Assassin's Creed Chronicles: China review
Vergeet te overtuigen.
Sluipen van deur tot deur, pilaar tot pilaar en van de ene naar de andere schaduw in het 16de-eeuwse China. Je probeert ongezien je doelwit te bereiken, omdat je in tegenstelling tot je eerdere avonturen niet altijd in staat bent om een handgemeen tot een goed einde te brengen. Snel en geruisloos baan je je een weg door legers, vervallen kerkers en drukke pleinen. Je bent sinds kort uniek in je soort, en degene die daarvoor verantwoordelijk zijn moeten het spoedig ontgelden. Je komt dichterbij en probeert de looplijnen van je vijanden te herkennen. Je pakt je moment, beklimt een toren en ontneemt ongezien het leven van een beruchte generaal. Weer een stap dichter bij het verslaan van de tempeliers.
De Ming-dynastie blaast zijn laatste adem uit, net zoals de sluipmoordenaarsorde van protagonist Shao Jun. Je bent na jaren afwezigheid huiswaarts gekeerd, waar je erachter komt dat de tempeliers voor de dood van je broeders en zusters verantwoordelijk zijn. In Assassin's Creed Chronicles: China ga je op zoek naar de daders. In verschillende missies werk je met traditionele platform-elementen naar de executie van een van je vijanden toe.
Het thema wraak is de doorgewinterde Assassin's Creed-speler niet onbekend. Deze game doet de plotten van eerdere games echter geen eer aan. Het verhaal wordt verteld aan de hand van korte cutscenes die je in de wereld van Shao Jun wegwijs moeten maken. Maar tijdens je avontuur kom je amper bekende personen tegen en springt het verhaal regelmatig van de hak op de tak, wat het moeilijk maakt om het daadwerkelijk te volgen.
In Assassin's Creed Chronicles: China hebben de ontwikkelaars ervoor gekozen om afstand te nemen van de bekende 3D-setting en in plaats daarvan een interessante 2.5D-wereld neer te zetten. 2.5 is hier een terechte omschrijving, omdat je hoofdpersoon zich door een ogenschijnlijke 2D-wereld beweegt. Maar wanneer je van het uitgestippelde pad af geraakt en je op verkenningstocht gaat, kom je erachter dat je vaak een weg vindt naar een plaats die zich meer op de voor- of achtergrond van het level afspeelt. Door deze dynamiek kun je ongezien een aantal vijanden voorbijsluipen of geheime schatten vinden. Tegelijkertijd kun je hierdoor ook het level op meerdere manieren benaderen zelf de route naar je bestemming bepalen.
De gebieden waar je de missies uitvoert maken een wisselende indruk. Het ene moment ren je door een brandende haven, het andere moment vind je je weg in een kaal fort. De game imponeert enkel bij vlagen met boeiende achtergronden. Dat verschil wordt al wel snel door de stijl goedgemaakt. Het lijkt af en toe alsof je uit een 16de-eeuws Chinees kunstwerk bent gestapt. Bloed wordt met losse penseelstreken geanimeerd en de stijl waarin je omgevingen vormgegeven zijn, doen je al snel denken aan de oude Aziatische schilderkunst. Het is werkelijk verbluffend hoe creatief Ubisoft het gevoel van Azië in deze game heeft verwerkt.
Het 2.5D-aspect is niet alleen esthetisch interessant, maar zorgt ook voor een hoop leuke en vernieuwende elementen aan herkenbare concepten. Zo is het free-running-systeem helemaal omgegooid en voor deze game speciaal opnieuw ontwikkeld. Het klimmen en klauteren werkt nu een stuk vloeiender en is uitgebreid met nieuwe moves. Zo kun je jezelf nu met een soort enterhaak optrekken naar een bovenliggend dak, zodat je ongezien je vijanden kunt besluipen. 2.5D biedt dan ook interessante features als je meer van sluipen houdt. Zo verstop je jezelf achter pilaren of deuren en in vlaggenmasten. Daarnaast kun je ook aan de buitenkant van ramen hangen, zodat je een vijand ongezien uitschakelt wanneer hij voorbijloopt.
Dit is in Chronicles: China geen overbodige luxe. De makers hebben namelijk geprobeerd om de nadruk van actie naar sluipen te verleggen. En dat is ze zeker gelukt. De kans dat je een gevecht wint waar meer dan één soldaat aan deelneemt is vrijwel nihil. Zo zijn je vijanden erg sterk en heb je weinig levenspunten. Tevens beschikken al je vijanden over werpmessen of geweren, dus vluchten tijdens een gevecht loopt altijd op een fiasco uit. Sommige vijanden zijn moeilijk te verslaan, zoals de schildwachter die alleen te doden is door zijn aanval af te weren en vervolgens over hem heen te rollen. Daarna kun je hem van achter aanvallen. De kans dat je tijdens je manoeuvre alsnog sneuvelt is erg groot, omdat er altijd wel ergens een extra wachter staat die je neerschiet.
Deze keuze zorgt voor een vervelende paradox: vechten is namelijk leuker dan constant sluipen. Dat komt enerzijds omdat de game je zachtjes blijft pushen om te sluipen en je daardoor op een gegeven moment een beetje baldadig wordt. Je gaat juist hetgeen doen wat de game je verbiedt, omdat het sluipen na verloop van tijd eentonig en saai wordt. Anderzijds leer je gedurende de game steeds meer nieuwe moves, en die wil je natuurlijk graag in praktijk brengen.
Het is dan ook een verademing wanneer je ergens een verdwaalde wachter tegenkomt waarvan je weet dat je hem kan verslaan. Het vechten loopt vloeiend en is dankzij zijn vette moves een van de best uitgewerkte features van de game. De move waarmee je eerst hard rent, vervolgens laag over de vloer glijdt en tijdens je glijpartij snel een vijand uitschakelt geeft veel voldoening. Maar vaak word je dan negen van de tien keren door een wachter die je over het hoofd hebt gezien bij je kraag gegrepen. Wanneer je gaat sluipen word je wel met enkele brute finishing moves beloond, maar ook die worden op den duur repetitief.
Assassin's Creed Chronicles: China geeft op een vernieuwende manier een frisse draai aan de bekende spelconcepten die je al van de hoofdserie gewend bent. Het 2.5D-concept biedt je een volledig nieuwe ervaring, maar blijft wel vertrouwd door de herkenbare spelelementen uit de originele reeks. Het verhaal is kleurloos en de gameplay is overwegend repetitief. Dat weerhoudt er deze game uiteindelijk van om een blijvende indruk te maken.