Assassin's Creed Liberation HD review
Beperkte bevrijding.
Ah, New Orleans. Die wonderlijke mix van cajun en voodoo, kleurrijke steden en verlaten moerassen. Tom Waits gromde het al melancholisch achter zijn piano: "New Orleans, I'll be there." Met Assassin's Creed Liberation HD krijg ik eindelijk ook die kans.
Maar ik heb al over duizenden daken gelopen, die er niet veel anders uitzagen dan de jouwe. Ik heb al natuurschoon op takken en boomstammen doorkruist. En ik heb ook al zoveel mensen in het geniep een dolk in de rug geplant om vervolgens in een hooibaal dekking te zoeken. Dus, New Orleans, wat onderscheidt jou van die andere avonturen die ik al heb beleefd?
De grootste trekpleister blijk jij zelf, New Orleans. Vorig jaar was je al te bezoeken op de PlayStation Vita en nu maak je je opwachting op de consoles en pc. En wat zie je er goed uit zeg! Je leunt nu dicht aan bij het uiterlijk van je zustersteden in Assassin's Creed III. Bovendien stotter je minder dan je aanvankelijk deed. Je straten zijn helder en je moeras ziet er sprookjesachtig uit. Vlinders fladderen sierlijk in het rond, het gras deint lichtjes mee op de wind en het water reflecteert de heldere middagzon. Het is een waar plezier om door je straten te zwerven, en het verkennen van je daken en lopen over de takken in je moeras vormen onmiddellijk het hoogtepunt van de hele ervaring.
De verhalen van je inwoners stellen echter teleur. Zo is er Aveline de Grandpré, het vrouwelijk hoofdpersonage. Een ware primeur! Ze is een veelbelovend en sterk figuur en blijkt bovendien geen zuurpruim... in tegenstelling tot een zekere indiaan *kuch* Connor *kuch*. Er is zelfs plaats voor een grapje in het anders zo droge script. Haar achtergrondverhaal wordt echter op een stuntelige manier gebracht en bepaalde details worden nooit verteld. Hoe kwam Aveline precies in contact met de orde van de Assassins? Wat is de relatie tussen haar mentor en haar verloren gewaande moeder? Een bevredigend antwoord blijft uit.
De personages klinken daarbij monotoon en zelfs wat verveeld. Gezichten zijn expressieloos en lijken meer op wassen poppen dan op mensen van vlees en bloed. Van het karaktergedreven verhaal dat werd beloofd, is hier geen sprake. Aveline blijft van begin tot eind een onbeschreven lei met vage motieven om mensen af te slachten. Zo moet ik even in mijn haar krabben wanneer ik over het lijk van de Franse gouverneur sta gebogen. Waarom heb ik zojuist eigenlijk mijn mes in zijn keel geplant?
Maar, New Orleans, je scoort wel punten met je open karakter. Hoewel je traditiegetrouw wat bang bent om mijn hand los te laten, verslapt je greep sneller dan verwacht. En de scenario's die je me voorschotelt, bieden vaak plaats voor improvisatie en autonomie. Of het nu gaat om bewakers uitschakelen of een slavenkonvooi een halt toeroepen, ik voel me eindelijk weer een gevaarlijke sluipmoordenaar. Dat heerlijke gevoel beleefde ik voor het laatst op de daken van Firenze: je verdient alle lof door dit element terug te brengen.
Is iedereen dan verplicht om zijn vakantie met jou te slijten? Wel, neen. Hoewel je een eerlijke prijs vraagt voor de grondige restauratiewerken, val je goed samen te vatten in de taal van je koloniale stichters: déjà vu. Je doet namelijk nogal weinig om op te vallen. Okay, ik kan me in drie verschillende kostuums hijsen, maar dat is omslachtig en dwingt me in scenario's waarin ik geen enkele vrijheid heb. Het 'Lady-'kostuum schakelt zelfs de mogelijkheid om te klimmen uit, wat net het sleutelaspect van de hele ervaring is.
Het is die Frans-koloniale sfeer, de kleurrijke straatversieringen en de serene stilte in het moeras die me naar jou lokken, al is het maar voor even. Tegen de traditie in vallen er niet zo veel extra activiteiten in jouw straten te bespeuren. Geen minigames noch mysterieuze verborgen boodschappen, wel een paar flauwe dagboekpagina's en relikwieën om te verzamelen. Liefde en toewijding ontbreken: je telt maar een paar kenmerkende monumenten, maar daar wordt verder geen info over gegeven. In Rome, Firenze, Istanbul, New York, Venetië en Boston was dat wel het geval. Zo'n prachtige stad als jij verdient beter.
Ik zie je echt graag, New Orleans. Je hebt zoveel potentieel. Maar net als je hoofdpersonage Aveline komt dat nooit helemaal tot zijn recht. Je blijft op het platgetreden pad en volgt braaf de instructies van je voorgangers. De opgepoetste graphics zijn vakkundig aangebracht en plaatst je schoonheid helemaal centraal, maar tegelijkertijd komt zo je gebrek aan moed en ideeën nog sterker aan het licht. Misschien zien we elkaar ooit nog eens en hopelijk ben je dan minstens even oogverblindend mooi. Maar doe de volgende keer je eigen ding, want van dit bezoek zal ik me niet veel herinneren.
Assassin's Creed Liberation HD is nu verkrijgbaar voor pc, PlayStation 3 en Xbox 360.