A Game of Thrones: Genesis
A Winner is Coming?
A Song of Ice and Fire, het magistrale fantasy-epos van schrijver George R.R. Martin, heeft ondertussen al duizenden harten veroverd. Het eerste boek, A Game of Thrones, werd onlangs herwerkt tot een al even fantastische tv-serie (en een tweede seizoen is onderweg). Een game gezet in dit universum kon natuurlijk niet ontbreken. Enter "A Game of Thrones: Genesis" van ontwikkelaar Cyanide. De mensen van Cyanide, bekend van Blood Bowl en de Cycling Manager games, zijn grote fans van Martin. De man besliste zelfs persoonlijk om hen de rechten te geven om videogames rond "A Song of Ice and Fire" te maken. Geen "snel-snel" gemaakte game dus, die vlug uitkomt wanneer de tv-serie populair is. Nee, de game is zelfs al sinds 2009 in ontwikkeling.
Hoewel het een vreemde keuze blijft om een RTS te maken rond de saga, waarin vooral de ijzersterke karakterisering van de personages opvalt, is het verhaal alvast een pluspunt. In de campaign van de game speel je alvast belangrijke gebeurtenissen na uit het "verleden", want alles speelt zich nog voor de boeken af. De landing van Nymeria en de Rhoynar in Dorne vormen alvast een soort tutorial. Je kunt onder andere ook nog de veroveringen van Aegon the Conqueror en The War of the Usurper naspelen, wat kenners zeker als muziek in de oren zal klinken. De Campaign staat er, en is met het grootste respect voor het bronmateriaal behandeld. Het voelt heel leuk aan om de gebeurtenissen waar je voorheen enkel over las na te spelen. Helaas wordt de lijn niet altijd doorgetrokken: in de gewone "House vs House" games (de klassieke Skirmish) heeft iedereen simpelweg dezelfde naamloze lord, of je nu met de Lannisters of de Starks speelt. Wat bekende gezichten of kastelen zou een leuke toevoeging geweest zijn.
Voor de gameplay trekt Cyanide niet de normale kaart. In gewone spelletjes (dus niet de Campaign, waar je met specifieke missieobjectieven werkt) wordt de speelduur opgedeeld in een diplomatieke fase en een oorlogsfase. Het diplomatieke systeem is uniek en goed opgebouwd. Het draait rond allianties uitbouwen met de dorpen, mijnen en kastelen rondom je. Dit doe je door afgezanten rond te sturen. Wanneer een gebouw aan jouw kant staat, krijg je een inkomen door de kooplieden die automatisch van dat dorp naar je thuisbasis trekken.
Er zijn echter heel wat meer opties om dorpen aan je te binden of van de vijand over te nemen. Zo is er de "noble princess", die je kan uithuwelijken aan een dorp waardoor de alliantie onbreekbaar wordt door een spion of een vijandelijke afgezant. Een spion kan geheime allianties sluiten met de dorpen van een vijand: voor je tegenstander lijkt alles normaal, maar in het geheim steunen ze de andere kant. Het enige wat je hiertegen kan doen is je eigen dorpen controleren met een eigen spion. Daar stopt het niet: er zijn ook assassins, die onzichtbaar zijn en afgezanten of een prinses het zwijgen kunnen opleggen. Rogues kunnen dan weer een opstand uitlokken in een dorp, waardoor het neutraal wordt. Guardsmen kunnen op hun beurt vijandige assassins en rogues arresteren. Het diplomatieke systeem biedt duideljik enorme mogelijkheden. Elke eenheid heeft bovendien meerdere functies: zo kan een prinses ook nog eens vijandelijke eenheden charmeren, waardoor ze onder jouw controle komen.
Dit goed uitgebouwde systeem zorgt voor de nodige spanning, want je moet heel wat in de gaten houden. Doe je dat niet, dan zijn voor je het weet al je dorpen naar de tegenstander overgelopen. Terwijl je allianties sluit, loopt de vredesbalk bovenaan je scherm langzaam leeg. Wanneer die op is, begint de oorlogsfase en worden alle geheime allianties onthuld, waarna ze zich bij de speler die ze op dat moment in handen had, aansluiten. Helaas valt de game wat plat tijdens de gevechten die volgen. Ze zijn vaak zeer onoverzichtelijk, en afzonderlijke eenheden zijn zeer moeilijk te selecteren. Visueel ziet het er ook wat "knullig" uit, met alle units die simpelweg op een hoop liggen. Verwacht zeker ook geen gevechten met enorme legers, gezien je soms net genoeg voedsel verzameld hebt om er slechts vier tot vijf op te trommelen. Je wint een game (meestal) door een bepaald aantal prestige punten te behalen. Prestige verdien je met verschillende acties, zoals het meeste allianties hebben of het grootste inkomen vergaren. Het is zelfs volledig mogelijk om een game te winnen zonder dat er één druppel bloed vloeit.
Grafisch scheert het spel geen hoge toppen. De units zijn zeker niet rijk aan details. Alles maakt een wat verouderde indruk. De interface is bovendien niet de handigste om het overzicht te bewaren. Ook enkele bugs gooien roet in het eten. Toen ik bijvoorbeeld met mijn guardsmen een opstand wou onderdrukken, bleef de opstand voortdurend respawnen, terwijl dat helemaal de bedoeling niet was.
De game heeft duidelijk te kampen met een soort schizofrenie: aan de ene kant is er de campaign en vooral het diplomatieke systeem die zeer goed in elkaar zitten, maar aan de andere kant heb je de onafgewerkte slordigheden en de belabberde combat. Fans van het universum zullen hier zeker plezier in vinden, maar voor de diehard RTS-fan zal dit te weinig als een volbloed RTS aanvoelen. Een middelmatige score voor een game waar de balans tussen de verschillende elementen wat zoek is.
De review van A Game of Thrones: Genesis doorgenomen, en je hebt wel zin om het spel in huis te halen? Dat kan, want de game is vanaf nu verkrijgbaar voor de PC.