Assassin's Creed Rogue review

Een nieuw jaar, een nieuwe Assassin's Creed-game. En dit jaar zijn dat er maar liefst twee. Waar Assassin's Creed Unity de huidige generatie moet inwijden in de wereld van de Assassijnen en de Tempeliers, daar moet Assassin's Creed Rogue de zwanenzang zijn van de vorige generatie consoles. De vraag is alleen of je nog wel zin hebt om wederom hetzelfde avontuur te beleven, daar waar innovatie ver te zoeken is.

De grootste trekpleister van ontwikkelaar Ubisoft Sofia is dat je ditmaal in de schoenen staat van een Tempelier. Shay Patrick Cormac is lid van de Brotherhood of Assassins, maar na een aantal schokkende gebeurtenissen keert hij zich tegen zijn metgezellen. Het feit dat dit keer de andere kant van het verhaal wordt belicht, zou voor interessante situaties moeten zorgen. In de praktijk blijkt dat anders te zitten. Er wordt namelijk geen enkele gelegenheid aangegrepen om het verhaal naar een hoger niveau te tillen.

Bekijk op YouTube

Dit komt voornamelijk omdat je erg door het verhaal heen gejaagd wordt. Na een korte inleiding spring je van gebeurtenis naar gebeurtenis, zonder dat duidelijk wordt hoe deze met elkaar verbonden zijn. Als resultaat is er geen ruimte voor karakterontwikkeling. Het moment dat Cormac zich tegen de Assassins keert, maakt dan ook weinig indruk. Je hebt met hem immers geen relatie met de verschillende personages opgebouwd. Cormac's gevoel van verraad heeft geen zwaarte en is daardoor erg oppervlakkig.

De situatie waarin Cormac naar Lissabon is gestuurd om een belangrijk object te vinden, geeft getuigenis hoe ernstig Ubisoft Sofia tekort schiet als het gaat om een samenhangend verhaal te creëren. Cormac's acties leiden ertoe dat er een aardbeving ontstaat met duizenden doden als gevolg. Dit leidt tot een vertrouwensbreuk tussen hem en de andere Assassins, maar voor je het weet start je al een missie waarbij je al tegen de Brotherhood bent gekeerd. Het verhaal blijft zo van de hak op de tak springen.

Niet alleen het verhaal is onafgewerkt; ook zijn er technisch nadrukkelijke mankementen. De animaties van niet-speelbare personages zijn schokkerig, de audio komt vaak te laat binnen of is simpelweg niet aanwezig en de framerate zakt soms flink naar beneden. Het grootste probleem zit echter in de gameplay-essentie van de Assassin's Creed-serie. De parkourelementen zijn na minstens zes Assassin's Creed-games nog verre van perfect. Het komt nog steeds regelmatig voor dat je mis springt, opeens aan een verkeerde richel hangt als je iemand achterna zit of naar beneden stort als je een gebouw beklimt. Dat Ubisoft dit nog steeds niet goed onder de knie heeft en het nog immer een frustrerende affaire is, is erg bedenkelijk.

Assassin's Creed Rogue vaart dezelfde koers als Assassin's Creed IV: Black Flag en legt de nadruk op scheepvaart. Je reist van dorpje naar dorpje en raakt onderweg verwikkeld in verschillende scheepsslagen. Hier maakt Rogue het meeste indruk. De besturing van het schip heb je snel onder de knie en het biedt een aardige afleiding tussen de missies door. Er wordt weinig nieuws toegevoegd aan hoe je het al kent, maar het is nog steeds een plezierige onderneming. Langzaam meedeinen op de golven terwijl er naast je een walvis uit de zee opduikt, geeft een ontzettend avontuurlijk gevoel. Het zijn deze spaarzame momenten die de middelmaat doorbreken.

De locaties zijn in vergelijking met Assassin's Creed IV: Black Flag een stuk groter en er valt dus een hoop te ontdekken. Assassin's Creed Rogue biedt alleen weinig motivatie om er daadwerkelijk op uit te trekken. Er is namelijk ontzettend veel overbodige content te vinden in de wereld van Assassin's Creed Rogue. Je minimap zit volgepropt met iconen die je leiden naar kistjes, zijmissies, verborgen objecten en nog veel meer. Dit blijkt echter niets meer dan de speler zolang mogelijk bezighouden, in plaats van daadwerkelijke interessante content te bieden.

Je kan verschillende Assassin-hoofdkwartieren overnemen en op die manier meer geld verdienen. Dat investeer je dan weer in verschillende gebouwen om ze op te knappen, wat ook weer leidt tot hogere inkomsten. Er is hier alleen geen noodzaak in te vinden. Het is mogelijk om je schip uit te dossen met sterkere bewapening en je kan nieuwe wapens voor Cormac kopen, maar door alleen de hoofdmissies te spelen ben je al bewapend genoeg om nergens tegen problemen aan te lopen. Het is eerder bezigheidstherapie dan dat het daadwerkelijk grote gevolgen heeft voor de gameplay. Degene die alles van de wereld wilt zien, is hier zeker flink wat uren mee zoet. Er is alleen geen urgentie voor als de uiteindelijke beloning maar weinig aan de game toevoegt.

Hoewel je dit keer als Templar speelt, heeft dit geen grote gevolgen voor de gameplay. Cormac bezit dezelfde Assassin-vaardigheden als zijn voorgangers en kan van duizelingwekkende hoogte op zijn slachtoffers neerdelen of op de man af de strijd aan gaan met zwaarden en pistolen. De gevechten in Rogue volgen nog steeds hetzelfde stramien wat betekent dat je voornamelijk gebruik maakt van de countermogelijkheden om je vijand te verslaan. Het biedt nog altijd weinig uitdaging en is zeer repetitief. Het vervalt namelijk in constant dezelfde knop in houden of rond rennen tot je een vijand van achteren neersteekt.

Door Cormac's Templierstatus krijg je nu te maken met een geheel nieuw soort vijanden. Zo zijn er missies waarin er uit het niets een Assassin achter je op duikt. Om dit te voorkomen zou je in principe van tevoren goed de omgeving moeten verkennen, voordat je aan de missie begint. Je komt er echter snel achter dat door het juiste moment te counteren je direct korte metten maakt met je belager. Dit wordt je zo makkelijk gemaakt, dat het vrijwel geen invloed heeft op de wijze waarop je de missies speelt.