Batman: Arkham Origins review
Grote problemen voor kleine Batman.
De ontwikkeling van Batman: Arkham Origins gaat niet zonder slag of stoot. Nadat bekend raakt dat het interne team van Warner Bros. de prequel ontwikkelt, worden aanhangers van Rocksteady's jonge topreeks wild. Er moet immers een game komen die minstens zo goed is als Arkham City, een titel die nagenoeg perfect scoorde. Iedere keer wanneer de Canadese studio iets van zijn game toont, verandert het gejoel telkens meer in gejuich. Het publiek krijgt explosieve gameplay en beeldschone trailers te zien die hen gerust stelt dat de ontwikkelaar toch weet waar hij mee bezig is. Maar wat is er nu terecht: de achterdocht of de opluchting?
In Arkham Origins deelt een hoge pief van de onderwereld een hoog bedrag uit aan degene die Batman weet te doden. Acht huurmoordenaars komen om verschillende redenen op die premie af. De ontwikkelaar lijkt het safe te spelen met een prequel, waarmee ze verhaaltechnisch volledig hun eigen richting uit kunnen. Dat is echter maar deels waar. De plot lijkt op het eerste gezicht niet veel om het lijf te hebben, maar door enkele verrassende plottwists valt het best te pruimen.
Doordat het verhaal zich afspeelt tijdens de beginjaren van Bruce Wayne als boevenjager, krijg je een onervaren held onder de knoppen. Dit geeft op diens beurt een unieke blik op bekende slechteriken die in deze game nog kleine garnalen of nobele onbekenden zijn voor de hoofdrolspelers in het DC-universum. Toch zijn er te veel momenten waarop je enige doel is om de zoveelste gek achter de tralies te krijgen. Dit breekt het tempo, waardoor de game soms te snel of juist te traag over bepaalde plotelementen gaat.
Dat gevoel wordt nog maar eens versterkt door sommige personages, die schijnbaar enkel in het spel zitten omdat Warner Bros. Montréal er een leuke puzzel of bossfight rond kon bedenken. Motieven zijn slecht onderbouwd of onbestaand, en zelfs Batman heeft geen interesse om uit te zoeken wat hen drijft. Het kan aan het gebrek aan ervaring van deze Bruce Wayne liggen, maar de Batman in Rocksteady's games wist wel alle puzzelstukjes op hun plaats te leggen.
Voor de paar personages die wel goed zijn uitgewerkt, verdient Warner Bros. een schouderklopje. Zo sta je eventjes in de schoenen van één van Batman's grootste tegenstanders, wat een moment oplevert dat je waarschijnlijk niet snel vergeet. Je krijgt hier een speelbare blik in het hoofd van een volledig geschift persoon, die zijn eigen gedachten op een rijtje probeert te zetten. In dat hoofd is Batman voor een keertje de slechterik.
Met acht bloeddorstige bad guys die in Batman's nek hijgen, verwacht je een stel behoorlijk pittige uitdagingen. De ontwikkelaar heeft deze ook beloofd, maar komt deze belofte niet volledig na. Slechts drie topcriminelen zorgen voor een leuk of interessant duel, terwijl de rest bij een bossfight van een NES-sidescroller of de vorige Arkham games leentjebuur speelt. Zo is de gevleugelde pyromaan Firefly niet meer dan een veredelde quick time event en zijn Bane en Copperhead zwakke afkooksels van de gevechten tegen Arkham City-schurken Mister Freeze en Ra's Al Ghul.
Het echte weerwerk wordt geboden door de lakeien, die je vaak in een grote groep omsingelen. Wanneer je niet oplet, leg je tegenover een gevarieerde vijandelijke groep al snel het loodje. Zelfs op de normale moeilijkheidsgraad moet je een hele reeks knoppencombinaties uit het hoofd kennen om de tweede helft van het spel te overleven.
Arkham Origins bouwt de uitdaging perfect op naarmate je vordert in het spel. Je redt het nooit met twee vingers in de neus van een bende vijanden. Trek je met goede reflexen en een minimum aan strategisch overzicht naar de arena, dan zit je nergens te lang vast. Nieuwkomers zullen zich aanvankelijk wel wat overdonderd voelen door het aantal mogelijkheden en upgrades die Batman's riem telt voor de sluip- en knoksessies.
Warner Bros. Montréal geeft zelf toe dat er amper aan de engine van het spel werd gesleuteld. Daardoor zijn de vernieuwingen in het gevechtssysteem op een halve hand te tellen. De basis van het systeem staat echter nog steeds als een huis. Het is duidelijk dat Warner Bros. van Rocksteady's kunnen profiteert en zelf weinig moeite heeft gedaan om nieuwe, boeiende scenario's in elkaar te stoppen. Sommige arena's en de helft van het te verkennen Gotham City zijn qua opbouw zelfs volledig uit de vorige game overgenomen. Zo is het noordelijk deel van de wereld een minder verloederde kopie van Arkham City en bezoek je locaties zoals het gerechtsgebouw en de kerk opnieuw.
Levels uit een twee jaar oude game volledig hergebruiken getuigt van een zekere graad van luiheid. Een strip die al 70 jaar loopt en zichzelf al meermaals opnieuw uitvond, heeft meer dan genoeg locaties om drie games mee te vullen, maar de omvang van de spelwereld was blijkbaar belangrijker dan zijn inhoud.
Elke sandbox heeft wel zijn schare glitches en fouten, maar in Arkham Origin swingen ze echt wel de pan uit. Tussenfilmpjes zonder geluid, muziek die plots verdwijnt, vijanden die niet weten dat ze bewusteloos liggen of juist nog wel leven, zijn slechts enkele voorbeelden. Ook vastlopers zijn schering en inslag. Na twintig à dertig minuten is het tijd om de console opnieuw op te starten wegens een bevroren game. Op het internet gaan verhalen de ronde van spelers wiens game het geen vijf minuten trekt. Hun schijfje is dus niet veel meer dan een erg dure onderlegger.
De aanvankelijke vrees van de fans blijkt dus niet volledig onterecht. Door een gebrek aan tijd, inspiratie en talent levert Warner Bros Montreál met Batman: Arkham Origins een game af die door zijn vele gebreken niet thuishoort in de prestigieuze reeks van Rocksteady. Zodra een patch de technische mankementen uit de weg ruimt, is de game echter een genietbare sandbox die vooral gameplaytechnisch zijn mannetje staat.
Batman: Arkham Origins is nu verkrijgbaar voor pc, PlayStation 3, Wii U en Xbox 360.