Alpha Protocol

Waarom dan toch onze eerder negatieve inleiding? Er schort het een en ander aan de gameplay van het spel die - nog meer dan in Mass Effect - draait rond snelle, maar wat rommelige actie. Allereerst is er de manier waarop Michael loopt. De helft van de tijd lijkt hij te zweven over de grond, en wanneer je de spurtknop indrukt lijkt het alsof Sega een snuifje Sonic in het spel gestopt heeft. Het uitvoeren van melee-aanvallen gaat samen met slordige animaties, en de impact die het grote arsenaal aan wapens maakt voelt vaak onrealistisch aan. Dat laatste komt doordat Obsidian in de achtergrond van Alpha Protocol schade bepaald via een willekeurige “rol van de dobbelstenen”. Wanneer we een vijand van dichtbij met een shotgun raken willen we echter niet zien dat de arme stakker slechts 1/3de van zijn levensbalk kwijtspeelde.

Het volledige effect van zo’n shotgun to the face krijg je pas wanneer je je ervaringspunten giet in het desbetreffende balkje. Wapens upgraden speelt in Alpha Protocol een grote rol, en het is duidelijk dat Obsidian een groots systeem voor ogen had om dat te doen, vol met upgrades. De menu’s waarin dit alles gedaan moet worden zijn echter slordig en onoverzichtelijk ontworpen. Vooral tijdens de eerste uurtjes van het spel zie je amper het bos door de bomen. Ook de minigames die je om de haverklap speelt voelen ongeïnspireerd aan (lees: je zag ze eerder in Mass Effect), met eentje (het hacken van computers) regelrecht frustrerend.

De missies zelf bieden aardig wat variatie. Meestal krijg je meerdere doelen, zowel primair als secundiar voor de kiezen, en zijn er meerdere mogelijke paden om te volgen met onderweg verschillende uitdagingen en voorwerpen om te verzamelen. Aan de andere kant schiet de actie tijdens de missies tekort doordat de vijanden uitgerust zijn met een achterlijke artificiële intelligentie. In Alpha Protocol is het niet ondenkbaar dat je een vijand neerhaalt met een headshot, waarna zijn compaan die een meter verder staat gewoon blijft knallen alsof er niets voorgevallen was. Wanneer ze toch wat tegenstand bieden – en dan komt dat meestal doordat ze met velen tegelijk op je schieten – is er nog altijd de mogelijkheid om dekking te zoeken, maar net zoals de andere animaties waarmee Michael uitgerust is voelt je verschuilen hakkelig aan.

Waar we ook aan moesten wennen was de manier waarop Obsidian hun spionage game soms naar het absurde heeft gebracht. Confrontaties met eindbazen zijn de ene keer best indrukwekkend, om een half uurtje later tegenover een volledig doorgedraaide Rus te staan wiens primaire wapen een lichtgevende discovloer is. Obsidian had duidelijk wat leuke ideeën voor Alpha Protocol, en tijdens de eindgevechten komen deze dan ook vooral tot hun recht. Verder krijgt Michael doorheen het spel toegang tot enkele speciale vaardigheden die helemaal van de pot gerukt zijn en eigenlijk niet passen binnen het “realistische” universum dat men tracht te schapen. Je moet ermee overweg kunnen…