Alan Wake
Lichten uit, Xbox 360 aan!
Minder lineair is het opsporen van afzonderlijke manuscriptpagina's afkomstig uit het boek dat Alan al altijd had willen schrijven, maar door zijn writer's block nooit deed. Dat klinkt onmogelijk en onlogisch, maar mochten hier het fijne van uitleggen zouden we een grote hap van het plot verklappen. Laten we gewoon zeggen dat Remedy niet alleen fan is van Twin Peaks, maar ook van Lost en films als het recente Shutter Island. Tijdssprongen en onverklaarbare verschijningen zijn veelvuldig van de partij, maar ze voelen nooit onnodig of overdreven aan. Tenminste als je met een open geest gaat spelen en je niet al teveel vragen stelt bij hetgeen er allemaal gaande is in Bright Falls. De verantwoordelijke studio beschrijft Alan Wake dan ook het liefst als een psychologische actiethriller, en dat is zeker niet gelogen.
Om terug te komen op de manuscriptpagina's: de velletjes papier vertellen niet enkel een leuk geschreven verhaal dat opvallend veel gelijkenissen vertoont met alles wat Alan momenteel in Bright Falls meemaakt (kuch), ze geven je vaak ook aanwijzingen over gebeurtenissen die nog moeten komen, of die je in het verleden al hebt meegemaakt. Zo zou het best wel eens kunnen dat een bepaalde pagina een tip bevat over hoe je een komend obstakel moet overwinnen, zonder dat het manuscript de spelervaring verpest. Wel haalt het lezen van de pagina's het tempo lichtjes uit het spel, terwijl dat bij BioShock en de bekende audio diaries – een gelijkaardig storytelling concept – bijvoorbeeld niet het geval was. Aan de andere kant is het geen verplichting om de pagina's te lezen, maar dan mis je aardig wat stukjes van het verhaal.
Een andere reden om van het pad af te wijken is het verzamelen van rondslingerende koffiethermossen, maar enkel wanneer het behalen van achievements je wat kan schelen. Af en toe zijn er ook weggestopte kisten verborgen in de omgeving met daarin extra ammunitie, maar wanneer je het spel op de vooraf ingestelde moeilijkheidsgraad speelt zul je zelden zonder kogels of batterijen voor je zaklamp komen te zitten. We raden dan ook aan om Alan Wake meteen op Hard te spelen gezien je dan wat meer moet nadenken over hoeveel kogels je per vijand gaat gebruiken.
Rondneuzen in de omgeving is vooral tof omdat je regelmatig televisietoestellen tegenkomt waarom de serie Night Springs te zien is. Mensen die in het verleden Max Payne gespeeld hebben weten zonder twijfel wat ze daarvan mogen verwachten, maar het komt erop neer dat Remedy zowaar een hoopje afleveringen heeft opgenomen van een fictieve en vervreemdende TV-reeks die je simpelweg moét volgen. Ook kom je soms radio's tegen waarop interviews met inwoners van Bright Falls te horen zijn. Gezien de voice acting over de gehele lijn dik in orde is zijn deze gesprekken tof om te volgen en dragen ze bij aan het overkoepelende gevoel van rond te dwalen in een levende wereld.
Af en toe moet Alan ook kleine puzzels oplossen, maar het gaat nooit verder dan een sleutel verzamelen of een schakelaar aan te zetten. Toch is dat aatste van groot belang omdat je af en toe generatoren moet activeren om op die manier een lichtbron – een straatlantaarn bijvoorbeeld – te creëren. Wanneer je Alan in het licht laat staan kunnen vijanden hem niet langer aanvallen en zal het spel je vooruitgang automatisch bewaren. Handig systeempje dat er tevens voor zorgt dat je progressie opslaan je niet uit het spel trekt richting een dom menuscherm.
Het sterkste punt van Alan Wake is ongetwijfeld de manier waarop Remedy sfeer weet te scheppen. Zoals we eerder al aanhaalden zijn de lichteffecten uitermate realistisch, met een afzonderlijke schaduw voor zelfs het kleinste object in de omgeving. Gezien de gameplay zich voornamelijk 's nachts afspeelt is dat zeker niet onbelangrijk, maar ook de stukjes die je overdag speelt zullen indruk op je maken. Daar tegenover staat wel dat de animaties van de personages – en dan vooral wanneer je Alan moet laten springen – was losjes en soms zelfs mechanisch aanvoelen. De voice acting mag dan wel overtuigend zijn, de bijhorende gezichtsuitdrukkingen zijn dat niet. Wanneer twee mensen tegen elkaar praten zie je nagenoeg geen emoties op hun gezicht, terwijl monden soms niet overeenkomen met hetgeen je te horen krijgt. Na meesterwerkjes als Heavy Rain en Uncharted 2 voelt dit alles achterhaald aan.
Wanneer je som van de delen gaat bekijken is Alan Wake gelukkig geen slecht spel, al hadden we meer onder de indruk geweest mocht Remedy het eindresultaat wat vroeger uitgebracht hebben. Uiteindelijk heeft de studio meer dan vier jaar aan het spel gewerkt en stelde men de X360-blockbuster meermaals uit. In de tussentijd heeft de concurrentie natuurlijk niet stilgezeten, en dat zorgt ervoor dat de standaard hoger is gaan liggen en Alan Wake soms wat ouderwets aanvoelt. Ben je een liefhebber van games die je bang proberen te maken, dan mag je deze titel zonder enige twijfel in huis halen. Zoek je eerder een actievolle horrortrip – zoals bijvoorbeeld het gevierde Resident Evil 4 – dan bekijk je best even wat gameplay footage op de gamepage van het spel.