Aliens vs Predator

Aliens vs Predator vs Marines, je moet geen ruime verbeeldingskracht hebben om hier het marktpotentieel van in te zien. Toch was het lang geen garantie op succes. De vele films, games en andere spin-offs waren de laatste jaren slechts van povere kwaliteit ondanks de goede verkoop. Het publiek verdient beter en dus komt Rebellion, de oorspronkelijke ontwikkelaar anno 2000 van de meest geslaagde AvP-game tot nu toe, uit met een vervolg.

De titel mag dan wel simpel blijven hangen op Aliens vs. Predator, de gameplay is wel degelijk geëvolueerd sinds voorgaande games. Het eerste belangrijke aspect is dan ook dat deze game niet snel verveelt of ronduit slecht is, daar zijn we al blij mee.

De singleplayer mode bestaat uit drie campagnes van telkens een drietal uur. Je trekt doorheen enkele missies en bevecht de andere facties om de controle van een weinigzeggende zone. Het hoe en het waarom van het gevecht zijn al even onbelangrijk als de tactiek die erbij te pas komt. Een flauw verhaal is geen goede start.

Al snel merk je dat het steeds hetzelfde verhaal is van ‘jij tegenover de overmacht’. Als marine moet je een meute aliens de baas zijn die zich overal verschanst kunnen houden, als predator bevecht je groepen door ze te proberen naar je toe te lokken en als alien kom je meestal een meute marines tegen die je vakkundig één voor één moet afmaken. Hoewel het snel in herhaling valt, is dit echter geen minpunt. Het concept past vollédig binnen de AvP-setting.

De leukste scènes bevinden zich in de Marine campagne aangezien je geen enkele speciale ability hebt om je leven makkelijker te maken. Je staart en blijft staren naar je radar terwijl je wild om je heen kijkt. Je detecteert iets, beweging, maar wat zou het zijn…en waar? Als je je omdraait bemerk je niets en zwijgt je radar…je beweegt verder, maar een wrang gevoel bekruipt je…er was iemand in mijn buurt, maar waar is ie nu?

Deze scènes maak je geregeld mee, maar jammer genoeg is de eigenlijke combat heel wat minder. Je ziet de aliens meestal goed op tijd zitten. Als je ze echter niet bemerkt heeft dit helaas weinig gevolgen. Je maakt geen verscheurende situaties mee waarbij je plots je hoofd ziet wegbewegen van de rest van je lijf. Als een vijand je toch weet te besluipen kan je met een simpele slag voor je uit de moorddadige schavuit terug naar af sturen zodat jij kan aanleggen voor de kill.

De delen waarin je door het leven gaat als Alien voelen minder intens aan. Je hebt een hele reeks trucjes om vijanden tot bij jou te lokken. Je kan lichten doven om heer en meester te worden van de duisternis, je kan een soort gehis uitkramen zoals Dewinter en zo trek je de aandacht van één tegenstrever. Uiteraard kan je muren beklimmen en je gezondheid geneest ook automatisch.

De uitwerking is echter wat minder. Op muren klimmen is nog vrij makkelijk, een schuilplaats targetten en je ernaartoe katapulteren gaat ook nog wel, minutieuze aanvallen uitvoeren is ook mijn ding, maar als je alle acties combineert met de snelle beweeglijkheid van deze beestjes dan wordt het heel wat minder evident. Je zal op heel wat momenten op plaatsen belanden waar je niet steeds wilde zijn en de camera alsook de verticale dimensie werken dan niet altijd goed mee.

Predators vormen dan weer een andere bedreiging, zij halen genot uit het afzonderen van tegenstanders waarna ze hen vakkundig een kopje kleiner maken, heel letterlijk zelfs. Hoewel de Predators, net als de Marines, vuurwapens bij hebben, is hun grootste voordeel net de wristblades. Combineer het cloaking device met een goede hunting spot vanwaar je een overzicht hebt op je omgeving en je kan in geen tijd dood en vernieling zaaien.

De balans tussen de rassen zit goed, elk heeft nog steeds zijn eigen voordeel en nadeel, maar jammer genoeg maken de singleplayer campagnes hier niet genoeg gebruik van. Je valt keer op keer in herhaling en moet dezelfde situaties oplossen. Het helpt bovendien ook niet dat je met elk ras dezelfde verhaallijn speelt in dezelfde gebieden.