Assassin's Creed Valhalla review - Voelt aan als thuiskomen
Update: Dawn of Ragnarök review.
In de Assassin's Creed Valhalla review sticht Marcel een nieuwe nederzetting in het verscheurde Engeland van de negende eeuw.
De nieuwe richting van de Assassin's Creed-reeks heeft Ubisoft geen windeieren gelegd. Origins en Odyssey hebben de reeks in een nieuwe richting gestuwd en het zijn dan ook grote schoenen om te vullen. Assassin's Creed Valhalla vult ze echter met gemak. Ubisoft pakt de beste elementen van Origins en Odyssey, en geeft daar zijn eigen unieke draai aan. Met het levendige Ravensthorpe als belangrijkste bezienswaardigheid voelt Valhalla iedere keer als thuiskomen aan.
Op deze pagina:
Assassin's Creed Valhalla review
Ubisoft en historische periodes zijn als worst en bier: gaat goed samen en smaakt altijd naar meer. Dat is voor Valhalla niet anders. Ubisofts nieuwste saga gaat van start in Noorwegen in het jaar 873. Daar zorgen lokale conflicten en de wens van een jonge koning ervoor dat Viking Eivor en diens 'broer' Sigurd een nieuwe kolonie willen stichten voor de versplinterde Raven Clan. Met het verscheurde Engeland als bestemming zijn er in ieder geval genoeg mogelijkheden om te plunderen en de diverse bewoners te provoceren. Om daar voet aan wal te krijgen, smeed je namelijk allianties met de lokale bevolking en de vele clans die in Engeland aanwezig zijn. De opzet van Valhalla mag dan diverse clichés bevatten, het avontuur lonkt en gaandeweg wil je gewoon dat Eivor in zijn/haar missie slaagt.
Je nederzetting Ravensthorpe is het kloppend hart van Valhalla. Letterlijk en figuurlijk, want je nieuwe thuisbasis staat mooi in het midden op de kaart. Het is hier waar je tot rust komt, je clanleden onder de tafel drinkt, aan je uitrusting werkt, en roem en rijkdom vergaart. Daarnaast zoek je je vertier in het dobbelspel Orlug, waarbij je met behulp van strategisch denkwerk je tegenstander te slim af moet zijn. Hetzelfde geldt ook voor Flyting, waarbij je met je beste dichtkunst de ander op charismatische wijze het nakijken geeft. Ubisoft heeft goed naar de concurrentie gekeken - met name CD Projekt Red - want Ravensthorpe voelt door alle randactiviteiten ontzettend levendig aan.
Bovendien heb je de mogelijkheid om decoraties en nieuwe gebouwen te plaatsen, waardoor je nieuwe inwoners aantrekt en gaandeweg nieuwe features ontgrendelt. Zo starten The Hidden Ones - oftewel de assassijnen - een nieuw bureau in je pittoreske dorpje. Daardoor kun je eindelijk de jacht op de Order of the Ancients openen, een een-op-eenoverzetting van de Cult of Kosmos uit Assassin's Creed Odyssey. Of je begint samen met een liefhebber van de Romeinse cultuur een museum om diverse Romeinse artefacten tentoon te stellen. Je krijgt zelfs de vrijheid om te bepalen wat je bouwt en wanneer je dat bouwt. Dankzij die keuzevrijheid en het vrijspelen van nieuwe features is het uitbouwen van Ravensthorpe zalig tijdverdrijf en een van de belangrijkste redenen om net wat langer door te spelen.
Want voor de groei van je dorp heb je materiaal nodig. Oftewel, de een zijn dood is de ander zijn brood. Daarom vaar je in Valhalla samen met je crew de rivieren af om kloosters en kampen volledig leeg te roven. Zoals Jasper in zijn Assassin's Creed Valhalla preview al omschreef, zijn de gevechten zwaar en bruut. De meeste wapens kun je nu dual-wielden en hebben tijd nodig om vijandig vlees te ontmoeten. Daarnaast loont het om door middel van een goed getimede parry de zwakke plekken van je tegenstander bloot te leggen om vervolgens met een finisher zijn ledematen door de lucht te laten vliegen. Of je parkeert nonchalant iemands speer in zijn torso; dat kan natuurlijk ook. In Valhalla is het leven van een Viking een heerlijk, gewelddadig tafereel.
