezier, met heel wat mogelijkheden tot creatief gebruik van je superkrachten. Wanneer je over enkele jaren op Quantum Break terugkijkt herinner je je geen klassieker, maar wel een oerdegelijke game.
Quantum Break is vanaf 5 april verkrijgbaar op de pc en Xbox One.