Batman: Arkham City Review
In het land der psychopaten is vleermuis koning.
Een inleidende paragraaf over een Batman game? Wat kan ik in Godsnaam zeggen dat al geen duizend keer werd gezegd? Iedereen kent Bruce Wayne, iedereen kent Batman. De man is tenslotte hét bewijs dat stinkend rijk zijn de beste superkracht van allemaal is. Hij toont aan dat niemand een perfecte superheld wilt, maar liever een getraumatiseerde mens met deugden en zonden als ieder ander. Dus, zonder veel uitstel, ik geef u: de man die een vleermuis werd omdat zijn ouders werden neergeschoten.
Met open world anti-/superheld games à la Protoype en InFamous kun je niet anders dan afvragen: "Waarom geen 'echte' superheld gebruiken?" Een terechte vraag. Vroeger heeft The Incredible Hulk: Ultimate Destruction (van de makers van Prototype) zich daar aan gewaagd, met een geslaagd resultaat als gevolg. Waarom zijn titels zoals Iron Man en Captain America dan altijd van die bagger lineaire actie titels? Simpel, die zijn gebonden aan de film en vervallen dus in het shovelware genre. Waarom dan geen game van die helden maken zonder ze te binden aan een film? Wel, dát is natuurlijk de vraag en Rocksteady heeft het antwoord. En wat voor een antwoord!
Misschien is het handig om het verhaal eerst wat toe te lichten. Alhoewel, bij nader inzien, beter niet. Ik kan je zeggen dat het zich afspeelt na de gebeurtenissen van Arkham Asylum en dat professor Hugo Strange deze keer de grote antagonist is. Het is gewoon een te grote zonde om meer te spoilen. Het plot verloopt in de traditie van de betere grafische novellen rond de vleermuisman, ik denk aan The Dark Knight Returns en The Long Halloween. We krijgen een mooi afgewerkt verhaal waarin een duidelijke tijdsgeest wordt neergepoot en tal van grote criminelen langskomen om hun stempel na te laten. Nu Arkham van een lineair pad naar een open wereld is overgestapt, wordt een duidelijk onderscheid gemaakt tussen hoofd- en zijmissies, die je naar eigen believen kan doen of laten.
De zijmissies binnen Arkham City gaan in veel gevallen een stuk verder dan eventjes als surrogaat leveringsdienst te fungeren. Mensen die eerder al freeroam games hebben gespeeld, weten wel waarover ik het heb. Een leuk voorbeeld hiervan zijn de telefoontjes van Victor Zasz. Door de hoorn op te nemen van een rinkelende telefooncabine, begin je een dodelijk spel te spelen met deze psychopaat. Eerst moet je binnen het tijdslimiet de volgende rinkelende telefooncel bereiken, waarna je via een triangulatie mini-game een stap dichter bij zijn uiteindelijk positie komt. Tijdens elke poging vertelt hij ook een beetje meer over zijn verleden. Wat had je anders verwacht? 's Werelds grootste detective die eventjes de taxichauffeur gaat uithangen om extra geld te verdienen, nee toch?
Ook de vechtmechaniek maakt duidelijk waar Batman rond draait. De held kan zonder al te veel moeite elk type straattuig een bezoekje aan de vloer aansmeren. Zo zou je in het begin soms durven denken dat het vechtsysteem te gemakkelijk is: gewoon op één toets blijven rammen tot iedereen neergaat, met een druk op de andere toets voor een tegenbeweging als je spider senses - euhm, bat senses afgaan. Niets blijkt minder waar. Zie je, Batmans zwakste punt is geen kryptoniet of een magische hamer. Nee, zijn zwakste punt zijn kogels - net zoals elke andere sterveling.
Wie dus een breinloze hack 'n slash game wilt, is aan het verkeerde adres. Batman draait rond tactiek en de beste strategie is om het pad van de guerrilla te pakken. Eén per één uitschakelen, de vijand verzwakken en vooral angst in je voordeel gebruiken. Je sterkste wapen is nog steeds je inventiviteit - en je gereedschapsriem vol hoogtechnologische snufjes. Zoals ik al zei, stinkend rijk zijn is de beste superkracht.
Naast de klassieke enterhaak, rookbom en baterang, krijgen we ook snufjes zoals een elektrisch geweer en hacker gereedschap. Veel zaken hebben zowel hun nut in gevechten als in puzzels. Vanwege al deze gadgets doet de game met vlagen zelfs denken aan de Ratchet & Clank reeks - iets wat ik enkel kan toejuichen. Het is alleen spijtig dat ze het quickselect systeem van die franchise niet overgenomen hebben. In Arkham City selecteer je een gadget via de pijltjes toetsen, zonder dat de game je ademruimte geeft. Kies dus wijselijk op voorhand en ga dan pas problemen gaan zoeken.
Dan is er ook nog de terugkeer van de Detective Mode - visueel en praktisch gezien het equivalent van Batmans blauwe sonarbril in The Dark Knight. Handig in allerhande stealth situaties en voor het lokaliseren van geluidsgolven. Natuurlijk is het ding ook nuttig om geïmproviseerd forensisch onderzoek mee te doen. Waarom deze blauwe filter niet continu activeren? Wel, je radar is niet langer aanwezig en één klap tegen het hoofd schakelt het systeem uit - wat natuurlijk weinig nut heeft in een partijtje straatboksen.
Er is ook een levelsysteem aanwezig. Per niveau dat je stijgt, kan je één van je talloze kwaliteiten aansterken. Van kostuum upgrades tot nieuwe vechtbewegingen, van stealth technieken tot gadgets. Hiermee is ook de volledige cirkel rond inzake stealth/action/adventure elementen. De grote kracht van Arkham City bestaat uit de manier waarop het verschillende types gameplay in één geslaagd (dit is het kernwoord!) geheel kan gieten. Het is al weer eventjes geleden dat ik de gameplay van een game als het beste aspect kon aanhalen.
Ook de camera werkt weer lekker mee, door Batman net voorbij het punt van de gulden snede te plaatsen, krijgen we een optimaal overzicht van de situatie voor handen. Het oog van de kijker is ook slim genoeg om wat uit te zoomen tijdens de gevechten zodat we een mooi panorama krijgen van onze held en zijn tumultueuze omgeving.