Assassin’s Creed: Brotherhood
Rome werd blijkbaar in 365 dagen gebouwd.
Verder heb je ook nog de gebruikelijke sluipmoordenaarmissies die je per duif toegestuurd krijgt en is er altijd wel ergens een prostituee in de buurt die je hulp kan gebruiken. En omdat Ubisoft blijkbaar het onderste uit de kan wou halen uit het Renaissance-tijdperk kom je personages die in die tijd wel in Rome rondhingen maar niet echt in de verhaallijn verwerkt konden worden ook nog eens tegen als éénmalige vijanden in tempeliermissies. Tel daarbij de vlaggen, veren en schatkisten op die over de gehele kaart verborgen liggen en je hebt een Rome dat werkelijk bezaaid ligt met verstrooiingen. Het zal zelden gebeuren dat je rechtstreeks van de ene missie naar de andere gaat, er liggen gewoon teveel leuke dingen die je kunt doen op je weg. Het is alsof Ubisoft met elke nieuwe Assassin's Creed-game gewoon verder bouwt op het vorige door oude elementen te perfectioneren en nieuwe dingen toe te voegen
Nog een voorbeeld van die aanpak is het vechtsysteem. Het oude arsenaal wapens is er nog steeds, met een aantal nieuwe toevoegingen waaronder een kruisboog waarmee je van op afstand in stilte een vijand kunt uitschakelen. Het vechten zelf gebeurt nu ook aan een aanzienlijk hoger tempo dankzij de executies die je kunt uitvoeren als je over wat timing beschikt en de vijanden die nu wat meer initiatief nemen. En als ze geen initiatief nemen, provoceer je ze gewoon of schop je tegen hun schenen. Nog een fantastische toevoeging - en het getuigt van hoe compleet overvol deze game zit aan features dat het zo lang duurde voordat we bij deze gearriveerd zijn - is het broederschap uit de titel van de game. Ezio ondervindt dat hij de strijd tegen de Borgia niet in zijn eentje kan winnen en dus schakelt hij het volk dat hij bevrijdt in om samen met hem ten strijde te trekken.
Zo groeit de Brotherhood of Assassins weer uit tot een echte organisatie die je tijdens het spelen kan inschakelen om moorden voor jou uit te voeren. Het is enorm gaaf om met een druk op de knop een sluipmoordenaar op te roepen die een target uitschakelt zodat jij vrij spel hebt om je missie uit te voeren. Het haalt ook de eentonigheid die dreigt op te duiken na een paar uur spelen uit de combat. Ook kun je je team van sluipmoordenaars levelen door ze op missies te sturen doorheen heel Europa waardoor je ze misschien even niet meer kunt gebruiken in missies maar ze wel betere wapens en pantser krijgen. Je bouwt in deze game dus niet enkel Rome opnieuw op maar ook nog eens de Brotherhood of Assassins.
Ook nieuw in Assassin's Creed-franchise is het multiplayergedeelte dat misschien niet wekenlang zal blijven boeien maar toch een frisse wind doet waaien in het gamelandschap. De opzet is simpel: acht spelers worden gedropt in een afgesloten stuk stadskern samen met een hoop computerbestuurde dorpelingen die er net zo uit zien als de spelers. Elke speler krijgt een doelwit dat hij moet uitschakelen terwijl hij vanzelfsprekend ook wordt opgejaagd. Zo ontstaat er een spannend kat- en muisspel.
Bonuspunten krijg je voor mooie stealth kills en voor het ontsnappen aan je achtervolger en de XP die je daarmee verdient geven je toegang aan nieuwe speeltjes zoals vermommingen, wapens en afleidingsmanoeuvres. Het is aangenaam om eens een multiplayerspel te spelen waarin je actief je moord moet plannen, je moet durven terugtrekken en moet opgaan in je omgeving in plaats zo snel mogelijk een killstreak opbouwen. Dat er te weinig variatie is in modi om een urenlange speelsessie te blijven boeien neemt niet weg dat het waardevolle toevoeging is tot de franchise die in de toekomst ongetwijfeld nog zeer belangrijk kan worden.
Dit alles wordt natuurlijk weer zoals vanouds prachtig gepresenteerd. De graphics zijn schitterend en door de enorme omgevingen waarin we kunnen rondlopen zonder laadtijden zien we die zeldzame screentear door de vingers. De A.I. van personages is dik in orde. Vijanden zijn niet te dom zodat er altijd wel spanning is en ze zijn ook niet te slim zodat fouten niet onvergefelijk worden. Ook de vriendschappelijke computerbestuurde personages zijn bekwaam. De sluipmoordenaars die je inhuurt om een bewaker uit te schakelen zetten zichzelf wel eens vast maar ze herstellen zich altijd wel en doen dan hun job. Ook de muziek, die tegelijk klassiek als modern klinkt, is erg goed en past perfect bij het spel. Zeker de operazangen dragen helemaal bij tot dat Italiaanse sfeertje.
Het mag gezegd worden: Assassin's Creed: Brotherhood is de verrassing van het jaar. Wie had ooit gedacht dat een game die zo snel volgt op zijn voorganger, en dat in feite zonder cosmetische upgrades, zo goed had kunnen zijn? Dit is de tweede tien die ik uitdeel. De vorige tien deelde ik begin dit jaar uit aan Bayonetta omdat de game iets nieuws deed, afgewerkt was tot in het kleinste detail en bomvol zat met content. Assassin's Creed: Brotherhood bouwt verder op een bestaande formule, kent hier en daar wel wat glitches en is niet overal even sterk. Toch verdient de game een perfecte score omdat de game gewoon klopt. Het is een open world game in een setting dat zelfs mensen die gebuisd waren voor geschiedenis op de middelbare school zal vastgrijpen en niet loslaten. Het plot is meeslepend en voor wie even geen zin heeft in dat plot zijn er tientallen andere dingen te doen. Daarnaast is de gameplay geperfectioneerd en is elk aspect dat had kunnen vervelen in dit derde deel netjes omzeild door de makers. Het is een perfecte samenloop van gameplay, setting en content. Ubisoft zal hard moeten werken om eenzelfde effect te verkrijgen in een nieuw tijdperk.