Alice: Madness Returns
Een zeer ruwe diamant.
Alice: Madness Returns geeft geen goede eerste indruk. Na haar vrijlating uit het krankzinnigengesticht na de gebeurtenissen in de eerste Alice-game is ze verhuisd naar een weeshuis waar ze onder toezicht staat van een psychiater. Dat heeft ze nodig want ze gelooft dat ze de dood van haar familie op haar geweten heeft. Het gevolg is dat Alice niet alleen vrij mental is, maar ook dat we te maken hebben met een emo Alice, en dat zorgt tijdens de eerste minuten van de game voor wat tenenkrommend dialoog. In die eerste minuten wordt er ook nog niet over Wonderland, Alice's onvermijdelijke bestemming, gesproken. In de plaats dool je tijdens de eerste speelminuten wat rond in de nieuwe woonst van het grut en de straten van een Victoriaans London waar helaas de pracht van de unieke artstyle wordt tenietgedaan door grafische bugs zoals textures die te laat ingeladen worden en slowdown.
Eenmaal aangekomen in Wonderland begint de game tot zijn recht te komen. De eerste omgeving waar je in terechtkomt is meteen één van de mooiste, met prachtige kleuren en ruïnes van standbeelden waar je toch even stil bij staat om ze in je op te nemen. Je maakt ook kennis met de basisgameplay van de game: 3D-platforming zoals we dat vooral tien jaar geleden vaker zagen passeren, besprenkeld met combat. Alles is vrij traditioneel. Je springt je weg van punt A naar punt B, terwijl je onderweg schakelaars induwt, hendels overhaalt en hindernissen omzeilt. Af en toe krijg je een nieuw wapen, startende bij een simpel slagersmes maar al snel evoluerend naar een machinegeweer/pepermolen, een paraplu om projectielen te deflecteren en bommen om verzwakte muren mee op te blazen.
Zowel het platforming gedeelte als de combat van Alice: Madness Returns zijn dik in orde. Je hebt al snel een goed idee van welke afstand je met je sprongen kan overbruggen en het voelt nooit echt alsof je een platform gemist hebt omdat de game verkeerde informatie gaf, of erger: buggy was. Combat geeft evengoed een zekere voldoening en is in zekere zin zelfs stijlvol te noemen.
Helaas heeft Alice: Madness Returns andere problemen. Herhaling bijvoorbeeld. De omgevingen mogen dan wel prachtig zijn en de basisgameplay solide, de game had gemakkelijk voor de helft ingekort kunnen worden. Vaak heb je het gevoel dat je te lang bezig bent met dezelfde acties in dezelfde soort omgevingen, vechtend tegen alweer dezelfde vijanden en wordt frustratie onvermijdelijk. Deze game is het schoolvoorbeeld om te bewijzen dat er daadwerkelijk zoiets is als teveel van het goede.
Het helpt ook niet dat de game ontzettend gemakkelijk is. Echt vastzitten is onmogelijk aangezien er letterlijk aanwijzingen geschreven staan op de muren met niet alleen de weg die je moet volgen, maar ook welke items je moet gebruiken en welke collectibles er te vinden zijn. De enige momenten die je toch wat doen zweten zijn die wanneer je wordt aangevallen door een groep vijanden, en dan is het vooral door de camera die het laat afweten. Het basisverloop van een kamer kent altijd dezelfde basis: springen van platform naar platform en een schakelaar induwen (altijd dezelfde schakelaars overigens, in welke omgeving ook) om een nieuwe kamer te openen waar je hetzelfde weer mag doen. Sterven heeft zo goed als geen gevolgen aangezien checkpoints om elke hoek liggen. Uitdaging is dus ver te zoeken.
Daarnaast gaan de kleine grafische bugs uit het begin van de game niet helemaal weg. Het inladen van textures wordt beter maar de presentatie blijft toch wat rommelig aanvoelen. Zo komen de ondertitelingen soms te laat, of helemaal niet, tijdens tussenfilmpjes. Tutorials verschijnen op het verkeerde moment of herhalen zich op verschillende tijdstippen zodat je vaak het gevoel hebt dat je wat verkeerd doet. En misschien nog het vreemdste van al: de framerate stort echt in elkaar wanneer je het pauzemenu opent.
Sommige dingen worden ook gewoon te vaak uitgelegd in tutorials (zoals de oplossingen van zowat alle puzzels die je tegenkomt in de game), terwijl sommige basisbegrippen te onduidelijk blijven. Over de tanden die je verzamelt en de valuta zijn om je wapens mee op te waarderen heeft men het kort, maar over de flessen die er te vinden zijn wordt geen woord gerept. Ze dienen overigens om artwork mee te unlocken. Dank je, internet.
Het is allemaal verdomd spijtig want Alice: Madness Returns had een enorm sterke game kunnen worden. Het Wonderland van gamemaker American McGee is een geïnspireerde vervorming van een al fantastische wereld en de basiscomponenten van de gameplay zitten goed in elkaar. De uitvoering ervan laat echter zwaar te wensen over. Een game die maar half zo lang duurde maar dubbel zoveel variatie kende en waar wat meer aandacht was gegeven aan het oppoetsen van onvolmaaktheden was ongetwijfeld een game geweest die een grote acht of kleine negen verdiende. Nu is het helaas een game die ik enkel van harte kan aanraden aan mensen die zich bijzonder aangetrokken voelen tot de stijl en de game een uurtje per dag zouden spelen.
Wil je na het doornemen van de review rond Alice: Madness Returns het spel in huis halen? Dat kan, want de game ligt vanaf nu voor de X360, PS3 en PC in de winkelrekken.