Anno 2205 review
Weinig zwaartekracht.
Vergeet ministers, presidenten, dictators of koningen. Volgens het toekomstbeeld van Anno 2205-ontwikkelaar Blue Byte besturen in de toekomst door CEO's onze planeet. Leiders van megabedrijven die niet alleen de economische productie in handen hebben, maar ook flink poen pakken op de woonplaatsen van hun werknemers. En als het ook nog even kan, bouwen ze een private vloot oorlogsschepen.
In tegenstelling tot Cities: Skylines van eerder dit jaar is Anno 2205 geen klassieke city builder. Verkeersproblemen of dalende grondprijzen zijn geen vervelende hindernissen. Wie een futuristisch Amsterdam wil nabouwen, is hier niet op zijn plaats. Blue Byte zet in op een relaxte spelervaring, waarin ondoorzichtige spelregels of tijdslimieten je niet op de hielen zitten.
In Anno 2205 draait het allemaal rond de onstilbare menselijke noden. Als je goede werknemers wilt, moet je aan hun wensen beantwoorden. Voor een arbeider is een klein appartement en een bord rijst voldoende. Maar iemand met een leidinggevende functie heeft nood aan gourmetvlees en zijn dagelijkse glas wijn. Het is jouw taak om een efficiënte productieketen op te richten en de luxegoederen aan de man te brengen. In ruil mag je de stad upgraden met flitsende wolkenkrabbers. Enkel en alleen om er achter te komen dat de nieuwe inwoners een nog chiquer consumptiepatroon hebben.
In Anno 2205 draait het dus voortdurend om schaalvergroting. Bevolkingsgroei leidt tot de productie van nieuwe goederen, die op hun beurt weer voor bevolkingsgroei zorgen. Dat resulteert in een oneindig proces waarin vraag en aanbod steeds groter worden. Voor je het weet, heb je hectaren fruitbomen en ontelbare fruitpersen gebouwd. De volgende bevolkingsmijlpaal is steeds maar één extra robotfabriek of aluminiummijn verwijderd. De overproductie van een goed leidt tot de schaarste van een ander goed en voor je het weet ben je weer een uur verder. Het is een verslavende cyclus, maar wel een die na elk verstreken uur wat van zijn glans verliest.
Die economische balanceringsoefening speelt zich in drie zones af: de Temperate Zone, de Arctic Zone en de Lunar Zone, het stokpaardje van dit deel in de serie. Elke regio heeft unieke goederen en wensen. Om regio's tevreden te houden, verbind je ze met handelsroutes. In het zuiden heb je neuro-implantaten nodig om je bevolking uit te breiden, maar dan moet je wel eerst wetenschappers naar het noorden lokken. Je schakelt moeiteloos tussen de verschillende sectoren en een handelsroute aanpassen is fluitje van een cent. De verschillende sectoren blijven draaien, ook als je zelf niet aanwezig bent. Een uitbreiding op de maan kan dus tot een productietekort op de aarde leiden. Het geeft het geheel een spannende samenhang.
Het klimaat in die zones dwingt je om je bouwplannen aan te passen. De Temperate Zone biedt de ideale omstandigheden om grote metropolissen te bouwen. In het koude noorden van de Arctic Zone bouw je dan weer kleine vestigingen die je warm houdt door ze tussen je industrieën te plaatsen. Op de maan bescherm je de inwoners tegen meteorietinslagen en straling. Het is een origineel idee, maar in de praktijk zijn deze extra voorwaarden niet uitdagend of spannend. Elk industriegebouw of schildgenerator heeft een radius en zolang je daar binnenblijft, is er geen vuiltje aan de lucht. Buiten de naam en het uitzicht van de gebouwen zijn de verschillen tussen de sectoren niet zo groot als de game je doet geloven.
Dat gebrek aan complexiteit is zowel de charme en als het grootste probleem van Anno 2205. Het ontwerpen van een perfecte stad komt neer op zo veel mogelijk oppervlakte benutten. Je vult elk gaatje met een woning of fabriek tot er geen grassprietje meer te zien is. Gebouwen verplaatsen kost niks, dus de perfectionisten kunnen eindeloos corrigeren. De gebouwen hebben geen directe invloed op elkaar. Je voelt je geen meester-stadsplanner, maar slechts een ordinaire puzzelaar. Het gebrek aan complexiteit haalt na een tijdje de wind uit de zeilen van de aanvankelijk erg verslavende uitbreidingscyclus. Het gevoel van verwezenlijking maakt stilaan plaats voor verveling.
Ook de RTS-missies waarin je met een vloot oorlogsschepen de terroristen van de Orbital Watch aanpakt, zijn een saai tijdverdrijf. Selecteer je vloot, val de vijand aan, repareer af en toe en herhaal dat tot iedereen uitgeroeid is. Strategisch denken blijft tot een absoluut minimum beperkt. Die missies zijn volledig optioneel, maar bieden wel speciale bouwmaterialen die je nodig hebt om upgrademodules te bouwen. Die worden later in de game cruciaal om verder te komen. Meer dan eens ga je dus met tegenzin ten strijde.
Anno 2205 is het beste wanneer je rustig de tijd neemt om je steden te bewonderen. Wolkenkrabbers met vliegende auto's die er rondzoemen. Futuristische wijngaarden die besproeid worden. En gigantische machines die grondstoffen uit de permafrost boren. Het is een lust voor het oog. Het visuele spektakel van een gigantische futuristische metropolis is uniek in het genre.
Blue Bytes' focus op een relaxte spelervaring is uiteindelijk een tweesnijdend zwaard. Enerzijds is Anno 2205 een city builder die immuun is voor de frustraties van het genre. Anderzijds loert voortdurend de verveling om de hoek. Je begint vol enthousiasme aan je weg naar de top, maar na een tijdje sluipt de routine erin en verlies je je interesse.
Anno 2205 is nu beschikbaar voor pc