Ubisoft heeft de laatste jaren goed met Origins en het uitstekende Odyssey kunnen experimenteren. Toch bevat Valhalla enkele subtiele verschillen. Je speciale vaardigheden voor je meter kies je niet meer in een skill tree als je in Power omhooggaat, maar verdien je via missies of via goed verstopte boeken die je in Engeland kunt vinden. Daarnaast zijn uitrustingen en wapens niet in overvloed en zijn de meeste statistieken, zoals crit chance en extra damage, weggehaald. Wel zijn er nog altijd setbonussen die je speelstijl complimenteren. De stats vind je vervolgens terug in een indrukwekkende, uitgebreide skill tree, die stiekem wat van de skill tree van Path of Exile weg heeft. In de skill tree zijn ook enkele vaardigheden te vinden, zoals het verbeteren van de dodelijkheid van je Hidden Blade of de mogelijkheid om vijanden in het gezicht te trappen. Welke richting je ook kiest, elk knooppunt heeft invloed op de wijze waarop je Eivor als personage laat groeien en maakt iedere keer dat je in level omhoog gaat een waar genot. Eivor voelt echt als jouw Eivor aan. Dat je je skill tree elk moment kunt resetten, is de spreekwoordelijke kers op de taart.
Het is echter niet alleen maar lofzang. Engeland is namelijk niet steeds de mooiste locatie om in te vertoeven. Een groot gedeelte van het landschap bevindt zich in een constante staat van herfst, waardoor de Romeinse ruïnes, heuvellandschappen en moerasgebieden te somber aanvoelen, vooral in vergelijking met de prachtige proloog in Noorwegen. Bovendien zijn er flink wat bugs, zoals een onzichtbaar schild, flikkerende of langzaam geladen textures, NPC's die door cutscenes heen lopen, en je crew die een deur pas na een minuut lang bonken opent. Tot slot is het duidelijk dat de huidige generatie aan het eind van zijn levensduur is, aangezien deze consoles het bij grootschalige gevechten moeilijk hebben. Het zijn echter kleine smetjes op een imposante ervaring.
Assassin's Creed Valhalla zorgt voor heimwee. Dat komt vooral door Ravensthorpes levendige karakter en de plek ervan binnen de systemen van de game. Dat de combat, de RPG- en progressiesystemen nog meer verfijnd zijn, is een waar genot en komt de ontwikkeling van Eivor enkel maar ten goede. Daar doet het herfstige Engeland uiteindelijk weinig afbreuk aan. Afgezien van de framedrops en de bugs laat Valhalla een diepe indruk na. Assassin's Creed Valhalla voelt iedere keer weer als thuiskomen aan.
Voor de Assassin's Creed Valhalla review speelde Marcel op een PlayStation 4.
Assassin's Creed Valhalla: Wrath of the Druids review
Vikingen zijn geen vredig volk, ze kijken altijd reikhalzend uit naar het volgende conflict. Kan dat niet binnen de eigen landsgrenzen, dan moeten de buren het ontgelden. Wrath of the Druids is de eerste betaalde uitbreiding voor Valhalla en daarin laat je Ravensthorpe ver achter je. Ierland lonkt, een gebied ter grootte van Noorwegen waar weer heel wat te plunderen valt.
Je bezoekt deze plek op uitnodiging van de koning van Dublin. Hij droomt van een stad die als handelspost dient voor exotische goederen van over de hele wereld, maar tegelijkertijd wankelt zijn positie door allerlei politiek gekonkel. Andere hoge heren zijn hem liever kwijt dan rijk en dan is er ook nog een mysterieuze sekte van druïden die de zaak ondermijnt. Waar heb je dit eerder gehoord? Oh ja, in vrijwel elke andere regio van Valhalla. Mocht je deze opzet inmiddels beu zijn, dan biedt Wrath of the Druids qua plot verder weinig verrassingen.
