Anthem review - Anthe-climax
Dissonante creatie.
In de Anthem review duikt Sander diep in de wereld van Bastion, waarin hij echter al gauw merkt dat de chaotische planeet een eindeloos gevecht tegen repetitieve gameplay en oninteressant missiedesign verschuilt.
Er is voor Bioware een nieuw tijdperk aangebroken. De studio ging van diepgaande RPG's zoals Baldur's Gate 2 en Knights of the Old Republic, naar de memorabele verhalen van Mass Effect en Dragon Age. Het volkslied voor dit nieuwe tijdperk is Anthem, een shared-world shooter die de aanstekelijke loot grind van games als Destiny wil combineren met een persoonlijk en emotioneel aangrijpend verhaal. Dat alles wordt prachtig weergegeven door de Frostbite-engine, die de chaotische wereld van Bastion presenteert. Hoewel de graphics inderdaad dik in orde zijn, is er onder de oppervlakte maar weinig positiefs over Anthem te zeggen.
Combat vormt de hoofdmoot van wat je doet in Anthem, en dat is meteen het eerste struikelblok voor de game. Om met het goede nieuws te beginnen: de feel van de game zit goed, en je merkt zijn oorsprong op in de vlotte controls van Mass Effect: Andromeda. Al gauw ontdek je echter dat de combat zo diep is als een plasje water, want hoewel kleureffecten en damage numbers in elk gevecht in het rond spatten, zijn er geen skills om extra diepgang te creëren. De enige moves die voor variatie zorgen zijn je abilities per Javelin, maar daarvan zijn er zo weinig dat het amper de moeite waard is om ze te vermelden. Datzelfde geldt voor de wapentypes, die elk maar drie of vier soorten kennen. Uiteindelijk is het enige lichtpunt het combosysteem, waarbij je via skills bijvoorbeeld een vijand in brand steekt en vervolgens bevriest, en zo extra schade doet. Baanbrekend is het echter evenmin, en Anthem geeft bovendien nooit een duidelijke uitleg over hoe dat systeem werkt. Door het complete gebrek aan diepgang zijn de gevechten bijgevolg monotoon en vergetelijk.
Dat vat het complete missiedesign van Anthem uiteindelijk perfect samen, want er zijn maar ongeveer drie soorten objectives die gedurende tientallen uren constant worden herhaald. De Strongholds zijn niet veel beter en dagen je hoogstens uit om wat objecten te verzamelen terwijl je irritante golven vijanden van je afhoudt. Freeroamen in de wereld biedt evenmin soelaas, want ook daar worden dezelfde missies herhaald en van de beloofde dynamische events zoals Shaper Storms is al helemaal geen sprake. Ook de vijanden zijn allesbehalve dynamisch, met eindeloze variaties op wolven, elementalen en schorpioenen. Of het nu gaat om de missies, de open wereld of de vijanden waartegen je vecht, Anthem is extreem monotoon, oppervlakkig en gewoonweg saai.
Hoewel er absoluut niks van belang te doen is in Bastion, weet Anthem wel indruk te maken met zijn graphics en het verkennen van deze wereld. Niet alleen is het een bloedmooie regio, met weelderige jungles en imposante rotsformaties, maar rennen, schieten en rondvliegen verloopt ook soepel en snel. Toch is het vliegen niet ongebalanceerd, want je motoren kunnen oververhit raken. Goed rondkijken en timen wanneer je bijvoorbeeld onder een waterval vliegt om even af te koelen is essentieel, en het is een van de weinige aspecten waar Anthem goed uitgewerkt is en de juiste balans vindt.
Daarnaast is het namelijk huilen met de pet op, want Anthem maakt talloze onbegrijpelijke designkeuzes. Zo kun je je enkel uitrusten met verzamelde loot wanneer de missie beëindigd is, waardoor het hele plezier van nieuwe speeltjes verzamelen en uitproberen verspild wordt. Van het gepersonaliseerde verhaal dat BioWare beloofde is er eveneens niks in huis gekomen, want je voelt nooit dat je personage zich ontwikkelt. In de levenloze hub Fort Tarsis ontmoet je NPC's wier enige doel is om te wachten tot jij voorbij wandelt. Sla je een praatje, dan krijg je de keuze om vriendelijk of vijandig te reageren. Sommige personages zijn weliswaar interessant geschreven, maar hun verhaallijnen hebben nauwelijks een impact op de spelwereld. Ook het levellen van je personage heeft zo goed als geen effect, met enkel nieuwe equipment slots voor je Javelin als beloning. De RPG-kant van Anthem is dus eveneens compleet ondermaats.
Anthem worstelt daarnaast met talloze bugs, zoals gebouwen die in de hub plots tevoorschijn springen, hard crashes, het cameraperspectief dat tijdens gesprekken plots verspringt en laadschermen die oneindig doorgaan. Over laadschermen gesproken: als je opstart, zit je soms meer dan twee minuten te wachten tot een laadscherm je eindelijk een missie laat beginnen. Het aantal laadschermen is bovendien gigantisch, met laadtijden per missie, laadtijden wanneer je bij je party spawnt maar te ver ervan bent en laadtijden wanneer je door bepaalde deuren gaat. De 'day one-patch' lost volgens Bioware een hoop van die problemen op, maar zelfs na de patch zijn de oneffenheden niet gladgestreken.
Anthem heeft bovenal problemen die niet simpelweg met een patch op te lossen zijn. De missies en het verhaal zijn in grote lijnen oersaai, waardoor de grind een repetitieve kwelling is. Wapens en Abilities kennen nauwelijks variatie, en gecombineerd met een nietszeggend levelsysteem is je enige drijfveer het vullen van balkjes. Het feit dat de game er prachtig uitziet en dat het vliegen een uniek element toevoegt is in de verste verte niet voldoende om deze game te kunnen aanraden, zelfs als Anthem ooit vrij zou zijn van bugs. Bioware's shared-world shooter heeft een lange weg te gaan voordat hij lofzang verdient.
Voor de Anthem review speelde Sander op de pc.