Assassin's Creed Valhalla - Sluipmoordenaar voert slachtpartij aan
Een impressie na vier uur spelen.
Je ontwaakt uit een meditatie en merkt dat de nacht voorbij is. Snel pluk je wat bessen om later je health mee aan te vullen, want het komende gevecht kan wel eens pittig worden. Na een fluitsignaal komt je trouwe ros aangelopen en met hem galoppeer je door oorlog verwoeste groene en gouden landschappen. Bestemming? Het kasteel waar je een bevriende koning moet redden uit handen van een rivaal. Hij komt anders misschien nog te laat op zijn eigen huwelijk, en die zuippartij mag niet verpest worden.
Het is je vergeven als je bij het lezen van bovenstaande beschrijving meteen denkt aan The Witcher 3, want dat gevoel van déjà vu overkwam mij ook tijdens het eerste kwartier van de vier uur durende speelsessie van Assassin's Creed Valhalla.
Niet dat je ooit vergeet dat je een moderne Assassin's Creed-titel speelt. Valhalla heeft een gigantische open wereld bezaaid met quests, dorpen en steden waar elke ton en houten balk een uitnodiging is naar hoger gelegen sferen, legendarische dieren om op te jagen en ruïnes om te verkennen. En wanneer je even niet weet waar in het bandietenkamp de schatkist staat, dan stuur je je kraai de lucht in om de buurt te verkennen. Wie Assassin's Creed Odyssey met plezier gespeeld heeft, komt meteen een beetje thuis.
Na amper twee games staat het Assassin's Creed-recept al zo als een rots dat sequels zich gemakkelijker laten omschrijven door de verschillen met hun voorganger. En ober, proef ik nu wat Witcher 3 in mijn Assassin's Creed-soep? Complimenten aan de chef.
Het negende- eeuwse Engeland waarin Assassin's Creed Valhalla zich afspeelt is daar de voornaamste reden voor. In de demo die Ubisoft voorschotelde, kon ik naar believen East Anglia verkennen, een regio die na jarenlange oorlog eindelijk verenigd wil worden onder één koning. De groene velden, gouden akkers, duistere moerassen, kleine boerendorpjes en burchten, allemaal doen ze je in Velen wanen. Ik stuitte zelfs op hutten vol schedels en andere hints naar occulte rituelen en ontdekte vervolgens een doodgemarteld lichaam waarna een gevecht startte met de vervloekte manifestatie van diens weduwe. Tel daarbij dat je niet meer op regenererende health kunt rekenen maar in de plaats eten moet verzamelen en dat hoofdpersonage Eivor (m/v) even in meditatie gaat als je de tijd doorspoelt, en je krijgt het onmiskenbare gevoel dat Assassin's Creed Valhalla een goede poging waagt om de door Geralt achtergelaten leegte te vullen.
Wat betreft sfeer lijkt het dus goed te zitten, maar om diezelfde vergelijking door te trekken naar het verhaal is het nog te vroeg. Ubisoft belooft een plot waarin je als Eivor allianties met verschillende facties en koningen sluit, met als einddoel een nieuwe thuis voor de Vikingen in Engeland te realiseren, en dat de keuzes die hier gemaakt worden impact hebben op het verhaal. De demo bood echter geen enkel moment om daarvan getuige te zijn.
Daarnaast konden de personages tijdens het vier uur durende uitstapje naar East Anglia nog niet charmeren. Ik ging aan de slag met de vrouwelijke Eivor, maar wat er getoond werd, kon niet tippen aan de hoogvlieger die Kassandra was in Assassin's Creed Odyssey, of zelfs Evie Frye uit Syndicate. Alle personages in cutscenes leken ook meer weg te hebben van pakweg deze Sean Bean parodie dan van de charismatische Ragnar Lothbrok uit de serie Vikings.
Nee, dan was het fijner tijd te besteden in combat. Die voelt vooralsnog een stuk zwaarder en bruter aan in vergelijking met vorige titels. Elke zwaardslag kost tijd maar komt bij de vijand hard aan. Een heavy attack is nu ook echt een heavy attack. De combat is even wennen maar voor je het weet baant je zwaard zich een weg door huid en bot en dat is wanneer je voelt dat je een Viking speelt. Ledematen vliegen regelmatig in het rond, schilden splijten schedels en de special moves hakken genadeloos door groepen tegenstanders.
De nieuwe raids zijn daar het beste voorbeeld van. Op papier, en waarschijnlijk ook op video, klinkt zo'n raid niet meteen indrukwekkend. Je vaart met je boot op één van de vele riviertjes die East Anglia rijk is naar een klooster aan de oever. Met slechts een druk op de knop geef je je clanleden het bevel om aan te vallen en dan breekt een hel los die pas gaat liggen als elke tegenstander dood en elke schatkist geplunderd is. In principe zijn de raids alweer iets om af te vinken op de map zoals de forten van weleer maar de uitstekende combat geeft je toch een adrenalineshot en lijkt alles zo naar een hoger niveau te tillen.
Terwijl je kameraden schreeuwend het dorp in rennen en de slachting starten, schiet je een welgemikte pijl naar een paar vaten bovenaan de poort. De boogschutters die je belaagden verkolen in de daarop volgende vuurzee, maar je hoort de schreeuw om hun moeders niet meer. Met drie welgemikte bijlworpen geef je drie Engelsen permanente ademhalingsproblemen, terwijl je zwaard een vierde op de knieën dwingt. Je toont genade door met je schild zijn kaak te breken en vervolgens zijn schedel onder je hiel te verpletteren. Een vriend dreigt zijn duel te verliezen, maar na zijn tegenstander met een pijl een derde neusgat te geven, help je hem weer recht. Je wordt omsingeld door drie nieuwe vijanden, en vervangt je schild door een goedendag. Trager dan je zwaard, maar met wijde bewegingen creëer je meer ruimte voor jezelf, om het gevecht vervolgens af te werken door met een simpele dubbele button tap je zwaard weer in je slaghand te nemen.
En zo kwam ik na afloop van de demo tot de verrassende conclusie dat ik méér Assassin's Creed Valhalla wou spelen. Niet verrassend omdat ik Assassin's Creed-games niet zou smaken, daar getuigt mijn 100 uur speeltijd in Assassin's Creed Odyssey wel van. Nee, verrassend omdat het contrast met voorganger Odyssey net zo sterk is. Odyssey voelde aan als een vakantie in een warm land, met landschappen en steden even kleurrijk als zijn bewoners. Dat de combat neerkwam op het spammen van de Second Wind en Hero Strike Abilities nam ik er graag bij als dat betekende dat ik zo dichter bij een nieuwe Kosmos Cult Leader kwam of een nieuw eiland met bijhorende storyline kon verkennen.
In deze in-progressversie van Assassin's Creed Valhalla waren de beloofde Vikingen nu nog eerder humorloze LARP'ers en hoe aantrekkelijk je het negende-eeuwse Engeland vindt als vakantiebestemming zal van ieders smaak afhangen (en hoe hongerig je bent naar een nieuwe Witcher). Maar verbazingwekkend genoeg lijkt de volgende Assassin's Creed vooral een stap naar voren te doen op vlak van combat. Ik snap nu in elk geval wel waarom de Vikingen het zo leuk vonden de boel daar leeg te plunderen en ik kijk ernaar uit mijn ravage verder te zitten later dit najaar wanneer Assassin's Creed Valhalla uitkomt.