Assassin’s Creed Mirage review - Verleden tijd
Schaduwspel.
Michiel trekt opnieuw zijn assassijnenplunje aan waarmee hij in de Assassin’s Creed Mirage review de smalle straatjes van Bagdad verkent.
Assassin’s Creed staat al meer dan vijftien jaar garant voor onderhoudende tripjes richting het verleden, al zijn de meest recente titels nog amper te vergelijken met het origineel uit 2007. Vooral Assassin’s Creed Origins gooide de formule stevig overhoop. De focus verschoof van eenvoudige stealth naar meer en meer actiegerichte mogelijkheden om je assassijn als een Zwitsers zakmes uit te bouwen. Stealth was nog steeds een optie, maar zelden de efficiëntste - laat staan de leukste - manier om de game te benaderen. Met Assassin’s Creed Mirage belooft Ubisoft Bordeaux letterlijk een terugkeer naar het verleden, met een meer gestroomlijnde ervaring die de nadruk legt op sluipen.
Assassijn van dienst is dit keer Basim, met wie je het Bagdad van de negende eeuw verkent. Zoals steeds dient het verhaal vooral als een excuus dat je via bestaande historische figuren en gebeurtenissen van de ene naar de andere missie gidst. Wie Assassin's Creed Valhalla heeft gespeeld, is ongetwijfeld vertrouwd met de mysterieuze achtergrond van hoofdpersonage Basim. Desondanks grijpt het verhaal je dit keer zelden bij de keel. Ook door het gebrek aan impactvolle dialoogkeuzes zoals in de vorige games leef je nooit echt helemaal met Basim mee.
De echte blikvanger is veeleer de stad Bagdad en zijn omgeving. De ‘stad van de vrede’ is een waar plezier om met je parkourkunsten te verkennen. In vergelijking met de vorige drie games is de map van Assassin’s Creed Mirage een stuk kleiner, waardoor er veel meer aandacht aan details is besteed. Elke wijk heeft zijn eigen karakter, met unieke gebouwen en marktplaatsen. Tegelijk heeft Ubisoft Bordeaux slim nagedacht over de verticaliteit van de stad. Telkens opnieuw krijg je tal van opties waarmee je geruisloos boven de hoofden van de Bagdadders beweegt. Met daarnaast nog uitgestrekte woestijnen en rotsformaties buiten de stad is Assassin’s Creed Mirage qua level design ronduit indrukwekkend.
Opdat de stealth tot zijn recht komt, introduceert Assassin’s Creed Mirage enkele frisse nieuwe gameplayelementen. Zo verkrijg je bij eliminiatiemissies verschillende opties om je slachtoffer gemakkelijker te benaderen. Dat systeem is vergelijkbaar met de ‘opportuniteiten’ uit de laatste Hitman-games. Houdt je doelwit zich verschanst in zijn villa? Dan jut je gewoon enkele handelaren op om amok te maken en zo je slachtoffer naar buiten te lokken. Daarnaast reageren de inwoners van de stad op je eigen acties. Zolang je vanuit de schaduwen opereert, kun je nadien probleemloos door de stad lopen. Maak je het echter te bont, dan verspreiden er zich al snel affiches met je gezicht op. Burgers zullen vervolgens steeds sneller wachters informeren, die zich op hun beurt steeds steviger bewapenen. Door affiches af te scheuren, schroef je je beruchtheid terug. De infiltratieopties en beruchtheid geven de stad en missies een dynamisch karakter en zijn daardoor een uitstekende toevoeging aan de reeks.
Het sluipen zelf neemt dan weer een flinke stap terug. Niet dat het sluipen in de afgelopen games zo indrukwekkend was, maar door de veel grotere variatie aan gameplay waren zaken als gebrekkige AI en een beperkt moordenaarsarsenaal minder storend. In Assassin’s Creed Mirage ligt de focus echter volledig op het sluipen, waardoor die pijnpunten veel sneller naar boven komen. Zo reageren vijanden en burgers amper of zelfs niet op het lijk van hun kompanen. Je arsenaal aan hulpmiddelen is evenmin gevarieerd. De game bevat dan wel een upgradesysteem voor je tools, maar je blijft beperkt tot dezelfde werpmessen, slaappijltjes en rookbommen die je al talloze keren hebt gebruikt. Assassin's Creed Mirage verwijdert heel wat gameplayelementen uit voorgaande games, zonder je daar veel voor in de plaats te geven.
Vooral tijdens gevechten mis je de innovaties die sinds Assassin’s Creed Origins zijn toegevoegd. Aangezien Mirage weinig of geen gevechtsvaardigheden bevat, beperken schermutselingen zich net zoals in de eerste games tot een veredeld spelletje tikkertje, waarin je geduldig aanvallen ontwijkt of pareert voordat je zelf snel uithaalt. Zodra je dat onder de knie hebt, vormen groepen van drie à vier tegenstanders zelden een probleem. Niets houdt je dus tegen om met brute kracht een vijandige basis op te kuisen, behalve dat het al snel gaat vervelen. Geduldig rondsluipen blijft dus de beste aanpak. Niet omdat dat altijd even spannend is, maar wel omdat het alternatief nog minder aanlokkelijk is.
De terugkeer naar de basisprincipes van de reeks is een tweesnijdend zwaard voor Assassin’s Creed Mirage. De kleinere map heeft Ubisoft Bordeaux de kans geboden om van Bagdad een van de meest memorabele omgevingen in de hele reeks te maken. Ook de gameplaytoevoegingen zoals infiltraties en het beruchtheidssysteem zijn een meerwaarde. Die nieuwigheden zijn echter te beperkt om het gebrek aan RPG-elementen en de simplistische stealth te compenseren. Assassin’s Creed Mirage is een nostalgisch eerbetoon aan de eerste games in de reeks, maar bewijst meteen ook dat vroeger niet alles beter was.
Voor de Assassin's Creed Mirage review speelde Michiel de Xbox Series X-versie.
Wil je zelf aan de slag met de game? Je kunt hem onder andere via bol.com kopen.