11-11: Memories Retold review - Ontwapenend
Geen oorlogsheld.
Voor de 11-11: Memories Retold review duikt Maarten de loopgraven in.
“11-11: Memories Retold streeft ernaar goed te zijn, eerder dan een goede game te zijn.” Boude woorden van uitgever Bandai Namco die afgelopen zomer op Gamescom weerklonken. Te midden van bombastische shooters heeft 11-11 als doel om de Eerste Wereldoorlog eerlijk en waarachtig voor te stellen. Dankzij een sterke focus op verhaal en een opmerkelijke presentatie belicht de game op treffende wijze de impact van oorlog. Het is bovendien een verhaal dat zich uitstekend leent tot het visuele en interactieve karakter van games, zo bewijzen ontwikkelaar Aardman en DigixArt - bekend van Valiant Hearts - andermaal. Weg zijn de hollywoodiaanse protagonisten en grofgebekte krijgers: de figuren in 11-11 zijn personen, geen soldaten.
11-11 plaatst je in de modderige laarzen van Harry en Kurt. Harry is een Canadese fotograaf in Toronto. Jong, dom en verliefd op het meisje van zijn dromen laat hij zich door de joviale majoor Barrett overtuigen om de oversteek naar Frankrijk te maken - want welke vrouw houdt er nu niet van mannen in uniform? Zijn opdracht: het vastleggen van de heroïsche daden van de Canadese hulptroepen. Kurt bevindt zich als Duitse fabrieksarbeider dan weer aan de andere kant van het conflict. Wanhopig op zoek naar zijn vermoedelijk gesneuvelde zoon sluit hij zich aan bij het Duitse leger.
Het verhaal toont onder meer de veldslagen bij Vimy en Passendale, en bevat ontroerende momenten en meerdere eindes, zonder té zwaarmoedig aan te voelen. Sowieso draait deze representatie van de Grote Oorlog niet om heroïsme en flitsende strategieën, maar focust hij juist op de drijfveren en handelingen van de kleine man in de loopgraven. Tijdens de game switcht de camera heen en weer tussen Harry en Kurt. Beiden zitten diep ingegraven, op de hoede voor de vijand, voor elkaar. Een dramatische clash lijkt onvermijdelijk, maar hoe en met welke gevolgen? De nagenoeg naadloze overgang tussen de twee tegenpolen zet ook aan tot denken: wie is nu eigenlijk de vijand? Ruimte voor blunders en keuzevrijheid is er dan weer nauwelijks. Het verhaal is zeer geslaagd, maar weinig flexibel.
Die keuze van de ontwikkelaar manifesteert zich ook in de gameplay. Weinig uitdagende, haast banale handelingen zoals het nemen van een foto of repareren van een machine zijn zelfs in het heetst van de strijd schering en inslag. 11-11 wil geweld niet verheerlijken, noch het als vorm van entertainment aanwenden - een wereldoorloggame zonder schietwerk, stel je voor - maar probeert soms nog te krampachtig om een game te zijn. Het resultaat zijn geforceerde puzzels en stealthsecties die het tempo onnodig vertragen. Op gameplaygebied weet 11-11 niet te verrassen.
Opvallender dan de gameplay is de unieke artstijl, die op het impressionisme is geënt. Pastelkrijt en vage vormen vermengen zich tot wat een verre herinnering lijkt. De stijl reflecteert emoties en onderlijnt de subjectieve insteek die de makers hanteren. Het is dan ook logisch dat de presentatie in het heetst van de strijd, wanneer emoties en indrukken elkaar vliegensvlug opvolgen, het meest tot zijn recht komt. Karmijnrode tinten, felgekleurde flitsen en zwarte vegen beelden de chaos en waanzin van het slagveld sprekend uit. Pijlen en iconen worden tot een minimum beperkt - slechts af en toe is een item niet duidelijk zichtbaar - waardoor je tijdens het spelen geregeld de tijd neemt om de prachtige, schilderachtige taferelen in je op te nemen.
Ook qua geluid raakt de game de juiste noot. Gecomponeerd in de befaamde Londense Abbey Road-studio ondersteunen de bedroevende tonen en opzwepende melodieën de toon van een scène immers perfect. Waar een taalbarrière onderlinge communicatie tussen Harry en Kurt vaak bemoeilijkt, heeft muziek als het ware een universele betekenis. Dialogen weten door middel van authentiek stemmenwerk emoties op overtuigende wijze over te brengen. Zo speelt Elijah Wood de rol van Harry en kruipt Sebastian Koch in de huid van Kurt. Vooral laatstgenoemde drukt zijn stempel op het aangrijpende relaas. Qua presentatie is 11-11 dus een voltreffer.
11-11 mag dan geen diepgaande gameplayervaring zijn, toch heeft het de kanonnen in huis om na te zinderen. In tegenstelling tot het gros van de games en films die zich tijdens de Eerste Wereldoorlog afspelen, staan vrede en menselijkheid namelijk centraal. Het verhaalgedreven avontuur bevat een uitmuntende artistieke stijl en muzikale score, die het ontroerende verhaal niet alleen onderbouwen, maar zelfs tot een hoger niveau tillen. Daar doet uiteindelijk zelfs de simplistische en weinig verrassende gameplay weinig aan af. Het resultaat is een atypisch, passend eerbetoon aan de slachtoffers van de Grote Oorlog.
Voor de 11-11: Memories Retold review speelde Maarten op een PlayStation 4 Pro.