Assassin's Creed Origins: The Curse of the Pharaos review - Mijn hemel

Met Assassin's Creed Origins heeft Ubisoft een spelwereld neergezet waar je maar niet genoeg van krijgt. Na tientallen uren in de hoofdgame en daarna nog in The Hidden Ones te hebben gestoken, blijft het virtuele Egypte lonken. Met Curse of the Pharaos geeft de ontwikkelaar je nogmaals reden om de zinderende zandvlaktes en al zijn gevaren te trotseren. Deze uitbreiding is een stuk omvangrijker dan The Hidden Ones, met een grotere focus op het bovennatuurlijke aspect van het Egyptische geloof. Dat vertaalt zich uiteindelijk meer naar de setting dan naar de gameplay, die bovenal vertrouwd blijft.

Weinig volkeren waren zo met het hiernamaals geobsedeerd als de oude Egyptenaren. Het thema was al een rode draad in Origins zelf en met The Curse of the Pharaos zet Ubisoft er nog nadrukkelijker op in. Vier jaar na de gebeurtenissen van The Hidden Ones zet je voet aan wal in de Vallei der Koningen, waar een ondood leger de lokale bevolking het leven zuur maakt. De vloek trad in werking nadat een reliek uit het graf van farao Nefertiti was gestolen, en laat Bayek daar nu toevallig ook naar op zoek zijn. Aan jou de taak om te achterhalen wie er voor de grafroof verantwoordelijk is en om de vloek te doorbreken.

The Curse of the Pharaos komt traag op gang. Hoofdstad Thebes en de omliggende gebieden missen daarnaast een eigen smoel. Wanneer je vroeg in het verhaal al een dorpeling uit een bandietenkamp moet redden, bekruipt je een sterk gevoel van déjà vu. Zodra je de kaart opent, lijkt de Vallei der Koningen niet zoveel groter dan het gebied Sinaï uit The Hidden Ones. Maar schijn bedriegt. Wanneer je na drie uurtjes spelen je eerste voet in het dodenrijk zet, komt eindelijk het wow-moment waar je op hoopte en ontdek je ook dat deze uitbreiding veel groter en ambitieuzer is dan op het eerste gezicht lijkt.

De 'Field of Reeds'. De naam valt in Origins zelf zo vaak dat het Egyptische equivalent van de hemel inmiddels mythische proporties voor je heeft aangenomen. De interpretatie die Ubisoft eraan geeft, doet het zeker eer aan. Een eeuwig laaghangende zon hangt boven zachtjes wuivende korenvelden, zo ver het oog reikt. In de verte glijden immense schepen er vredig doorheen, vergezeld van een even subtiele als weemoedige pianosoundtrack. Dat je hier desondanks niet op je lauweren kunt rusten, merk je zodra je oog in oog komt met reuzenschorpioenen en ander gespuis. De world building is wederom subliem.

Hoewel de setting tot de verbeelding spreekt, verandert de gameplay hier wezenlijk niet. De voornaamste vijanden zien er met hun Anubis-maskers en lange gestaltes iets anders uit, maar qua aanvallen verschillen ze nauwelijks van de menselijke soldaten waarvan je er al zoveel hebt gedood. In tegenstelling tot in The Hidden Ones speel je dit keer wel nieuwe vaardigheden vrij, die een interessante aanvulling op je bestaande arsenaal zijn. Met je pijl-en-boog doorklief je bijvoorbeeld zware schilden en met Overpower Fury krijg je voortaan health terug. Die sterke aanval zet je dan ook selectiever en strategischer in, met name tijdens de uitdagende baasgevechten. Daar red je het niet met simpelweg knoppen te rammen.

Ubisoft hoopt je ondertussen wat bij te brengen over de minder bekende folklore uit de Egyptische oudheid. Dat lukt slechts deels, omdat het verhaal op dezelfde afstandelijke wijze als in de hoofdgame wordt gepresenteerd. Je wordt met zoveel ingewikkelde namen van goden en andere personages gebombardeerd, dat er al snel geen touw meer aan vast te knopen is. Je raakt daardoor lastig betrokken bij Bayeks avontuur, terwijl The Hidden Ones daar eerder wel in slaagde juist omdat die uitbreiding compacter van opzet is en op een kleinere cast focust. Je bekommert je meer om het lot van de menselijke leden van The Order dan om de toorn van de zoveelste gezichtsloze god.

The Curse of the Pharaos vindt niet opnieuw het wiel uit, maar bouwt voort op de uitstekende basis die Origins al heeft. Wil je meer van hetzelfde, dan word je op je wenken bediend. De fantasierijke omgevingen die het hiernamaals vormen, zijn indrukwekkende speeltuinen waar de verslavende mix van actie, stealth en het alsmaar upgraden van Bayek je nog steeds uren zoet houdt. Wederom stop je niet met spelen tot je ieder vraagtekentje op de kaart hebt bezocht, zelfs al heb je dat ondertussen al zo vaak gedaan.

Assassin's Creed Origins: The Curse of the Pharaos is vanaf 13 maart verkrijgbaar voor de pc, PlayStation 4 en Xbox One.