Army of Two: The 40th Day

Sinds het begin van de oorlog in Afghanistan in 2001 zijn tot op heden zo’n 5800 Amerikaanse militairen om het leven gekomen. Een goede 4800 soldaten zijn dan weer gewond teruggekomen, om de rest van hun leven door hun blijvend litteken herinnerd te worden dat een oorlog niet bepaald wie gelijk heeft, maar enkel bepaald wie overblijft. Na deze korte statistische analyse zou je toch wel beginnen denken: “Waarom stuurde de VS niet gewoon Elliot Salem en Tyson Rios, die twee weten blijkbaar van aanpakken?” Wel, hoofdzakelijk omdat Salem en Rios twee fictieve personages zijn uit de game “Army of Two: The 40th Day”. Een game waar jullie toevallig nu de review van aan het lezen zijn.

Zoals hierboven al bekend gemaakt volgt het tweede deeltje in de Army of Two reeks, getiteld Army of Two: The 40th Day, opnieuw de twee vuilpratende, arrogante maar tegelijkertijd toch relateerbare huurlingen Elliot Salem en Tyson Rios. Deze keer gaan ze wel niet op zoek naar Osama Bin Laden, Saddam Hoessein, of een goed gelegen locatie om een Starbucks te openen in het Midden Oosten (of wat ook de reden was waarom ze deden wat ze deden in het eerste deeltje). De twee werknemers van Trans World Operations zijn deze keer ter plaatse in Shanghai, wat eigenlijk ook in het Oosten ligt, maar niet zo zeer in het midden. Zeer toevallig dat de aanwezigheid van onze vrienden leidt tot een plotse bezetting van Shanghai door enkele PMC’s (Private Military Companies). Het is dus aan Salem en Rios om orde op zaken te stellen en zich een weg te banen uit de tot puin herleide stad.

Fans van de serie zullen blij zijn om te horen dat het verhaal van dit tweede deeltje opnieuw flinterdun is gehouden. Salem en Rios zijn toevallig in Shanghai om een andere missie uit te voeren, wanneer plots chaos losbreekt en de straten overspoeld worden door huurlingen. Waarom dit alles precies gebeurd kom je maar te weten naar het einde van de game toe, waardoor je zonder een echt gegronde reden te hebben, je een weg schiet door horden aan vijanden. Maar goed, we zullen maar van het spreekwoord “Misery loves its company” uitgaan en gewoon verder gaan met het bespreken van de game.

Één van de kritiekpunten van de vorige game was dat Salem en Rios als twee harteloze macho’s overkwamen. Hieraan is duidelijk gewerkt, doordat onze twee “guns for hire” nu duidelijk meer blijk van berouw tonen voor sommige van hun daden. We zeggen wel sommige, want het merendeel van de game zullen de twee nog altijd oneliners uitspuwen terwijl ze doodleuk een legioen aan vijanden aan het neermaaien zijn. Ook zal je doorheen de game verschillende “Morality moments” tegenkomen. Tijdens deze momenten krijg je de keuze om een “morele” beslissing te nemen op basis van twee keuzes (ha, moraliteit bestaande uit twee keuzes, Immanuel Kant draait zich om in zijn graf). Deze twee keuzes zijn altijd elkaars tegenovergestelde, dus als de ene keuze bijvoorbeeld de dolkomische Xander De Rycke met een gloeiende aura vol hemelse goedheid is, wees er dan maar zeker van dat de andere keuze Raf Coppens is met zijn comaverwekkende poging tot humor die vroegtijdige dood tot gevolg heeft. Natuurlijk zitten Xander en Raf niet in de game, maar we moesten het “Morality system” toch op een manier duidelijk maken. Wel krijg je na het maken van je keuze een korte cartoonachtige cutscene te zien van wat precies de gevolgen zijn van de door jouw gemaakte keuze. We hadden het wel leuker gevonden mochten deze keuzes iets meer invloed gehad hebben op het verloop van de game.

Net als in de eerste game ga je altijd met z’n tweeën op pad. Je kunt zelf kiezen welk personage je bestuurd. Veel maakt deze keuze niet uit, aangezien beide personage hetzelfde spelen. Het andere karakter wordt dan gespeeld door de A.I. of door een andere levende speler via Live of PSN. De A.I. is vrij goed in dit deeltje. Dit zal ervoor zorgen dat je computergestuurde medespeler in het merendeel van de gevallen je te hulp zal komen wanneer je iets te veel schade hebt opgelopen tijdens één van de vele shoot outs, zonder dat hij zelf aan flarden wordt geschoten. Ook kan je de A.I. verschillende commando’s geven, wat de game een extra strategisch tintje geeft. Maar als je het geluk hebt om vrienden te hebben en deze vrienden ook beschikken over een kopij van de game en online met je willen spelen, dan wordt de game des te leuker. Alles draait hier op de co-op. Samen een kamer vol vijanden uitschakelen, samen strategieën bepalen om die ene 'Heavy' uit te schakelen, samen een neergeschoten vijand “t baggen”, samen picknicken… En al deze strategische handelingen worden alleen nog meer in de hand gewerkt door het Aggro systeem.

Dit systeem zorgt ervoor dat de vijandige A.I. zich vooral zal focussen op de speler die voor hen de grootste dreiging lijkt. In andere woorden, de speler die het meeste lood de vijandige richting uitstuurt. Dit geeft speler twee de mogelijkheid om geniepig de vijanden te flankeren om hen vervolgens van een eigen loodgeïnduceerde dood te voorzien. Wel moeten we zeggen dat dit Aggro systeem soms wat te goed werkt. Zo zullen vijanden die zich concentreren op je partner… brrr, klinkt te provocerend, partner… Het gaan hier om twee macho mannen, die samen macho dingen doen en macho wapens hebben! Oké, ander woord. Zo zullen vijanden die zich concentreren op je “brother in arms” zich totaal niet bewust zijn dat je al tien minuten naast hen staat, aan het mikken om toch maar die ene headshot te scoren.