Alpha Protocol

Het protocol volgen is vaak van groot belang wil je slagen in het leven. Een hand geven bij een sollicitatie bijvoorbeeld, of je excuseren na het laten van een boer…al laat je misschien gewoon beter in geen enkele omstandigheid het overtollige gas zonder nadenken vrij via je mond. Achteraf gezien kunnen we hetzelfde zeggen over Alpha Procotol: men had nét wat langer moeten nadenken alvorens deze titel op het kritische los te laten, al zijn persoonlijke excuses van de ontwikkelaar nou ook weer niet absoluut nodig.

Alpha Protocol is een tactische spionage RPG die vanaf het eerste half uur al meteen doet denken aan Mass Effect, de gigantisch succesvolle game van ontwikkelaar BioWare. Obsidian tracht komaf te maken met de onvermijdelijke vergelijking door enkele unieke dingen aan hun titel toe te voegen, beginnende met het verhaal. Verwacht geen buitenaardse wezens, verre planeten of futuristisch wapentuig, maar bestaande locaties waarbinnen jij, Michael Thorton, een nucleaire dreiging moet voorkomen.

Dit doe je op een aantal verschillende manieren, te beginnen met het in dialoog treden met allerhande personages. Net zoals in de intergalactische space opera van BioWare zul je praten met een uiteenlopend assortiment aan mensen, en als speler bepaal je zelf hoe het gesprek verloopt. Anders dan in Mass Effect ga je echter niet zelf onderwerpen selecteren waarover je het wilt hebben, maar communiceer je gevoelens. Zo kun je ervoor kiezen om als Michael agressief, beschaafd of liefdevol te reageren, maar je weet als speler nooit precies wat er precies gezegd zal worden. Een leuk systeem dat zonder enige twijfel zal zorgen voor verrassende uitkomsten, zowel negatieve als positieve.

De manier waarop je dialogen laat verlopen zal namelijk rechtstreeks een gevolg hebben op de wijze waarop personages je zien. De gevolgen kunnen zelfs zo groot zijn dat belangrijke mensen sterven, waardoor je nooit meer toegang tot hun informatie kunt krijgen. In Alpha Protocol moet je tijdens missies - daarover later meer - steeds communiceren met een handler, oftewel een informant. Hoe je omgaat met deze persoon zal een gevolg hebben op hoeveel nuttige informatie hij of zij je zal geven. In Alpha Protocol gaat het zelfs zover dat je van vijanden je bondgenoten kunt maken. Dit doe je door in allerhande bestanden informatie op te zoeken over de personen waarmee je tijdens een opdracht in contact zult komen. Op die manier kom je te weten wat voor dingen ze graag horen - complimentjes bijvoorbeeld - of met welke dingen ze helemaal niet overweg kunnen - snedige antwoorden, sarcasme,… -. Je moet met andere woorden helemaal zelf uitvissen hoe je een gesprek best doet verlopen om het gewenste resultaat te bekomen.

Goed lopende conversaties zorgen voor meer respect bij andere personages. Verknal je het, dan zul je de volgende keer wat charmanter uit de hoek moeten komen - als je tenminste nog die kans krijgt. Belangrijk om weten is dat je slechts enkele seconden de tijd hebt om je houding te selecteren, wat zeker spanning aan het geheel weet toe te voegen. We wisten al langer dan vandaag dat Obsidian gesprekken goed kan weergeven in een spel, en Alpha Protocol is zeker geen uitzondering op de regel.

Waarom dan toch onze eerder negatieve inleiding? Er schort het een en ander aan de gameplay van het spel die - nog meer dan in Mass Effect - draait rond snelle, maar wat rommelige actie. Allereerst is er de manier waarop Michael loopt. De helft van de tijd lijkt hij te zweven over de grond, en wanneer je de spurtknop indrukt lijkt het alsof Sega een snuifje Sonic in het spel gestopt heeft. Het uitvoeren van melee-aanvallen gaat samen met slordige animaties, en de impact die het grote arsenaal aan wapens maakt voelt vaak onrealistisch aan. Dat laatste komt doordat Obsidian in de achtergrond van Alpha Protocol schade bepaald via een willekeurige “rol van de dobbelstenen”. Wanneer we een vijand van dichtbij met een shotgun raken willen we echter niet zien dat de arme stakker slechts 1/3de van zijn levensbalk kwijtspeelde.

Het volledige effect van zo’n shotgun to the face krijg je pas wanneer je je ervaringspunten giet in het desbetreffende balkje. Wapens upgraden speelt in Alpha Protocol een grote rol, en het is duidelijk dat Obsidian een groots systeem voor ogen had om dat te doen, vol met upgrades. De menu’s waarin dit alles gedaan moet worden zijn echter slordig en onoverzichtelijk ontworpen. Vooral tijdens de eerste uurtjes van het spel zie je amper het bos door de bomen. Ook de minigames die je om de haverklap speelt voelen ongeïnspireerd aan (lees: je zag ze eerder in Mass Effect), met eentje (het hacken van computers) regelrecht frustrerend.

De missies zelf bieden aardig wat variatie. Meestal krijg je meerdere doelen, zowel primair als secundiar voor de kiezen, en zijn er meerdere mogelijke paden om te volgen met onderweg verschillende uitdagingen en voorwerpen om te verzamelen. Aan de andere kant schiet de actie tijdens de missies tekort doordat de vijanden uitgerust zijn met een achterlijke artificiële intelligentie. In Alpha Protocol is het niet ondenkbaar dat je een vijand neerhaalt met een headshot, waarna zijn compaan die een meter verder staat gewoon blijft knallen alsof er niets voorgevallen was. Wanneer ze toch wat tegenstand bieden – en dan komt dat meestal doordat ze met velen tegelijk op je schieten – is er nog altijd de mogelijkheid om dekking te zoeken, maar net zoals de andere animaties waarmee Michael uitgerust is voelt je verschuilen hakkelig aan.

Waar we ook aan moesten wennen was de manier waarop Obsidian hun spionage game soms naar het absurde heeft gebracht. Confrontaties met eindbazen zijn de ene keer best indrukwekkend, om een half uurtje later tegenover een volledig doorgedraaide Rus te staan wiens primaire wapen een lichtgevende discovloer is. Obsidian had duidelijk wat leuke ideeën voor Alpha Protocol, en tijdens de eindgevechten komen deze dan ook vooral tot hun recht. Verder krijgt Michael doorheen het spel toegang tot enkele speciale vaardigheden die helemaal van de pot gerukt zijn en eigenlijk niet passen binnen het “realistische” universum dat men tracht te schapen. Je moet ermee overweg kunnen…