Assassin's Creed Syndicate review
Cor blimey guvnah, quite charming indeed!
De reacties op elke aankondiging van een nieuwe Assassin's Creed zijn tegenwoordig even voorspelbaar als de aankondiging zelf. Het collectieve gekreun over het zogenaamde bandwerk bij Ubisoft gaat steeds met een stille hoop gecombineerd. De hoop dat de nieuwe game terug de magie, de charme en het gevoel van plezier van Assassin's Creed 2 en Assassin's Creed: Brotherhood bevat. Dat zijn de elementen waarmee de serie destijds de harten van miljoenen gamers veroverde. Ontwikkelaar Ubisoft Quebec denkt er net zo over, en had tijdens het maken van Assassin's Creed Syndicate het heroveren van die harten als doel.
De game slaagt met glans in zijn opzet. Sommige gemaakte beslissingen zijn voor de hand liggend. Zo zijn alle ongewenste elementen uit Assassin's Creed Unity verwijderd. Weg zijn de verschillende munteenheden, de companion app-integraties, de coöperationele modus die vaker niet dan wel werkt en het veel te ingewikkelde levelsysteem. Maar Ubisoft Quebec is verder gegaan dan enkel de fouten van Syndicate's voorganger herstellen. De studio is niet te verlegen geweest om de basisgameplay van de reeks onder de loep te nemen en te kijken welke elementen subtiel veranderd kunnen worden zonder de kern van de game te verliezen.
Het resultaat voel je al na een uurtje spelen, want dan krijg je namelijk de nieuwe rope launcher. Dat gadget hijst je recht naar het dak van een gebouw of laat je horizontaal tussen twee punten bewegen. Een simpele toevoeging, maar de enorme impact op de game voel je meteen. In de volgende missie glijd je langs de muren van Big Ben naar boven om vervolgens vliegensvlug van de ene naar de andere torenspits van Westminster Palace te suizen.
Natuurlijk kun je nog steeds alles als vanouds beklimmen, maar dankzij de rope launcher moet de ontwikkelaar tijdens het nabouwen van het Londen van 1868 geen water bij de wijn doen. Als politiek en economisch centrum van de wereld is de diversiteit van de stad enorm. Langs de Thames rijzen de zwartrokende schoorstenen hoog boven de door kinderen bemande fabrieken uit. Manoeuvreer een paardenkoets naar een buitenwijk via de drukke, brede lanen die als aders door de stad lopen en je komt tussen statige villa's, grote pleinen en groene parken terecht. Vorige hoofdrolsteden leken met hun vele opeengestapelde kisten, hellende stellingen, smalle straten en handig overspannen kabels altijd meer gebouwd ter navigatie voor Assassins dan om er normale mensen in te laten leven. Het gevolg is dat Londen de meest natuurlijke setting in de reeks tot hier toe is en je er je meteen thuis voelt.
Daarnaast brengt de rope launcher een aantal nieuwe gameplaymogelijkheden met zich mee. Het aantal manieren om je te bewegen doorheen de omgevingen stijgt exponentieel, en daarmee nemen ook je manieren om missies te voltooien en moorden uit te voeren toe. Denk bijvoorbeeld aan het infiltreren van een vesting door een touw te spannen over de binnenkoer, en je halverwege te laten vallen in het struikgewas om meteen ongezien tussen je vijanden terecht te komen. Ook wanneer je gezien wordt, ontwijk je lange achtervolgingen door snel Batman-gewijs een paar gebouwen en straten verder te glijden. Het lijken kleine zaken op papier maar in de praktijk betekent het dat je meer kan én durft. Voor het eerst sinds lang kun je de gekende scenario's uit Assassin's Creed-games op een nieuwe manier benaderen.
Ook het vechtsysteem is herzien. Het resultaat is combat die meer op combo's dan op counters gericht is. Nog steeds verlies je zelden een gevecht, maar je moet je hoofd er toch meer bijhouden en goed opletten om op het juiste moment een grapple, counter of item te incorporeren in een robbertje vechten. Heb je geen zin om je eigen handen vuil te maken, dan kun je steeds de hulp van je bendeleden inroepen.
Want daar draait het verhaal van Assassin's Creed Syndicate uiteindelijk om. De brutale, maar getalenteerde tweeling Jacob en Evie Frye is het beu dat de Orde der Assassijnen geen enkele poging maakt om Londen uit de ijzeren greep van de Tempeliers te bevrijden. Daarom besluiten ze maar om op eigen houtje de stad wijk per wijk van Tempeliers te ontdoen door de controle over de misdaadbendes te verwerven. Die functioneren zoals de Brotherhood in Assassin's Creed: Brotherhood en kun je net als de tweeling laten levelen en in verschillende gebieden specialiseren. Hierdoor zijn ze een machtige aanwinst in elke missie.
Tijdens het free-roamen kun je te allen tijde tussen de hoofdpersonages wisselen, maar het verhaal beleven ze apart. Evie is bedachtzaam, doordacht, serieus en getalenteerd. Kortom: alles wat je in een goede sluipmoordenaar zoekt. Haar verhaalmissies focussen zich dan ook op het typische Assassin's Creed-verhaal waarbij de zoektocht naar een Piece of Eden doorgaat. Jacob is dan weer de wildebras van de twee en zijn ondoordachte acties brengen hem vaak in de problemen. Toch zie je hem in zijn verhaalmissies op haast chirurgische wijze elke machtspijler van de Tempeliers ondermijnen.
Het is een verfrissend rechttoe rechtaan verhaal met een kleurrijke cast, al krijgt Evie in de tweede helft van het verhaal een stuk minder aandacht dan de vaak ergerlijke Jacob. De grote uitschieter van Assassin's Creed Syndicate is echter de charismatische slechterik Crawford Starrick. Deze kapitalist pur sang trekt elke seconde die hij in beeld is alle aandacht naar zich toe.
Assassin's Creed Syndicate slaagt erin alle ballast van de reeks achter zich te laten en de kerngameplay te verbeteren. Het resultaat is een game die van begin tot einde focust op spelplezier. Het blijft op en top Assassin's Creed dus tegenstanders van de reeks zullen zich niet bekeren. Maar dat is het doel van Ubisoft Quebec ook niet. Door eindelijk een waardige opvolger op Assassin's Creed: Brotherhood te vormen, verovert de game opnieuw een plekje in het hart van alle fans. Ook degene die Assassin's Creed de rug al hadden toegekeerd.
Assassin's Creed Syndicate is nu verkrijgbaar voor de PlayStation 4 en Xbox One. Vanaf 19 november is de game ook verkrijgbaar voor de pc.