De druïden zelf zijn met hun occulte rituelen het meest intrigerend. Zeker vanwege de weerwolven aan hun zijde, die door hun snelheid en grote bereik formidabele vijanden blijken. Toch ligt de nadruk minder op deze sekte dan je zou denken. De Children of Danu vervullen grotendeels dezelfde rol als de Order of the Ancients. Je zoekt dus aanwijzingen om hun identiteit te achterhalen en steekt ze daarna een hidden blade tussen de ribben. Het klassieke Assassin's Creed-gevoel is hier het sterkste aanwezig, maar je hebt het in de hoofdgame ook al vijftig keer eerder gedaan.
De grootste verdienste van Wrath of the Druids is dat het een eigen draai geeft aan het citybuild-aspect van Ravenshorpe, het vikingstadje dat eerder als voortdurend uitdijende thuisbasis diende. Verspreid over de regio vind je handelsposten om in te nemen, door er eerst alle vijanden te verslaan en daarna nog een quest te voltooien. Vervolgens upgrade je ze met de grondstoffen die je steelt door met je vikingbende nieuwe raids uit te voeren. Elke succesvol ingenomen handelspost vult constant de overkoepelende schatkist in Dublin aan, waarmee je vervolgens unieke gear aanschaft.
Doordat die elementen allemaal naadloos op elkaar aansluiten, ontstaat een verslavende gameplay loop. Je blijft namelijk benieuwd welke uitrusting erbij komt zodra je de hoofdstad weer verder hebt opgebouwd. Wel is dat vooral uiterlijk vertoon, omdat jouw Eivor bij het spelen van deze DLC waarschijnlijk al behoorlijk sterk uitgerust is en je die spullen niet echt meer nodig heeft.
Toch hoef je Valhalla niet eerst uit te spelen, voordat je de grote oversteek maakt. Ierland is namelijk al vanaf een veel lager level (55) te bezoeken en de moeilijkheidsgraad schaalt mee. Bijgevolg is de instapdrempel laag en heb je naderhand de meeste profijt van de wapens en kleding die je in in Wrath of the Druids verdient. Mede om die reden is Ierland zeker een bezoekje waard, ook al zijn de aanpassingen aan de formule schaars.
Voor de Assassin's Creed Valhalla: Wrath of the Druids review speelde Randolf op een Xbox Series X.
Heb je Assassin's Creed Valhalla inmiddels in huis gehaald? Dan is onze Assassin's Creed Valhalla gids met tips misschien wel nuttig voor je!
Assassin's Creed Valhalla: Dawn of Ragnarök review
Wanneer je in het vertrouwde Ravensthorpe terugkomt, voel je direct dat er iets niet klopt. In een visioen zie je dat je zoon is ontvoerd en sta je oog in oog met het kwaad. Je komt tot rust en reflecteert over je visioen, waarop je al snel in een droom belandt. Mensen spreken je niet langer als Eivor, maar als Havi aan. Havi is de koning van alle goden. In de volgens Ubisoft meest ambitieuze Assassin's Creed-uitbreiding ooit duik je in de mythische wereld Svartalfheim op zoek naar je gevangengenomen zoon. Maakt Ubisoft die ambitie werkelijkheid? Uiteindelijk biedt Svartalfheim ongeveer 18 vierkante kilometer aan ontdekkingen die niet op alle punten even vernieuwend aanvoelen als gehoopt.
