Army of Two: The Devil's Cartel review

Rios en Salem zijn terug! Vol ongeduld liet ik Army of Two: The Devil's Cartel in mijn console glijden. Het spel is heerlijk overdreven met meer testosteron dan Chuck Norris zelf. Het is als een speelbare versie van een typische huurlingenfilm. Mét fist-bumps. Maar al snel leerde ik een wijsheid die in actie-films heilig is. Vraag nooit: "Wat kan er misgaan?"

Het is een oude regel, maar af en toe wordt hij vergeten: "Als iets niet stuk is, moet je het niet herstellen." In de eerste Army of Two zagen we een leuke formule die in zijn kinderschoenen stond. Dit eerst deel bood een volledige focus op coöp, zowel in als uit het spel. Het had lekkere actie, over-the-top dialogen en verhaal. Geweldig. Met z'n tweeën nam je plaats in de zetel en je lachte je samen kapot. Je medespeler en jij gaven elkaar zó vaak een vuistje dat het je regelmatig (in-game) de kop kostte.

Het vervolg (Army of Two: The 40th Day) voegde een paar leuke dingen toe. Denk aan de Aggro-mechaniek die zichtbaar maakte op wie de vijand nu lette, en wie er dus bijna onzichtbaar was. Dit bleek heerlijk, zeker voor het flanken. Jammer genoeg schijnt het productieteam alles compleet vergeten te zijn wat de eerdere spellen zo plezant maakte. En dan bedoel ik echt alles: van welke game ze nu net aan het maken zijn, tot waar ze naartoe willen, de sfeer die ze willen scheppen en wie ze nu net willen bereiken. Het spel kent geen enkele samenhang. Wat ik daarmee bedoel?

Als je Amy of Two: The Devil's Cartel start, lijkt dit een typische, hersenloze actie-game. Laat me daar aan toevoegen dar ik dat als compliment bedoel. Het spel biedt explosies, vuurgevechten en twee over-the-top personages. Die personages kan je aanpassen hoe je zelf wil en hebben niet eens een naam. "Alpha" en "Bravo" worden ze genoemd. Deze twee spierbundels zijn net aangenomen door T.W.O. en zijn vanaf nu partners van het originele tweemansleger: Salem en Rios. Deze twee hoofdrollen zijn weggelegd voor jezelf en een vriend. Dat voel je omdat er bijna geen persoonlijkheid zit in de personages zelf. Aan de andere kant heb je de actie die nergens op slaat. In de goede zin, begrijp me niet verkeerd. Er wordt de hele tijd gelachen, iedereen bekvecht op de gekste momenten. Dat je op het punt staat de lucht in te vliegen, wil niet zeggen dat je geen "Your momma"-mop mag maken.

De actie zelf wordt al heel snel generisch. De pret en het gevoel van "wat zijn we geweldig" is er dus al heel snel af.

Maar dan... De actie zelf wordt al heel snel generisch. Sterker nog, na een tiental minuten kan het bijna op automatische piloot. Wanneer je partner door de computer bestuurd wordt, is het redelijk makkelijk om door vijanden te blazen. Wanneer je met zijn tweeën speelt, wordt dit nog een stuk makkelijker. De pret en het gevoel van "wat zijn we geweldig" is er dus al heel snel af. Alle extraatjes die in het spel zaten om dat gevoel te vieren zijn dus weg. Tenzij je naast elkaar zit, heb je dus geen kans om te high-fiven. Geen high-fives? Geen party.

Die party komt er al helemaal niet omdat al heel snel een poging komt tot emotie. Personages gaan dood, de twee hoofdrollen spelen ontwikkelen toch nog een persoonlijkheid en de verhaallijn probeert speciaal te doen. Het lijkt wat een op identiteitscrisis. Jammer genoeg ontsnapt Army of Two: The Devil's Cartel er niet aan om teveel te willen doen. Al helemaal niet zonder de bal een paar keer serieus te laten vallen. Ze laten de bal zelfs liggen. Hell, ze schoppen hem een paar keer in hun eigen doel.

Er zijn twee nieuwe punten op het scorebord die echt in het oog springen. Eerst is er het coversysteem. Het is simpel, maar verbazend effectief én leuk. Met je vizier mik je op cover. Je krijgt twee blauwe pijltjes die aangeven of het mogelijk is, en wanneer je denkt een veilige plek te hebben gevonden, sprint en schuif je met een druk op de juiste knop naar veiligheid. Het ziet er heel spectaculair uit en is een van de weinige dingen die dan weer wél boven de middelmaat zitten.

Speel je dit spel alleen? Dan is het al heel snel slaapverwekkend. Speel je dit spel met zijn tweeën? Dan zijn er veel betere games om in coöp te spelen.

Dan is er de T.W.O. vision. Naast een vreemd acroniem is het een soort... HUD in je masker. Die geeft je tactische raad en suggesties. In het hele spel heb ik het slechts een keer gebruikt. Letterlijk. Om helemaal eerlijk te zijn was het de tutorial. Het stoort niet, maar het lijkt veel moeite voor iets dat echt helemaal niets doet.

Om er echt de vinger op te leggen... Tot de vorige Army Of Two was dit een spel dat het voor een groot stuk moest hebben van zijn coöp. Het ging er ver over, het was echt lachen en de moves die je samen kon doen waren echt stoer. Rug aan rug of een man met een schild en de andere de over zijn schouder schiet... Geweldig! Het was allemaal puberaal, maar dat geeft niet. Een pizza op tafel, bier erbij en je had zo een avond vertier. Je kon met zijn tweetjes lachen. Man-date, anyone?

Nu heb je een spel dat het helemaal moet hebben van coöp. Letterlijk. Speel je dit spel alleen? Dan is het al heel snel slaapverwekkend. Speel je dit spel met zijn tweeën? Dan zijn er veel betere games om in coöp te spelen. De leukste stukken zijn er zelfs uit.