Ace Combat: Assault Horizon
Vliegtuigjes op rails.
Hoe leuk de variatie ook mag zijn, ik zit met een zware tweestrijd over deze nieuwe aanpak. Al deze veranderingen zijn van het typische kaliber dat de harde kern doet afhaken. De reden waarom sommige Dungeon Siege fans het derde deel niet zagen zitten, of de Fallout fanaten die niets te maken wilden hebben met het feit dat Fallout 3 first person ging.
Enerzijds is het leuk dat de game zijn verschillende mechanismen en voertuigen over het hele verloop van de solo campagne weet te introduceren, waardoor de campagne blijft boeien. Daarnaast speelt het grootste deel van de game zich nog steeds af in de cockpit, waardoor het een deel van zijn klassieke normen en waarden bewaard.
Anderzijds is er het knagende besef dat bijna alle nieuwigheden tot het niveau van een veredelde rail shooter worden doorgetrokken. Denk er eens over na. In DFM lig je voor een groot deel vast aan de vijand, in ASM volg je een vaste route, vanuit een gunship kun je ook niet vrij bewegen en als schutter van een helikopter pas je al helemaal binnen de beschrijving. Er zijn natuurlijk nog steeds de helikopter missies en niemand verplicht je om de DFM of ASM te activeren, maar toch... Er heerst een overkoepelende gedachtegang dat het spektakel de gameplay soms durft overtreffen. Zelfs de straaljager missies lijken niet altijd hun volledig potentieel te bereiken in vergelijking met de vorige delen in de reeks.
Dit debacle is eigenlijk het grootste probleem van de game - maar dat wil niet zeggen dat er geen ruimte is voor kleine irritaties. Iets waar ik me meer dan eens aan ergerde, was de onduidelijkheid van het actieve doel. Misschien werd ik in het verleden iets te veel verwend met dikke rode pijlen die de helft van het scherm innemen, maar in sommige (veelal tijdsgevoelige) situaties durft de radar wel eens te kort schieten.
Ook het aanhoudende gepiep van je lock-on systeem kan enorm op de zenuwen werken. De helft van de tijd weet ik niet of het getuut afkomstig is van ik die een vijand achtervolg, een vijand die mij op de hielen zit,of mijn bloedeigen oorschelp die de resonantie niet meer uit z'n systeem krijgt! Het is het equivalent van een wekkerradio die je maar niet stil krijgt.
Op grafisch vlak is er dan weer uitzonderlijk weinig reden tot klagen: de zon schittert mooi op vleugels van de stalen vogels en zelfs de modellen van de piloten hebben extra aandacht gekregen. Zoals een goede luchtrel belieft, ziet ook het grenzeloze luchtruim er uit als een schilderij. En gezien het gebruik van matte paintings in games, zal het waarschijnlijk ook een schilderij zijn.
Over kunst gesproken, één van de missies speelt zich af in Dubai, alwaar je met je vlieger over alles heen kunt scheren van het World Island tot de Burj Dubai. Eigenlijk zijn alle gebieden de moeite waard. Vroeger leek de lap grond onder je vleugels op niet meer dan een onscherpe Google Maps foto, tegenwoordig is het één en al polygonen. Vooral in de DFM- en ASM-sequenties trachten gescripte routes je zo dicht mogelijk bij de architectuur te brengen wat het filmisch spektakel extra in de verf zet. Het mag dan geen meerwaarde bieden aan de gameplay, het oog wil ook wat.
Voor de grote aerofielen die niet genoeg krijgen van eyecandy is er ook nog de Aircraft Viewer, inclusief extra vrij te spelen kleurenpaletten.
Naast het grafische aspect is ook zeker de muziek een streepje lof waard. Tussenin het razen van de jets en het aanhoudende getuut van je sensoren, zit namelijk een verdomd epische soundtrack verscholen. Denk maar aan zware nü-metal gitaren en Oosters getokkel met intermezzo's van zweverige vrouwenstemmen. Smaken kunnen verschillen, maar ik raad je toch aan om even naar het audio gedeelte van het opties menu te gaan en de SFX een paar toontjes lager te zetten. (En als dat geen reden genoeg is, doe het dan op z'n minst op dat irritante gepiep van die verdomde radar af te zwakken.)
Tot slot de multiplayer om het af te leren - en wie multiplayer denk, denkt natuurlijk Deathmatch. Simpel en effectief, maar je moet natuurlijk al heel wat verkeerd doen om het Deathmatch concept te verknoeien. Er zijn nog twee andere modi onder de naam Capital Conquest en Domination. In Capital Conquest ga je er op uit om elkaars basis aan flarden te bombarderen. In Domination, wel, moet ik echt nog uitleggen wat je in Domination moet doen? De mode lijkt wel de nieuwe Deathmatch te zijn, haast geen enkele multiplayer titel verschijnt nog zonder. De mechaniek zit goed ineen, ondanks de beperkte modi. Ook het tegenwoordig immer aanwezige level-systeem en vrij te kopen wapens lijken voldoende in balans te staan.
Daarnaast is er ook nog de co-op. Hierin kun je online alle gewone missies met andere spelers in plaats van A.I. doorlopen. Ja, enkel online, niet offline. Geloof me, dat is een zegen, je wilt een game als deze niet op een half scherm spelen.
Ik heb het gevoel dat deze Ace Combat niet voor iedereen weggelegd zal zijn - hiermee doel ik vooral op de trouwe fans. De game voelt aan alsof het een spuit vol mainstream-serum in zijn kont heeft gekregen. De DFM en ASM maken alle luchtschermutselingen nog een stukje gemakkelijker, wat enerzijds cinematografisch spektakel oplevert en anderzijds een belediging is voor de vaardigheden van ervaren spelers. En ook al zorgen de nieuwe voertuigen voor extra variatie, misschien zal niet iedereen geneigd zijn die goeie, ouwe cockpit achterwege te laten. Wat echter niet ter discussie staat, is het feit dat de game zowel de oogjes als de oortjes weet te verwennen. Met uitzondering van die irritante wekkerradio…
De review van Ace Combat: Assault Horizon doorgenomen, en je hebt wel zin om het spel in huis te halen? Dat kan, want de game is vanaf beschikbaar voor de PS3 en X360.