Atomic Heart review – Fenomenale chaos
De hagelslag die je broodje pindakaas nodig had.
Voor de Atomic Heart review schrapt Joël de Roomba van z’n verlanglijstje.
Reeds vijf jaren zijn verstreken sinds ontwikkelaar Mundfish aan Atomic Heart begon. Het is een ambitieuze eerste game van de kersverse studio gevestigd in Cyprus. De first-person immersieve shooter wordt qua gameplayelementen door Mundfish beschreven als een ‘mix tussen BioShock, Half-Life, Portal en combat die je doet denken aan Dying Light’. Mundfish wil je een ‘eclectische ervaring’ schenken, eentje die aanvoelt als ‘een achtbaanrit van verschillende emoties’. Een die boven alles ‘uniek’ is. En daar slaagt het glansrijk in.
De setting van Atomic Heart is ronduit geweldig. Het speelt zich te 1955 af in een fictieve, utopische setting waar de USSR aan de top van de wereld staat door hun technologische vooruitgangen. Van de geavanceerde robots, het neurale verbindingsnetwerk genaamd ‘Kollectiv’, tot aan de mysterieuze gel-achtige substantie ‘Polymer’... de setting is tot in de puntjes uitgewerkt. De game speelt zich af in en rond Faciliteit 3826, de bron van al deze technologieën. Daar vind je immense ondergrondse complexen, maar treed je ook buiten in pittoreske velden. Tussen de idyllische buitenlocaties en de zeer diverse ondergrondse complexen (zie hieronder voor meer over beide) krijg je constant wat nieuws voor de kiezen. Voorts is het fantastisch hoe gedetailleerd de setting is uitgewerkt.
Zo’n diverse wereld heeft nood aan een verhaal om alle elementen aan elkaar te lijmen, maar Atomic Heart slaagt hier maar mondjesmaat in. Zoals het een relaas met robots betaamt, gaat alles grandioos verkeerd. De robots in Faciliteit 3826 keren zich tegen mensen en het is aan hoofdpersoon Majoor P-3 om de geautomatiseerde moordmachines terug te slaan. Met name de mysterieuze motivatie van P-3 voor het opnemen van deze taak laat te wensen over. Ook zet hij dikwijls frustrerend langzaam vraagtekens bij gedane zaken. Dat alles is weliswaar een essentieel deel van de karakterontwikkeling van P-3 maar toch wens je vaak een slimmer hoofdpersonage. Wat plottwists her en der maken een hoop goed, maar het verhaal laat nog steeds steken vallen.
Zelfs zonder een stevig verhaal maakt Atomic Heart zijn vooropgestelde ‘achtbaanrit van emoties’ waar. In het begin is dat even wennen, en de game kan zelfs onsamenhangend op je overkomen. Dit merk je bijvoorbeeld tonaal en muzikaal. Tonaal besluipt je het ene moment een gevoel van ongemak en eenzaamheid terwijl je je door een ondergrondse bunker-slash-tombe begeeft. Het volgende moment heb je een grappige interactie met je excentrieke handschoen Charles, om vervolgens je wapens te upgraden bij een – letterlijk – geile koelkast. Muzikaal idem dito, zoals wanneer traditionele Russische volksmuziek uiteindelijk samen komt met de geweldige industriële djent-metal van Mick Gordon (ook bekend van Doom). Daardoor kan het soms in een vacuüm op een zootje lijken maar dat is juist de charme van Atomic Heart. Het is ontzettend divers en wanneer alle elementen juist vallen is het reden tot kippenvel.
Ook qua gameplay is Atomic Heart een combinatie aan smaken die je zelden samen hebt genuttigd, maar waar je meer van wil. Centraal daarin staan de combat, de puzzels, het looten, craften, upgraden en het klauteren. Tijdens de combat heb je beschikking tot zelf vervaardigd traditioneel wapentuig. Denk daarbij aan geweren en melee wapens. Daarnaast heb je nog de speciale krachten van je handschoen, zoals bijvoorbeeld telekinese of een schild. Verder is er nog de interactie tussen mêlee aanvallen en ‘energie’. Wanneer je een vijand raakt met mêlee aanvallen levert dit je energie op, die je vervolgens met speciale energiewapens op vijanden los kan laten. Dat alles in combinatie met de vlotte dodge en de hoge moeilijkheidsgraad levert bloedstollende gevechten op die tot een absolute climax komen in de bossfights.
De vele ondergrondse binnenlocaties zijn de absolute hoogtepunten van Atomic Heart. Elk heeft zijn eigen thema en voelt uniek aan. Daarnaast vind je binnen elk thema nog meerdere subthema’s, die de lange levels constant fris houden. Denk daarbij aan een museum met een tentoonstelling van Soviet innovaties. In de ene vleugel leer je over oceaanexploratie , inclusief een walviskarkas en onderzeeër. De volgende vleugel bevat dan weer een beeldvullende slangconstructie die gebruikt wordt voor grote booroperaties. Ook is Atomic Heart niet bang om je in je eigen sop gaar te laten koken. Je vindt namelijk een verscheidenheid aan puzzels waarbij de oplossing veelal niet voor de hand ligt én die een creatief thema hebben. Denk bijvoorbeeld aan een puzzel waarbij je ballerina-robotstandbeelden moet laten matchen met de lijken die eromheen hangen, geheel aan de hand van balletkundige termen. De originaliteit druipt dan ook van de uitstekende binnenlocaties af.
Buiten deze ondergrondse netwerken om heb je een groot open level te verkennen. Mundfish geeft een toffe draai aan dit concept door er geen zijmissies te laten plaatsvinden. Niets leidt je van het plot af. Wel kun je er met wat exploratie naar hartenlust looten en in tien optionele ‘Polygons’ (verstopte dungeons) upgrades voor je wapens vinden. De open wereld kampt momenteel echter met een frustrerend probleem. Het gros van de vijanden - inclusief camera robots, die het alarmniveau verhogen - respawnt veel te snel, waardoor je regelmatig in eindeloze groepsgevechten belandt. Het is ironisch, gezien Atomic Heart juist excelleert in de hectische gevechten tegen groepen. De frequentie ligt echter te hoog en verpest het verkennen. Daardoor frustreren de open gebieden.
Atomic Heart is een van de meest unieke en memorabele shooters van de afgelopen jaren. Het is wild, chaotisch en weet je constant te verrassen - mede bijgestaan door de uitstekend uitgewerkte setting. De enige smetjes op het glanzende eindproduct zijn het wat zwakke verhaal en een makkelijk te patchen euvel in de openwereldsecties. Ergens in de wrijving van de bizarre maar goed uitgewerkte elementen is iets prachtigs ontstaan. Atomic Heart is een parel die zich kan meten met de grootsten van zijn genregenoten.
Voor de Atomic Heart review speelde Joël op de pc.
Zin om zelf te knallen? Hier kun je Atomic Heart kopen op Bol.com