Hoewel Svartalfheim een compleet nieuwe wereld in Assassin's Creed Valhalla biedt, is de content over het algemeen meer van hetzelfde. Zo zijn de nieuwe collectibles al bekend, waardoor het ontdekken van de wereld niet zo vernieuwend en belonend als gehoopt is. Ook de handvol nieuwe raids zijn nagenoeg hetzelfde gebleven, wat ervoor zorgt dat voor bloeddorstige Vikingen de sleur al snel toeslaat. Enkel de voorraadkisten in raids werden door Silica vervangen, wat later ter sprake komt. Svartalfheim biedt op andere vlakken wel enkele interessante veranderingen. Zo zijn in dit gebied steden vervangen door schuilplaatsen. Die zijn goed verstopt en middels een speurtocht te bereiken, wat voor een verfrissende twist zorgt. Daarnaast biedt de wereld nieuwe activiteiten die meer vertellen over het verhaal en in tegenstelling tot de collectibles een stuk meer diepgang bieden. Al met al is er in Svartalfheim veel te doen en ontdekken, maar echt verrassen doet de wereld niet.
Hetzelfde geldt voor je nieuwe krachten van de Hugr-Rip. In Dawn of Ragnarök speel je als een machtige god. De Hugr-Rip haalt krachten uit een dode vijand die jij vervolgens kunt gebruiken. De krachten zijn in schuilplaatsen te upgraden met Silica uit raids als hoofdingrediënt. Hoewel die nieuwe krachten goed bedacht zijn, is de manier waarop je ze gebruikt niet efficiënt. In plaats van twee zijn er nu bijvoorbeeld drie cirkels met vaardigheden en heb je naast adrenalinepunten ook Hugr. Dat voelt dubbel aan aangezien die bijna hetzelfde werken. De Hugr-Rip cirkel heeft bovendien maar plaats voor twee van de vijf nieuwe krachten. Om van kracht te wisselen, moet die steeds uit de ziel van een verslagen vijand met die specifieke kracht getrokken worden. Dat is behoorlijk complex doordat lang niet iedere vijand een kracht heeft. Daardoor beperkt de beleving van goddelijke krachten zich al snel tot noodzakelijke puzzels.
Het sterke verhaal van Dawn of Ragnarök maakt dan weer veel goed. De emoties die Havi voelt tijdens de zoektocht naar zijn zoon worden menselijk weergegeven en geven het verhaal een paar memorabele momenten. Dawn of Ragnarök is prima te begrijpen zonder de basisgame te hebben uitgespeeld, maar geeft voor veteranen wel extra verdieping voor de personages. Om de nieuwe uitbreiding te kunnen spelen, moet je namelijk level 340 zijn. Dat is een behoorlijke eis. Mocht je dat nog niet bereikt hebben en liever gelijk aan de slag gaan, zijn er twee andere mogelijkheden. Als je Svartalfheim met een te laag level betreedt, kan je het personage en de uitrusting tijdelijk upgraden. Ben je zelfs nog niet aan Valhalla begonnen? Dan kun je vanuit het hoofdmenu een Dawn of Ragnarök-savefile aanmaken, waarmee je Svartalfheim niet kunt verlaten. Het is hoe dan ook zeer positief dat de DLC ook voor minder ervaren spelers toegankelijk is.
Assassin's Creed Valhalla: Dawn of Ragnarök voegt een ambitieus aantal uren aan nieuwe content toe. Spelers die van Valhalla en de andere uitbreidingen hebben genoten, gaan Dawn of Ragnarök zeker waarderen. Het verhaal is een goede toevoeging op het hoofdverhaal van Valhalla en verbindt wat losse eindjes op een mooie manier met elkaar. Spelers die veel vernieuwende elementen zoeken, worden echter teleurgesteld aangezien Dawn of Ragnarök op gebied van content niet als de meest ambitieuze uitbreiding aanvoelt. Dawn of Ragnarök is kortom een erg vermakelijke uitbreiding voor een uitgebreide game met een pakkend verhaal, maar heeft te weinig vernieuwende elementen om ervaren spelers te blijven verbazen.
Voor de Assassin's Creed Valhalla: Dawn of Ragnarök review speelde Menno op een Xbox Series X.