Alan Wake

In 2001 stond de gamewereld even stil. Niet alleen door het bullet time-effect, maar ook door de waanzinnige titel die het Finse Remedy Entertainment destijds afleverde. Max Payne groeide in geen tijd uit tot een ware genreklassieker en wordt tot op heden als één van de beste games in z'n genre beschouwd. Toen was dit een klein mirakel, want de Finnen waren destijds nobele onbekende op het gebied van spelontwikkeling en hadden enkel het onooglijke rallyspelletje Death Rally op hun conto staan. Twee jaar later mocht de wereld het vervolg ontvangen en de sequel ging verder op het elan van zijn voorganger. Eind dit jaar komt de derde editie in de reeks uit, maar het officieuze vervolg heeft echter last van een identiteitscrisis en gaat als Alan Wake door het leven.

Officieus vervolg is de waarheid een klein beetje (zinloos) geweld aandoen, want in principe heeft Alan Wake niks met Max te maken. Het is echter wel zo dat Max Payne 3 ontwikkeld wordt door het Canadese Rockstar Vancouver en de plaatselijke ontwikkelhelden waren zo vrij om grondig aan het uiterlijk van Max te werken. De koele New Yorkse cop heeft de deugdelijkheden van een tondeuse leren kennen en ondertussen heeft hij ook krachttraining gevolgd in het plaatselijke krachthonk. Het lijkt er in ieder geval op dat nummer drie in de reeks breekt met de eerder gevestigde principes van de vorige twee delen. Remedy Entertainment daarentegen is nu al zes jaar bezig aan een nieuw project en dat luistert dus naar de naam Alan Wake.

De protagonist uit het spel is een schrijver wiens boeken bijna evenveel verkopen als die van Jef Geeraerts en in literaire kringen wordt zijn geletterdheid liederlijk bezongen in het mooiste lied (Heya Mama van K3 ft Josje). Ondanks zoveel succes kampt hij met de schrik van iedere Eurogamer-redacteur: een writer's block. Hij kan met andere woorden geen enkele zinnige letter uit zijn tekstverwerker krijgen en de vrouw des huizes, Alice, besluit om een gezellig familieuitstapje te maken naar het idyllische Bright Falls. Alice verdwijnt echter plotseling en de nachtmerrie begint nog angstaanjagendere vormen aan te nemen als het script van zijn laatste werk helemaal tot leven komt. Een bijkomende moeilijkheid is dat Alan last heeft van vervroegde Alzheimer, waardoor hij niet meer weet wat hij geschreven heeft. Gelukkig is het in een vroeg stadium, zodat hij alsnog weet dat het toch zijn werk is dat tot leven komt. Spijtig voor Alan is zijn laatste werk geen gezapig stationsromannetje, maar een ijzingwekkende thriller.

Het uitgangspunt van het spel klint in ieder geval veelbelovend. Remedy Entertainment omschrijft het spel namelijk als een psychologische thriller waarin realiteit en fictie naadloos met elkaar worden verweven. De nadruk van de gameplay ligt op de suspens, zeg maar het psychologische aspect van een thriller. Keiharde horroractie zoals de oude Resident Evil-games komen met mondjesmaat in de game voor, maar het concept doet toch meer denken aan Silent Hill. Dit vertaalt zich ook in het speluniversum dat een tweestrijd is tussen licht en donker. Licht dient als een veilige thuishaven waar Alan weer snel op zijn krachten kan komen en hij veel beter gewapend is om de strijd aan te gaan met zijn vijanden. De duisternis voert echter de boventoon in de game en hier is Alan een stuk kwetsbaarder. Alan's meest belangrijke wapen is dan ook zijn zaklamp waarmee hij opponenten kan verzwakken door ermee te schijnen. Ook kan hij valstrikken plaatsen waar tegenstanders plots overvallen worden met lichtbronnen van tienduizend lux. Net niet genoeg om de bad guys definitief het hoekje om te helpen, maar wel voldoende om hen tijdelijk te paralyseren of hun health een stevige tik richting vriespunt te bezorgen.

