Batman: Arkham Knight review
Hoogvlieger.
Is meer altijd beter? Rocksteady Studios denkt van wel in Batman: Arkham Knight, het bombastische slotstuk van de Arkham-trilogie. Gotham City is vijf maal groter dan Arkham City en imponeert met zijn immense schaal, zijn oog voor minutieuze details en vooral de manier waarop de twee naadloos met elkaar verbonden zijn. De stad is een technisch hoogstandje dat als testament dient voor de brute kracht van deze nieuwe generatie spelcomputers. En dat met een rotsvaste framerate, die de naam van de studio eer aan doet.
Terwijl je vanaf een flat over Gotham uitkijkt, krijg je een bericht binnen van Alfred. Boeven onder leiding van Two-Face beroven een bank in de buurt. Je stort je naar beneden terwijl de regen je in je gezicht slaat, tot je je vleugels spreidt en rakelings langs neonverlichte wolkenkrabbers scheert. Je smijt je werphaak naar de dakrand en katapulteert jezelf nog sneller, nog verder, nog hoger. De hele stad doemt voor je op en ligt tegelijkertijd aan je voeten. Zo rondzwieren doe je een hoop in Arkham Knight, maar vervelen doet het nooit.
Je landt voor de bank en loopt een gebouw binnen dat tot in de puntjes is verzorgd. Vol kruipruimtes om jezelf in te verstoppen, gangetjes die rond elkaar heen kronkelen en trappen die met glimmende balustrades zijn afgewerkt. Waar je eerst nog onder de indruk was van de stad zelf, ben je nu in een speeltuin op een veel kleinere schaal belandt. Zonder enige vorm van laadtijden begint nu een spannend kat-en-muisspel tegen de dieven die denken er met de buit vandoor te kunnen gaan.
Zo verbaas je jezelf keer op keer over de manier waarop Rocksteady Studios een samenhangende wereld in elkaar heeft gezet. Toch blijkt net zoals in Arkham City dat een open spelwereld niet per se een meerwaarde is ten opzichte van het gefocuste Arkham Asylum. Het ontbreken van onschuldige inwoners is daar onderdeel van. Gotham City is ontruimd. Op een handvol gestrande politieagenten na, zijn er enkel slechteriken over. Bijgevolg ontbreekt je eigen motivatie om Scarecrow te stoppen, die van plan is zijn angstgas los te laten over de hele stad.
Ook de vele sidequests die je bij die opdracht constant onderbreken, halen de vaart uit de game. Andere baddies als Riddler en Penguin vereisen tevens je aandacht, waardoor de urgentie van het hoofdplot snel verdwijnt. Uiteindelijk is het vooral het ontmaskeren van de mysterieuze Arkham Knight die je écht bij het verhaal betrokken houdt, maar toch overheerst het feit dat de open stad met al zijn afleidingen veelal botst met het emotionele en persoonlijke verhaal dat Rocksteady eigenlijk wil vertellen.
Dat neemt overigens niet weg dat Arkham Knight het openwereldconcept wel heel elegant uitwerkt. Lang niet alle missies worden aangegeven door de icoontjes op de kaart. Net als een echte superheld moet je je ogen en oren goed openhouden. Zo hoor je plots het gekrijs van Man-Bat en start je heel spontaan de jacht op dit gevleugelde man-wezen. Of zie je rookpluimen in de verte, die je helpen de pyromaan Firefly te signaleren. Een serie moorden is alleen op te lossen door te luisteren naar operamuziek die bij de lijken wordt gespeeld. Je bent zodoende niet enkel mapmarkers aan het najagen, waardoor de sleur minder snel toeslaat dan bij soortgelijke open world-games.
Het sluit ook goed aan bij Rocksteady's doel om je Batman te laten voelen. Daar hoort tevens de Batmobile bij, die in dit deel voor het eerst zijn opwachting maakt. Deze is overal vanaf een afstand op te roepen, ook wanneer je in de lucht bent. Vanaf honderden meters omlaag duiken om in een vloeiende beweging in dit racemonster te landen en weg te scheuren is erg stoer en past perfect bij de superheldenfantasie die de studio nastreeft. Dit nauwelijks te temmen beest boezemt met zijn ronkende motoren en gierende banden terecht angst in bij iedere crimineel die maar in de buurt durft te komen. Heerlijk.
Toch is ook hier meer niet direct beter. Want wanneer je er heel precies mee langs de hindernisbanen van Riddler moet rijden, kun je net zo goed een stuiterbal onder de knoppen hebben. Het voertuig kan ook transformeren in een tank, wat nodig is om vijandelijke voertuigen van de weg te knallen. Je hebt echter maar één wapen dat wat er echt toe doet, waardoor deze aanvaringen snel in herhaling vallen. Zo is ook de Batmobile zowel een zegen als een vloek in een game die al zo volgepropt zit met alsmaar nieuwe features.
Zo begint ook het steeds uitbreidende gadgetarsenaal van Batman een probleem te worden. Je hebt inmiddels zo veel speeltjes tot je beschikking die je met zoveel verschillende knoppencombinaties moet bedienen, dat je in het heetst van de strijd snel vergeet wat werkelijk je mogelijkheden zijn. Daarom val je snel terug op slechts een paar aanvallen waarvan je weet dat je ze kunt onthouden. Naargelang de game vordert, wennen de overweldigende controls maar moeilijk.
Het reeds bewezen freeformvechten laat je echter vooral ook dit keer weer een echte badass zijn. De vuisten van Batman komen als vanouds als donderslagen aan. De toevoegingen van op te pakken wapens en Dual Play zijn daarbij geslaagd. Zo beuk je als Batman een schurk de lucht in met een versplinterende slag van een honkbalknuppel en schakel je over naar Catwoman, waarna je het tuig met een ferme stomp van haar naaldhakken weer naar de grond werkt. Midden in een combo feilloos tussen personages wisselen is wederom een voorbeeld van de manier waarop Rocksteady ieder element in Arkham Knight zo knap op elkaar laat aansluiten.
Uiteindelijk is dat Batman: Arkham Knight in een notendop. Niet iedere nieuwe toevoeging is even waardevol maar bouwt wel op een ijzersterke basis voort, waarvan de lat sowieso al veel hoger ligt dan de middelmaat. Het uitstel van krap een jaar heeft daarbij duidelijk zijn vruchten afgeworpen. Batman: Arkham Knight laat je bovenal lekker je innerlijke superheld loslaten in een Gotham City dat nog niet eerder zo sprankelend gepolijst was.
Batman: Arkham Knight is vanaf vandaag verkrijgbaar voor de pc, PlayStation 4 en Xbox One.