Agony review - Een oprechte kwelling
Hoofdzonde.
In deze Agony review (PS4) gaat Sander na of de unieke visie van ontwikkelaar Madmind Studio zich ook naar een verrassende horror-game vertaalt.
"Het is tijd om horror weer griezelig te maken", aldus ontwikkelaar Madmind Studio. Met Agony wil het namelijk afstappen van de gewone wereld, waar zich al zoveel horrorgames afspelen. De studio haalt zijn inspiratie bij "De Goddelijke Komedie" van de Italiaanse schrijver Dante Alighieri, waarin de zeven lagen van de hel worden omschreven. Madmind Studio zet alles in om de speler mee te voeren naar een macabere en verwrongen onderwereld, maar vergeet daar een pakkende horrorgame rond te ontwerpen. En dat is pas het begin van de problemen.
De artstijl van Agony is zeker ambitieus. Het geheel komt over als de hoes van een death metal-album met rondborstige demonen, bloederige karkassen en beenderige armen die naar de vrijheid proberen te grijpen. Op de PlayStation 4 komt die visie echter niet tot zijn recht. De belichting op de natte en vlezige omgevingen is van lage resolutie, waardoor je omgeving nauwelijks zichtbaar is. Het overmatige gebruik van roodtinten verergert dat. Als je de gamma verhoogt, is alles weliswaar beter te zien, maar daarmee verniel je tegelijkertijd de sfeer waar de ontwikkelaar voor wil gaan. Tot slot zit de artstijl effectief de horror in de weg. Wanneer alles ranzig, goor en grotesk is, word je na een tijd afgestompt waardoor niets nog vies of eng is. Agony valt zo ten prooi aan zijn eigen visie.
Het verhaal van de game gooit ook geen hoge ogen. Jij speelt als Amraphel, een Sumerische koning die naar de hel verbannen is en zich niets meer herinnert. Daar aangekomen raakt hij in de ban van de Red Goddess, een wellustige demon die hem zowel verleidt als de kop van zijn romp wilt rukken. Aangezien Amraphel nauwelijks spreekt, zijn zijn motivaties volstrekt onduidelijk, en zijn slecht geacteerde gesprekken met andere helbewoners voegen daar niets aan toe. Stemmen van NPC's veranderen constant en gaan van griezelig gefluister naar monotoon gezeur, terwijl je tegen dezelfde persoon praat. De ontwikkelaar moedigt je aan om zelf een interpretatie van het verhaal te vormen, maar geeft de speler geen reden om daar ook maar een beetje moeite voor te doen.
De gameplay vult die leegte ook niet. Agony is een horrorgame waarin je uitsluitend wegsluipt van de wezens die je met één haal van hun klauwen doden. Dat lijkt interessant, maar de demonen zijn ofwel oliedom, ofwel staan ze plotsklaps achter je en ben je dood. Stealth wordt daardoor een frustrerende en ongeïnspireerde aangelegenheid. Je loopt bovendien tergend traag door de onderwereld, tenzij je sprint en zo gegarandeerd je positie verraadt. Als je sterft, kun je het lichaam van een ander verdoemd mens overnemen om het nogmaals te proberen, maar dat neemt alle spanning weg. Ondertussen los je simplistische puzzels op en vind je aantekeningen die het verhaal trachten uit te diepen. De intentie om iets te doen wat geen enkele andere horrorgame heeft gedaan, is niet terug te vinden in de gameplay, die eerder frustreert dan angst aanjaagt.
Wel angstaanjagend is de grote lijst bugs en kromme fouten. Textures en modellen laden te laat in, waardoor je pop-up ziet. Amraphel komt geregeld klem te zitten in de omgeving en weigerde eenmaal te respawnen nadat hij stierf. De PlayStation 4-versie laat Xbox-knoppen zien, checkpoints onthouden niet goed wat je wel en niet hebt gedaan, de tekst bevat een berg spelfouten en NPCs weigeren te reageren op commando's of vertonen geglitchte animaties. Tel dat bij de eerder genoemde performance issues van de game op en er blijft niets over dat Agony van zijn eigen verdoemenis kan redden.
Aan het einde van de rit is Agony een zwakke horrorgame, waarvan de groteske artstijl afbreuk doet aan de pure horror waar de ontwikkelaar voor wil gaan. Talloze bugs en performance issues gooien telkens weer roet in het eten, en ongeïnspireerde gameplay en een slap verhaal met talloze spelfouten zorgen ervoor dat je de game gauw wilt vergeten. Dante Alighieri zou er knallende hoofdpijn van krijgen, en dat is geen komedie.
De Agony review is getest op een PlayStation 4.