Assassin's Creed Chronicles: India review - Heeft meer kruiden nodig
Heeft meer kruiden nodig.
Assassin's Creed Chronicles: India is het tweede deel van een digitale spin-offtrilogie en ziet er een stuk kleurrijker dan voorganger Assassin's Creed Chronicles: China uit. Sobere kleuren hebben voor een explosie aan felle kleuren plaatsgemaakt die de game levendig maken. Combineer dit met een authentiek ogende uitstraling en het lijkt op een echte Bollywood-film. Ook hier is er ruimte genoeg om te dansen, maar dan wel de dans des doods.
Als volleerd Assassin Arbaaz Mir neem je het naar Assassin's Creed-traditie weer tegen de tempeliers en hun handlangers op. Dat alles vindt in India aan het einde van de negentiende eeuw plaats. In deze turbulente periode waarin het Sikh-Keizerrijk en de Britse Oost-Indische Compagnie elkaar naar het leven staan, ga je op zoek naar de Koh-i-Noor-diamant. Maar voor het zover is, ga je eerst stiekem op visite in het paleis bij je vriendinnetje de prinses.
Het eerste level fungeert dan ook als tutorial waarin alles haarfijn wordt uitgelegd. Behalve vechten, dat komt later. Je opdracht is ongezien infiltreren en niet een slachting aanrichten. Het is ook hier dat de game een verpletterende eerste indruk maakt. De authentieke omgeving zit bomvol details en het geheel ademt een overtuigende Indiase sfeer uit. Het is een interessante 2,5-dimensionele wereld en je tocht naar de prinses is een gepaste knipoog naar Prince of Persia.
Naast de sprekende vormgeving zit de game ook vol met mogelijkheden. Zo kun je fluiten om bewakers af te leiden. Verstoppen doe je in de schaduwen en als het erop aankomt, kun je vijanden ook wurgen tot ze bewusteloos raken. Lichamen zijn op verschillende plekken te verbergen en met het nodige klim- en klauterwerk kun je hele stukken omzeilen. Het voltooien van een level levert nieuwe wapens en mogelijkheden op. Zo speel je al gauw rookbommen vrij die ideaal zijn om ongezien langs sterkere tegenstanders te rennen. Ook levert iedere manier van spelen verschillende punten op waarbij je het hoogste scoort als je volledig ongezien te werk gaat. In de eerste levels speelt dit vlot weg en krijg je echt het idee een doorgewinterde Assassin te zijn.
Vechten wordt iets later in de game geïntroduceerd. Maar ook na de introductie blijft de nadruk liggen op sluipen en ongezien blijven wat ook verreweg de meest fijne manier van spelen is. Het vechten zelf wordt duidelijk uitgelegd. Daarnaast kun je via het Amnibus-menu alles nog eens op je gemak teruglezen. Niet alleen de controls, maar ook achtergrondinformatie over de wereld en belangrijke weetjes over de vijanden die je ontmoet. Dit geeft de hele game meer diepgang. Sommige vijanden zijn namelijk niet geruisloos uit te schakelen en dan is het knokken geblazen. In het begin is dat pittig, maar op den duur speel je de Helix Blade vrij. Dat wapen moet je opladen door shards in de wereld te vinden en verstoort drastisch de balans van de game. Met een volle meter maak je korte metten met een groep vijanden.
Daarnaast krijg je in de 2,5D-wereld vaak niet de gewenste reactie. Dat probleem doet zich in alles voor. Zo klim je bijvoorbeeld omhoog, terwijl je eigenlijk wil blijven hangen. Of je springt in plaats van je te laten vallen. Bij het vechten lijkt er soms sprake van een vertraging in de responstijd te zijn waardoor je ineens iets anders doet dan je eigenlijk van plan was. Op de momenten waarbij elke fout dodelijk kan zijn, is dat erg frustrerend.
De game ontneemt je gaandeweg ook steeds meer vrijheid. Ondanks een container vol aan trucjes word je keer op keer tot een bepaalde manier van spelen gedwongen. Zo mag je een personage niet uit het oog verliezen waardoor je opgejaagd te werk moet gaan. Lukt dit niet, dan moet je opnieuw beginnen. Hetzelfde geldt voor stukken waarin je moet vechten of sluipen. De game verwaarloost hierdoor zijn eigen mogelijkheden. Het constante herbeginnen voelt als een goedkope manier om de toch al korte speelduur van zes uur kunstmatig te verlengen.
Daarnaast wordt er niets meer met het thema en verhaal gedaan. In de korte filmpjes tussen de missies door gebeurt er zelden wat interessants. Er zijn nauwelijks dialogen geschreven en soldaten blijven continu, tot vervelens toe dezelfde dingen tegen elkaar zeggen. Ook hier blijven veel kansen liggen.
Assassin's Creed Chronicles: India heeft veel potentieel. Er zijn momenten waarop de game dat ook ten volle benut. Vooral in de eerste paar levels laat de game een sterke indruk achter. Hierna struikelt het avontuur echter over zijn eigen ambities. Een gebrek aan verfijning in de controls en de opgelegde manier van spelen leiden tot frustratie. Het teleurstellende verhaal en de gemiste kansen met het originele thema doen je betrokkenheid teniet.
Assassin's Creed Chronicles: India is nu beschikbaar op de pc, PlayStation 4 en Xbox One.