A Plague Tale: Innocence review - Afschrikwekkende schoonheid
Liefde in tijden van de Zwarte Dood.
Vol zin voor avontuur en met de nodig voorraad rattenvergif op zak verkende millenial Michiel de wereld van A Plague Tale: Innocence om te concluderen dat opgroeien in de eenentwingste eeuw misschien toch nog zo slecht niet is.
Het Frankrijk van de veertiende eeuw was allesbehalve een fijne plek om op te groeien. Naast een naast quasi onafgebroken oorlog tussen Frankrijk en Engeland kreunde de Europese bevolking ook onder de gevolgen van de pest. Tussen 1346 en 1351 bezweken naar schatting tussen de 75 en 100 miljoen mensen aan de gevolgen van de Zwarte Dood. Ondanks die grimmige setting slaagt ontwikkelaar Asobo Studio er op indrukwekkende wijze in om al die chaos van zijn mooiste kant te laten zien. A Plague Tale: Innocence weet je dan ook steeds opnieuw te verrassen met een intrigerend verhaal, adembenemende omgevingen en gevarieerde gameplay.
De game volgt het verhaal van Amicia en Hugo De Rune. Wanneer bij het uitbreken van de pest hun beide ouders worden geëxecuteerd door de Inquisitie, begint een lijdensweg die het duo van het ene naar het andere gruwelijke tafereel leidt. Afgezien van de waanzin van de Inquisitie en de moordlustige, pestdragende ratten is A Plague Tale: Innocence echter ook een ontroerend verhaal van familieliefde en hoop.
De relatie tussen de vijftienjarige Amicia en haar vijf jaar oude broer doet bij momenten namelijk sterk denken aan die tussen Joel en Ellie in The Last of Us, en dat is zeker niet de enige gelijkenis tussen beide games. Asobo Studio steekt zijn bewondering voor Naughty Dogs meesterwerk niet onder stoelen of banken en neemt ook op vlak van gameplay heel wat elementen over. Ook hier ligt de nadruk op het verkennen van wondermooie maar steeds dieptragische omgevingen en het vergaren van kostbare grondstoffen om upgrades en munitie te craften. Toch is A Plague Tale allesbehalve een goedkope kopie van zijn inspiratiebron. De confrontaties met de Inquisitie en ratten zijn veeleer puzzels dan pure actiescènes die steeds de kwetsbaarheid van Amicia en haar broer benadrukken.
Want hoewel Amicia al vroeg in het spel een katapult krijgt om haar vijanden mee te lijf te gaan, is een directe confrontatie vaak de kortste weg richting het volgende Game Over-scherm. Eén enkele voltreffer van een vijand volstaat daarvoor immers. Bovendien is je munitie vaak beperkt, waardoor rondsluipen en vijanden afleiden meestal een betere keuze is. Die stealth-secties zijn echter meteen ook het zwakste punt van de game. De intelligentie van de inquisiteurs is in het beste geval twijfelachtig. De ene keer merken ze je van kilometers ver op terwijl je in de schaduwen sluipt, een andere keer gaan ze door met hun dagdagelijkse torturen terwijl je letterlijk onder hun neus heen passeert.
De hordes ratten die je tegenkomt zijn een ander verhaal. Zelfs na enkele uren breekt het angstzweet je uit wanneer je het gekrijs van dat ongedierte dichterbij hoort komen, om nadien ettelijke honderden kleine oogjes te zien opdoemen. Veel meer dan de gevechten met de Inquisitie zijn deze confrontaties bovendien pure puzzels. De ratten durven zich immers niet in het licht te begeven. Als snel gebruik je dan ook de verschillende munitietypes van je katapult om toortsen aan te steken of lijken te verplaatsen en je zo een pad richting vrijheid te banen.
Pas na enkele uren spelen, vallen alle puzzelstukken van de gameplay samen wanneer je zowel inquisiteurs als ratten in dezelfde omgeving aantreft. Dat ongedierte is immers niet alleen een bedreiging, maar vaak ook een gruwelijke manier om komaf te maken met je menselijke vijanden. Met een welgemikt schot van je katapult breek je al snel een lantaarn of doof je een toorts van een inquisiteur, om nadien met enig leedvermaak te aanschouwen hoe de horde zich op zijn volgende slachtoffer stort. Hoewel de game over de hele lijn in de eerste plaats een lineaire ervaring biedt, geeft Asobo Studio je toch steeds de nodige hulpmiddelen om die gevechten op verschillende manieren te benaderen.
Toch blijft A plague Tale in de eerste plaats een game over overleven. Zo kosten de meest krachtige munitietypes bijzonder veel grondstoffen, waardoor je steeds een afweging maakt tussen deze craften of sparen voor een volgende upgrade. En zelfs met de meest krachtige vaardigheden blijft Amicia een fragiele protagonist voor wie een enkel moment van onoplettendheid een gewisse dood betekent. De ontwikkelaar houdt je dan ook steeds met je beide voeten op de grond, wat de spanning alleen maar ten goede komt.
Ondanks de beperkte grootte van Asobo Studio is de game ook op technisch vlak indrukwekkend. De personages bewegen soms wat houterig en de lip sync is niet altijd perfect, maar dat vergeef je de ontwikkelaars maar wat graag wanneer ze je opnieuw een rustiek Frans dorp of de tragische restanten van een middeleeuws slagveld voorschotelen. Ook de muziek en stemacteurs dragen alleen maar bij tot de geweldige sfeer en maken van A Plague Tale een ervaring die je niet snel vergeet.
Met adembenemende omgevingen, memorabele momenten en afwisselende gameplay blijft A Plague Tale: Innocence nog dagenlang nazinderen. Een trage start en gebrekkige stealth verhinderen de game om zich naast de allergrootsten in het genre te scharen, maar die minpunten verbleken bij de indrukwekkende manier waarop Asobo Studio de horror van de veertiende eeuw weet te symboliseren.
Voor onze A Plague Tale: Innocence review speelde Michiel op een PlayStation 4 Slim.