Assassin's Creed: Revelations (hands-on)

De splinternieuwe Deathmatch mode is een aangepaste versie van het Wanted concept: de gebieden zijn kleiner, het kompas verdwijnt en elke speler gebruikt een uniek personage. Wat je wel krijgt, is het portret van je doelwit dat blauw oplicht als de persoon zich in je gezichtslijn bevindt. Zoals eerder vermeld, doet de Easy variant van de Deathmatch het nog eens dunnetjes over, zij het exclusief allerhande perks en dat soort zaken. Vanwege deze minieme opzet voelt deze mode aan als de meest stealth gefocuste van de hoop, terwijl de compacte omvang van de map het tempo toch hoog houdt.

Bij de team gebaseerde modi krijgen we Manhunt en Artifact Assault. Net zoals Wanted is Manhunt een mode die de transitie van Brotherhood heeft overleefd. Het ene team wordt de prooi, het andere team de jager en na de pauze worden de rollen omgewisseld. De jagers kunnen doden terwijl de prooien enkel kunnen verlammen - de rest van het kat- en muisspelletje kan je wel raden. Meer nog dan in andere modi loont het om het maniërisme van de mensen rondom je te analyseren.

1 of 5

Beschrijving

Attribution

De andere nieuwkomer is Artifact Assault, een veredelde benaming voor die goeie, ouwe Capture The Flag. De game geeft er wel zijn eigen draai aan en laat via een zeer territoriale aanpak de Manhunt mode doorsijpelen. Het speelveld wordt in twee delen opgesplitst: in je eigen gebied ben je de jager, in het vijandelijke een prooi. In tegenstelling tot meer conventionele CTF-modes is het trouwens niet nodig om je eigen vlag in de basis te hebben om te scoren. Artifact Assault is waarschijnlijk de minst subtiele van alle modi en draait vooral rond hectische achtervolgingen. Minder film noir, meer Jason Bourne.

Over de eventuele terugkeer van Escort, Assassinate, Chest Capture en Alliance is er nog niets bekend. Idem dito wat betreft de Advanced versies van Wanted en Alliance.

Andere opties die we ook uit CoD kennen (jaja, daar is hij weer), zijn de accolades en de uitdagingen. Iets wat nog niet in Brotherhood zat, is de mogelijkheid om je eigen wapenschild te maken - denk aan de playercard uit CoD: Black Ops, zij het minder uitgebreid. Kortom, de multiplayer is volledig gedaan volgens het boekje, anno 2011. Trouwens, in de rechterbovenhoek van het menu worden continu de scores van je vrienden weergegeven. Je wordt dan ook meteen verwittigd als je iemand voorbijstreeft - kwestie van de vriendelijke competitie te benadrukken.

Ook de algemene balans van de multiplayer is verrassend goed. Voorlopig lijkt geen enkele perk of streak te veel van het goede te zijn. Het kernwoord hier is "voorlopig", want lang niet alle opties waren beschikbaar. Een probleem dat de multiplayer volledig ontwijkt, is dat van ongebalanceerd wapentuig, één van de grootste hekelpunten in online FPS-games. Hier maakt het niet uit welk wapen je bast penetreert, één steek en je versplintert in een witte gloed. Mits je bereid bent enkele Abstergo Credits op te hoesten, kan je wel van wapen veranderen. Dit heeft echter geen praktisch nut, op een andere sterfanimatie na.

Verder blijken ook de maps geen last te hebben van glitches en biedt de technische opbouw weinig mogelijkheid tot exploitatie. Ja, er zijn nog steeds smerige trucjes, zoals in Easy Deathmatch continu het dak opgaan voor een Aerial Kill. Gelukkig is er een duidelijke blad-steen-schaar mentaliteit aanwezig waarbij elke tactiek wel een zwak punt heeft.

De multiplayer van Revelations lijkt weinig af te wijken van zijn voorganger - niet meteen een slecht punt natuurlijk. Het is een online action/stealth ervaring op maat gemaakt voor het hedendaagse mainstream publiek, met genoeg ruimte voor professionalisering. De inspiratiebron voor dit alles ligt er vingerdik op, maar het resultaat mag er zijn. De nieuwe modes slagen in hun opzet en geven een aanvulling op zowel de stealth als de actie zijde van de reeks. Ook qua matchmaking en algemene balans valt er (voorlopig) zeer weinig op te merken. Het definitieve verdict van Reveletions - offline en online - volgt in november.