Alien: Isolation review
Een dystopische wereld van apocalyptische proporties.
De kwaadaardigheid die uit een ventilatieschacht ontsnapt is bijna te voelen. Kwijl druppelt ongeduldig naar beneden en een zwarte wolk verspreidt zich door de lucht. Je hoort hoe het speeksel langzaam op de grond valt en een plas creëert. Verder is het doodstil. Boven dit plasje hangt de jager geduldig op zijn prooi te wachten. Wetende dat er een moment komt dat jij argeloos in zijn val loopt. In Alien: Isolation ben je altijd het slachtoffer van de jacht. Voortdurend op de vlucht en nergens veilig.
Ontwikkelaar The Creative Assembly is met Alien: Isolation teruggegaan naar de origine van de Alien-franchise. Geen getrainde Colonial Marine-soldaten die vechten tegen een overweldigende horde Xenomorphs, maar een angstige technicus die de dood recht in de ogen staart. Amanda Ripley is op zoek naar haar moeder Ellen Ripley, die vermist is sinds de gebeurtenissen van de originele Alien-film uit 1979. Deze zoektocht brengt haar naar het ruimtestation Sevastopol, waar ze niet alleen antwoorden maar ook een directe confrontatie met de oorzaak van haar moeders verdwijning vindt.
De setting imponeert met zijn oog voor detail. Als je enigszins bekend bent met de Alien-film, word je bij bijna elke stap overrompeld door referenties. Het ademt dezelfde groezelige VHS-kwaliteit sfeer uit en geeft je het gevoel alsof je daadwerkelijk rondloopt in de wereld die regisseur Ridley Scott destijds geschapen heeft. Het is een esthetische nostalgietrip waar menig fan 's nachts over heeft gedroomd. Maar onheilspellend gerommel in een ventilatieschacht en ijselijk gegrom veranderen deze nostalgische droom in een permanente nachtmerrie.
Wanneer de Xenomorph uiteindelijk zijn opwachting maakt, gaat een vrijwel eindeloos kat-en-muisspel van start waarbij je altijd op je hoede moet zijn. De kunstmatige intelligentie van deze vijand is zo geprogrammeerd dat hij altijd onvoorspelbaar is. Het is deze intelligentie die het één van de meest angstaanjagende monsters uit de moderne fictie maakt. Hij stalkt de gangen en kruipt door de ventilatieschachten. Je kan maar slecht voorspellen waar hij vandaan kan komen. Dit zorgt voor een constante druk die weinig ruimte over laat voor een adempauze.
Stilte speelt een cruciale rol in je overlevingskansen. Het monster wordt namelijk aangetrokken door zowel licht als geluid. Rennen is geen optie; dit maakt teveel lawaai en de Xenomorph haalt je moeiteloos in. Je gebruikt dit echter ook tegen hem. Je bezit namelijk verschillende objecten die je kansen op overleven aanzienlijk verhogen. Zo gebruik je een noisemaker om de Xenomorph af te leiden zodat je via een andere weg om hem heen sluipt, of gooi je een molotovcocktail om hem tijdelijk te laten vluchten.
Maar nergens krijg je het gevoel alsof je de situatie daadwerkelijk onder controle hebt. Hoewel het gedrag van de Xenomorph beïnvloedbaar is, is het altijd van tijdelijke aard. Vuur schrikt hem misschien even af, maar voor je het weet valt hij je in de rug aan. Het is dit gevoel van hulpeloosheid dat de game spannend houdt. Elk moment kan je laatste zijn en je weet nooit waar het gevaar op de loer ligt. Het zorgt voor een beklemmende sfeer waarbij je altijd alert moet zijn. Je sluipt langzaam van schuilplaats naar schuilplaats en houdt voortdurend je motion tracker in de gaten voor verdachte bewegingen.
Alsof zo'n onverslaanbaar wezen al niet erg genoeg is, krijgt Ripley nog meer vijanden voor haar kiezen. Dit varieert van de Working Joe androïden die het ruimtestation onderhouden tot andere overlevers die door de ellende iedereen als een gevaar zien. In tegenstelling tot de Xenomorph is het wel mogelijk om hen onschadelijk te maken. Hoewel het nog steeds aan te raden is om de confrontatie uit de weg te gaan, kan je verschillende wapens gebruiken om jezelf te verdedigen.
Ook hier is Ripleys gebrek aan ervaring duidelijk merkbaar. Je hebt wel een revolver in je hand, maar de game verandert niet ineens in een first-person shooter. Goed richten is moeizaam en het herladen van je wapen gaat erg langzaam. Sluipen is dus je beste optie, maar je kan ook hulp vanuit een onverwachte hoek inroepen. Zo zet je bijvoorbeeld de Xenomorph zelf in om menselijke vijanden uit de weg te ruimen. Door een noisemaker in hun richting te gooien, duurt het niet lang voordat hij op hen af stormt en ze verscheurt. Met erg gevarieerde gameplay die je verschillende opties geeft om met elke situatie om te gaan als gevolg.
Ripleys technische kennis komt niet alleen van pas bij het maken van verschillende afleidingsobjecten, maar speelt ook een belangrijke rol in het verkennen van de omgeving. Dit uit zich in allerlei soorten minigames die toegang geven tot nieuwe passages, computers of sluiproutes. Hoewel dit voor de nodige variatie zorgt, zijn er momenten dat je te vaak met deze opdrachten wordt opgezadeld. Het mondt namelijk al snel uit in bezigheidstherapie.
Maar de grootste vijand van Alien: Isolation is de lengte. Tegen het einde is de rek er uit. De omgevingen worden herbruikt of je moet twee keer dezelfde handeling verrichten omdat er opeens een generator is uitgevallen. De game had absoluut baat gehad bij een eindredacteur die elke missie wat had ingekort. Waar je eerst nog spanning voelt, merk je uiteindelijk frustratie. Het is een gigantische tegenvaller in een game met verder vrijwel alleen maar hoogtepunten.
Ondanks dat Alien: Isolation door zijn lengte op een bittere noot eindigt, heeft The Creative Assmbly het stigma dat aan games in de Alien-reeks kleeft doorbroken. Het is een nostalgische trip voor elke Alien-fan waarbij de voortdurende druk van de Xenomorph voor een constante spanning zorgt. Daarbij biedt de game hoop voor de franchise die Aliens: Colonial Marines bijna voorgoed onderuit haalde.
Alien: Isolation is nu verkrijgbaar voor de pc, PlayStation 3, PlayStation 4, Xbox 360 en Xbox One en behoort tot Eurogamer Benelux' lijst van beste PS4 games.