Agents of Mayhem review - Een stap terug voor Volition
Een stap terug voor Volition.
Wat doe je als je franchise zo gigantisch over-the-top is gegaan dat je jezelf niet meer kunt overtreffen? Dan maak je een spin-off. Aan het einde van Saints Row: Gat out of Hell krijgt Johnny Gat de kans om de wereld terug te draaien naar een tijd vóór de Saints. Daar start Agents of Mayhem. Het is meteen ook een schone lei voor ontwikkelaar Volition om nieuwe ideeën te mixen met vertrouwde elementen en een gezonde dosis onderbroekenlol. Als Overwatch en Crackdown de persoonlijkheid van Saints Row hadden en een kind kregen, dan zou dat Agents of Mayhem zijn. Hoewel dat positief klinkt, bevat de game echter weinig om enthousiast over te blijven.
Agents of Mayhem zet zijn beste beentje voor om de vibe van de tekenfilms uit de jaren 80 over te brengen. De game presenteert de kleurrijke heldengroep MAYHEM en vijanden uit LEGION, die via getekende cutscenes geïntroduceerd worden. De animatie hiervan is echter erg inconsistent en sommige cutscenes zijn niets meer dan stilstaande plaatjes waar de camera overheen beweegt. Het is uiteindelijk een goed idee dat in de praktijk niet overtuigt. Die redenering gaat voor meerdere elementen van de game op.
In de game speel je met een team van drie Agents die je zelf uitkiest. Tijdens het spelen wissel je constant van personages, die door middel van teleportatie van plek wisselen. Dat is een kernonderdeel van de gameplay, want elke Agent heeft een unieke set vaardigheden die je zelf kunt aanpassen. Zo kun je de aanval openen met Oni die de vijand angst aanjaagt, waarna je overschakelt naar Daisy die met haar minigun iedereen omver maait. Er zijn tijdens het spelen nog meer gadgets en wapens te vinden die diverse twists op hun skillset bieden. Er zijn in totaal dertien moeilijkheidsgraden in de game en het is erg belangrijk dat je de tijd neemt om de helden zo uit te rusten dat je overal op voorbereidt bent. Het is een diep, toegankelijk en zeer goed systeem waarmee je de game precies naar je hand kunt zetten.
De diepgang van dat systeem is als parels voor de zwijnen wanneer de monotonie van de missies optreedt. Agents of Mayhem valt namelijk in de valkuil van menig openwereldgame. Seoul is bezaaid met kleine rotklusjes die maar weinig variatie of 'mayhem' bieden. Breng een auto naar de basis, ren van A naar B, schiet deze vijanden aan flarden of bezoek deze ondergrondse basis. Vooral dat laatste is een bron frustratie. De basissen zijn namelijk willekeurig gegenereerd met een handjevol bouwblokken en het duurt niet lang voordat je elementen ziet terugkeren. Het helpt ook niet dat ze veel te vaak voorkomen tijdens missies, in een bepaalde missie zelfs vier keer achter elkaar. Tel daarbij op dat elk probleem in de game opgelost moet worden met je geweren of een simpele hackingminigame en de sleur slaat al toe voordat je alle elf personages hebt ontgrendeld.
Het zijn juist die personages die de game bijna redden. Ze krijgen allemaal meerdere nevenmissies die hun verhaal uitdiepen. Zo probeert Rama haar volk te redden van een mysterieuze plaag, terwijl de leider van MAYHEM haar constant aan het lijntje houdt. Braddock worstelt met schuldgevoel, omdat ze verantwoordelijk is voor het trainen van soldaten die naar LEGION zijn overgelopen. Andere personages zijn meer rechtlijnig, zoals Red Card die alleen maar om voetbal geeft of Daisy die simpelweg alles kort en klein wil beuken. Buiten de nevenmissies blijken alle personages echter slechts stereotypische onelinermachines te zijn. De diepgang waarnaar gehint wordt, komt nooit helemaal tot uiting.
Dat gaat ook op voor de stad waarin je keet trapt. De kaart van Seoul is relatief klein en heeft meer weg van een extra grote Overwatch-map dan van een openwereldgame. De wegen zijn bezaaid met auto's, maar niet meer dan vijf verschillende types. Er zijn bijna geen voetgangers te bekennen en degene die je wel ziet, staan ziel- en doelloos te lanterfanten, zonder smaakmakende dialoog. De kaart is leeg en steriel. Alleen een handjevol trekpleisters zet nog aan tot ontdekking. Momenten van totale chaos zoals die uit Saints Row zijn hier totaal niet te vinden, terwijl de ontwikkelaar maar wat graag volhoudt dat de games aan elkaar verwant zijn.
De game zit technisch ook niet goed in elkaar. UI-elementen blijven langer in beeld dan ze zouden moeten, zoals een tekstblokje met je huidige doel dat na de missie blijft hangen. Belangrijke NPC's of andere missiedoelen verschijnen niet op het juiste moment in de spelwereld, de frame rate gaat constant gebukt onder de kleinste explosies, textures laden niet goed en zo zijn er nog meer kleine problemen die geregeld de kop opsteken. Het zijn geen problemen die de game breken, maar het geheel komt daardoor als afgeraffeld over.
Agents of Mayhem stelt kortom teleur. De erfenis van de Saints Row-games is verwaterd en ook van de 'mayhem' uit de titel komt weinig terecht. Het verfijnen van je diepgaande skillsets gaat verloren aan de monotonie van de missies en een levenloze stad die geen mogelijkheden biedt om te klieren. Het lukt de personages dan ook niet om de game te redden, al zijn de nevenmissies nog zo interessant geschreven. Agents of Mayhem heeft een paar goede ideeën, maar zit zichzelf in de weg waardoor geen enkel element ruimte heeft om te schitteren. Saints Row verdient een betere spin-off en de personages van Agents of Mayhem verdienen een betere game.