Assassin's Creed 2

Op mijn notities staat er, afgezonderd in een hoekje, in blokletters: 'BENDE EIKELS'. Ik zal daarmee de bijpersonages van Desmond's verhaal bedoelen. De jongensachtige computer meid, de snarky Brit (Stephen Merchant?) en de blonde love interest zijn ontegensprekelijk clichés, en waarschijnlijk de zwakste schakel van het verhaal in deze game die veel ophangt aan zijn verhaal.

Voor meer uitgebreide bijzonderheden over de gameplay, wend u tot de review van Assassin's Creed 2 voor consoles, sinds het hier vooral over PC-eigenaardigheden gaat. En ook omdat Michaël een schatje is. Evenzeer omdat dit nog altijd dezelfde game als die uit november vorig jaar is. Dat is te zeggen: gewoon de originele Assassin's Creed met een hele hoop nieuwe toeters en bellen, net iets geïnspireerder, en net niet meesterlijk. Ubisoft heeft deze game helemaal volgepropt met nieuwigheden. Naast de veeltallige en gevarieerde missies van de plot zijn er doorheen de gamewereld van N-Italië symbolen verborgen die visuele raadsels en puzzelwielen opwerpen als je ze benadert; het oplossen ervan leidt stukje bij beetje naar het oplossen van een groter mysterie in de plot. Er zijn ook tombes om te beroven, die elk een soort op zichzelf staande platform level zijn. En ook missies die uitgereikt worden door postduiven bij duivenhokken verspreid doorheen de steden, allemaal overgoten met een veeltal nieuwe schattenjachten en de meest emotioneel chanterende verzamel quest die ik ooit gezien heb. Aan paardrijden niet genoeg? Bestuur eens een gondel, of wacht op de eenmalige verschijning van Leonardo Da Vinci's vliegmachien.

Geld is er nu ook om te verdienen, en daarbij horen een hele hoop manieren om dat uit te geven. Met je Florijnen koop je nieuwe wapens en armour, steek je je kleren in een nieuw kleurtje, of koop je health potions, begot. Het restaureren van de landelijke Auditore villa en het omliggende stadje is het kroonstuk hier. Deze tref je aan in een schandelijke staat van verval en werkt min of meer als een hub world. Van hieruit kan je te paard de open, Hyrule Field-achtige wereld in, of het nieuwe fast travel systeem gebruiken om tegen betaling naar Venetië, Firenze, Romagna en ga zo maar door te reizen.

De eerste indruk: dit is overkill. De game doet er goed aan de berg nieuwe features met mondjesmaat uit te delen doorheen de game. Zo worden nieuwe moves pas beschikbaar met het verzamelen van Codex pagina's - assassin handleidingen, zeg maar. Maar het doet dat nooit helemaal consequent. Zo legde de game na acht uur spelen lief uit dat ik groepjes dieven tijdelijk kon inhuren om vijanden af te leiden, terwijl die dievenbenden al heel de game lang beschikbaar waren en ik ze toch al een dozijn keer had ingehuurd. Maar ook al staat de kitchen sink aanpak lijnrecht tegenover de elegantie van de presentatie en het ontwerp hier, een teken van onzekerheid waar je even goed op kan springen om dit een slechte game te noemen, is dat soort veeltalligheid precies wat de weidse omgevingen van Assassin's Creed nodig hadden om opgevuld te worden. Om iets anders te zijn dan klimrekken moest er gewoon om elke hoek iets nieuws liggen. Het is niet de elegantste oplossing, en de waaier opties die je op elk gegeven moment hebt kunnen ervoor zorgen dat je de meeste negeert en de voorkeur geeft aan een kleine, bekende selectie ervan, maar dat is een luxeprobleem.

Heel lichte consolitis hier, vooral op het gebied van de controls. Een wieltje op het scherm illustreerde voor console gamers al hoe de controls op de joypad lagen, maar vertaald helemaal niet naar de mouse + keyboard layout. Waardoor je voor de eerste uren, ook al zijn er tutorials met hopen, min of meer in het donker tast. En ook daarna nooit helemaal comfortabel kan worden met hoe Ezio anders zo vlotjes beweegt, want ook later in de game veroorzaakt het een paar problemen. Omdat Ezio buiten de stedelijke gebieden niet helemaal in zijn element is, levert dat problemen op in de dichter ontworpen interiors, waarvan er nu een hele hoop zijn. Per ongeluk een raamkozijn opklauteren en van de lampedère naar de bloembak tuimelen is altijd vlot en leuk, maar ik wilde gewoon de deur doorwandelen, Italiaanse zot.

De game laat zich ook kennen in de zeldzame Quick Time Events. Je weet wel, wanneer je in een cutscene op een knopje moet rammen om iets gedaan te krijgen. De meeste QTEs hier zijn niet van de cruciale soort, en komen vooral op in anders statische cutscenes, tijdens gesprekken, om die een beetje kleur mee te geven. Druk 'E' om Leonardo Da Vinci eens goed vast te pakken - echt voorbeeld. Op zich niet erg, maar de tegenintuïtieve ligging van de controls, helemaal omgekeerd van hoe ze op het scherm met icoontjes worden voorgesteld, maakt ze veel lastiger dan ze bedoeld zijn, waardoor de gesprekken die er anders kleurrijker van zouden worden vaker een onbedoeld beetje schaamte en spijt meegeven om dat coole ding gemist te hebben.

De PC-versie komt standaard met alle console DLC die er totnogtoe is uitgebracht. Battle of Forli introduceert Caterina Sforza, dochter van, die Ezio's hulp inroept met het verdedigen van haar stadstaat. Bonfire of the Vanities verwijst naar de boeken-en-nog-vanalles-verbranding die de katholieke kerk organiseerde in 1497. Dat kan Ezio niet zomaar laten gebeuren. Meer dan een uurtje extra afleiding, voor een groot deel gescheiden van de plot, is er hier niet, en omdat allebei de missies pas tegen het einde van de game beschikbaar worden kunnen ze afleiden van de dramatische catharsis die op dat moment zo ongeveer tot zijn hoogtepunt moet komen.