Ace Attorney Investigations: Miles Edgeworth

Eerlijk is eerlijk, we zijn verslaafd aan de Ace Attorney reeks op de DS. De vrolijke personages, licht-komishe ondertoon naast de suspens van die ene smeerlap op zijn woorden te moeten betrappen terwijl je het mysterie achterhaalt. De Ace Attorney reeks kent echter even goed hoogtes en laagtes, sommige games waren van beduidend mindere kwaliteit en het geheel was broodnodig toe aan vernieuwing.

Gelukkig is er Ace Attorney Investigations: Miles Edgeworth waarin de hoofdrol voor het eerst is weggelegd voor de bekende aanklager van de reeks. Al van bij het begin merk je dat er bijzonder veel ruimte was voor creativiteit, enkele features werden toegevoegd en plots krijg je de kans om zelf door de decors te lopen.

De game draait nog steeds rond het opsporen van criminelen, maar Edgey zou Edgey niet zijn zonder zijn onfeilbare logica. De logica wordt voorgesteld door een optie om bepaalde clues te combineren als je er een bepaalde logica in ziet. Een tweede nieuwkomer is de Deduce optie, een feature waarbij je aan de hand van verzamelde bewijzen aantoont dat er iets niet klopt in de omgeving. Beide nieuwe opties maken het onderzoeken van misdaden behoorlijk leuk, enkel had men deze meer aan bod mogen laten komen. Het had in elk geval de moeilijkheidsgraad vooruit geholpen.

Ace Attorney Investigations: Miles Edgeworth is iets te gemakkelijk naar onze smaak. De verhalen zelf zitten goed in elkaar en de ware dader is niet steeds duidelijk, maar er worden net iets te veel hints gegegeven zodat je creatieviteit sterk gestuurd wordt en dat is jammer. Een belangrijk deel van de Ace Attorney ervaring komt voort uit Trial and Error, uit je inferioriteitsgevoelens dat je de misdaad niet kan oplossen of de (schijnbare) logische oplossing niet voor ogen ziet. In Miles Edgeworth zal je nog af en toe frustrerend opkijken wanneer je de ware toedracht niet kan vatten, maar in 95% van de gevallen zie je al een huizenhoge hint vallen naar de echte gebeurtenissen vijf minuten voor je die uitleg moet geven.

Gelukkig maken de personages en de sterke verhalen veel goed. Doorheen je tocht kom je tal van excentrieke figuren tegen met een geheel eigen stijl. Pluim voor de makers dat ze ook nog terugkerende mensen met evenveel gevoel voor charme en humor kunnen typeren, je geniet van elke conversatie. Er is bovendien veel meer interactie mogelijk doordat je geregeld door het decor moet wandelen.

Ook het hoofdpersonage Miles Edgeworth is leuk in beeld gebracht en dat was zeker geen sinecure. Van iemand die je constant dwars zit evolueren naar een aimabele goedaard is zeker niet makkelijk, maar de makers doen het met stijl. Markant detail is dat je – ondanks je rol van aanklager – de kant kiest van de verdediging. De gameplay en denkwijze is net dezelfde als Phoenix Wright, maar speelt zich af via logische bitchfights. Je spendeert ook zo goed als geen tijd in de rechtszaal

Eén belemmering is dat je deze keer decor per decor bezoekt en niet langer je weg baant door alles tegelijk. Je gaat alles af op één locatie en maakt dan de logische sprong in het verhaal naar de volgende locatie. We zijn er nog niet volledig uit of dit de game ten goede komt. Langs de ene kant word je vrijheid wat beperkt en zal je creativiteit nogmaals gestuurd worden op deze ene plaats. Anderzijds was de uitwerking in vorige titels van die aard dat je eindeloos heen en weer hopt in de hoop iets geactiveerd te hebben waardoor een andere locatie plots nieuwe opties biedt, de logica daar was soms ook ver zoek.

Grootste pluspunt van de game is zonder twijfel de speelduur. Er zijn meer dan genoeg verhalen en elk breidt steeds verder uit qua lengte, mooi is dat. De game hield me ongeveer 20 uur bezig op weg naar en van mijn dagelijkse arbeidsplaats, zo werd ik nooit gedwongen een praatje te slaan met mensen…heerlijk!