Eén van de grootste pluspunten bij de Max Payne-reeks is het filmachtige effect van het spel. Het mag dan ook geen grote verrassing heten dat de Finnen op dezelfde lijn verder gaan en ze hebben zichzelf overtroffen om alles zo mooi mogelijk in beeld te brengen. Zo komt er bij gevechten op bepaalde momenten een soort van bullet time-effect wanneer je ternauwernood aan een welgeplaatste slag ontsnapt of wordt een rake vuistslag van Alan in slow motion getoond. Dit is niet omdat Remedy heimwee heeft aan de Max Payne-tijden, maar ze doen dit om mooie plaatjes te kunnen schieten, net zoals wanneer je een rolprent aan het bekijken bent. Dit effect wordt nog extra beklemtoond door locaties die een mystieke wijze worden geïntroduceerd en de dialogen tussen personages die op een haast bizarre manier worden getoond. Door de overgang tussen fictie en realiteit, weet je als speler niet of dat je in een droomwereld bent of in de realiteit van het spel zelf. Als je de cultserie Twin Peaks ooit hebt bekeken, weet je ongeveer wat je te wachten staat. Hoewel de ontwikkelingscyclus van Alan Wake niet meer op één hand te tellen is qua jaartallen, ziet de game er allerminst gedateerd uit. Het spel ziet er absoluut geweldig uit met heel veel oog voor detail in de omgeving en kleine persoonlijke tinten zoals de wapperende overjas van Alan (een relikwie van dienst oudere collega). Niet alleen visueel is Alan Wake tiptop in orde, ook de physics zijn erg waarheidsgetrouw zoals het blazen van de wind.

Het staat als een paal boven water dat Alan Wake één van de meest sfeervolle titels van 2010 zal zijn, maar met atmosfeer alleen bouw je geen heel spel. De gameplay blijft voorlopig nog een open vraagteken, omdat Remedy vrij karig is met informatie. Het is geweten dat het spel een episodische opbouw heeft en deel uitmaakt van een grotere verhaallijn. Zodoende staat de poort voor één of meer sequels in ieder geval wagenwijd open. De game bestaat uit een aantal missies en hier rijst de vraag van wat juist deze missies inhouden. Alan Wake is een action adventure en die zijn steevast gekruid met elementen zoals gevechten, stealth, puzzels, zoekopdrachten en dialogen. Zo moet meneer Wake in een missie op zoek naar bepaalde objecten, maar wordt hij evenzeer op de hielen gezeten door een politiehelikopter met een overmaats spotlicht aan boord dat Alan moet ontwijken. Initieel wilde Remedy hun nieuwste geesteskindje voorzien van een stad waarin Alan vrij kan rondzwerven à la GTA, maar daar zijn ze vanaf gestapt ten voordele van een meer lineaire aanpak waar de atmosfeer en plot beter uit de verf komen. Dit klinkt misschien jammer, maar games met een geforceerd open wereld-principe zijn niet altijd een onverdeeld succes op dit gebied. Denk maar aan No More Heroes op de Wii waar dit spelprincipe volledig de mist in ging.

Geen enkele levende ziel op deze aardbol twijfelt aan het feit dat Alan Wake een rasechte topper gaat worden. Remedy Entertainment heeft een bijna ziekelijke zin naar perfectie en het spel zal pas uitgebracht worden wanneer zij denken dat alles ook daadwerkelijk helemaal pico bello in orde is. Fans van David Lynch watertanden al bij de gedachte om een interactieve versie van Twin Peaks te kunnen spelen en dat is precies wat Alan Wake belooft te doen. Het laatste restje twijfel schuilt enkel bij het gebrek aan informatie over de gameplay, maar het moet wel heel vreemd lopen, moet Remedy hier de mist in gaan.