Battlefield 3 Review
Game met twee gezichten.
Battlefield 3 laat geen goede eerste indruk na. Nadat Electronic Arts wereldwijd nogal mysterieus deed over het leveren van review-exemplaren aan de pers, gingen er al heel wat wenkbrauwen aan het fronsen. Want een goed teken is dat nooit, en al zeker niet als je de geruchten erbij optelt dat de X360-versie al meerdere keren niet werd goedgekeurd door Microsoft wegens teveel bugs. Waarheid of niet, de patch van meer dan honderd megabyte die op de launchdag al werd vrijgegeven ondersteunt het gerucht en kan misschien ook gelinkt worden met de reden waarom EA niet meteen stond te springen om de pers vóór die dag met de game aan de slag te laten gaan.
En dus wordt elke gamer met een internetverbinding die Battlefield 3 voor het eerst in zijn console steekt, getrakteerd op een lange download van een patch, gevolgd door een installatie van de game. Verplicht voor PS3-eigenaars en optioneel voor X360-eigenaars zorgt de installatie ervoor dat je de game met de prachtige graphics kan spelen die EA het voorbije jaar aan iedereen getoond heeft. Een spijtig kwaad maar het resultaat heelt de wonden. Tenminste, zolang je niet stilstaat bij de X360-gamers zonder internetverbinding of harde schijf want zij zitten onoverkomelijk met een minderwaardige versie. Maar over de graphics van Battlefield 3 straks meer.
Want voor wie meteen start met de singleplayer campagne eindigt de slechte eerste indruk daar niet. De game opent namelijk met een reeks quick time events waarbij je netjes op het juiste moment op de knop moet drukken die in beeld verschijnt. Aanvankelijk denk je nog dat het gaat om een simpele tutorial om de besturing onder de knie te krijgen, maar de quick time events komen met de regelmaat van de klok terug doorheen de verschillende levels.
Vervelend en verbazend hier is dat er zelfs quick time events ingeschakeld worden voor simpele acties die je ook uit jezelf kan doen. Het ondertussen meest bekende voorbeeld is wanneer je op een bepaald moment door een gang sluipt en je teammaat zegt dat je een wachter op de hoek stilletjes moet uitschakelen. Wanneer je hem benaderd, vertelt het spel je dat je op een bepaalde knop moet duwen om hem met je mes neer te halen. Het onbegrijpelijke hier is dat je in het spel al een mêlee-attackknop hebt die exact hetzelfde doet, namelijk één van de schouderknoppen en het is een actie die je, als je van stealth houdt, meerdere keren zal uitvoeren in gevechtssituaties. Probeer je deze sluipsituatie echter zelf uit te voeren, met de knop die je doorheen de rest van de game gebruikt voor mêlee attacks, dan ga je onmiddellijk dood want je volgt het quick time event niet.
Dit maakt echter deel uit van een groter probleem en dat probleem is de reden waarom de singleplayer van Battlefield 3 zo vreselijk onopmerkelijk is: de speler is gereduceerd tot een volger. Plaats voor spelersinitiatief is er niet. Negentig percent van de tijd is je hoofdobjectief 'Follow' en je squadleader heeft hetzelfde woord doorheen de game boven zijn hoofd hangen. Doe je niet tot op de letter wat de game zegt zoals in bovenstaand voorbeeld, dan sterf je en als je niet netjes volgt en loopt waar de game wil dat je loopt, dan blijft de game op je wachten tot je doet wat je gevraagd wordt.
Zo moet je op een gegeven moment je teamlid beschermen terwijl hij voor een gewonde man zorgt. Natuurlijk ga je dekking zoeken achter cover met zicht op de ingang. Wanneer je teammate besluit om naar het volgende punt te lopen vraagt hij eerst dat je naar hem toekomt vooraleer hij vertrekt langs het pad dat je zonet in het oog hield. Doe je dat niet en blijf je de ingang bewaken, dan blijft hij eeuwig op je wachten. De game staat volledig stil zolang je niet je cover verlaat, tegen hem loopt en vervolgens terugkeert van waar je kwam. Het is een simpel voorbeeld maar de game zit zo vol met die momenten dat het wel degelijk de ervaring beïnvloed. Battlefield 3 is zeker niet de enige game die zich hier schuldig aan maakt, we zien het steeds vaker, maar het valt in dit geval des te meer op en doet af aan de magie van de achtbaanrit.
Tel daarbij op dat de singleplayer campagne van Battefield 3 uiterst kort is, vijf uur lijkt ons een ruime schatting, en je hebt een teleurstellend geheel. Het woord is teleurstellend want buiten een paar stomme design keuzes zoals de QTE's en de onhandige manier waarop je handje wordt vasthouden is de campagne nooit echt slecht. Het is gewoon zo enorm gewoontjes en dat is zeer spijtig. Zelfs de singleplayer van 2010's Medal of Honor had meer pit, al was het maar omdat deze zijn eigen weg insloeg en niet wanhopig probeerde Call of Duty te imiteren.
Het is extra spijtig omdat EA zich in de maanden voor de release van de game meerdere keren heeft uitgesproken over Call of Duty en Battlefield 3 er niet in geslaagd is om een betere singleplayer ervaring te bieden. DICE heeft geprobeerd de CoD-stijl van scripten te imiteren maar hierdoor is het alleen maar duidelijker geworden hoe goed Infinity Ward en Treyarch na al die jaren geworden zijn in hun vak.
Gelukkig geldt het omgekeerde voor het multiplayergedeelte van de game. DICE mag dan wel nog niet helemaal snappen hoe je de singleplayer van Call of Duty van de troon stoot, de kunst van multiplayergames zijn ze zich helemaal eigen en dat is dan ook de reddende factor van Battlefield 3.
Zoals we gewend zijn van de franchise staat teamwork centraal. Zelfs wie normaal gezien eerder voor de lone ranger-stijl gaat, valt vanzelf in het patroon. Elke class heeft een functie die duidelijk genoeg afgelijnd is zodat iedereen weet wat er van hem verwacht wordt zonder dat het beperkend aanvoelt. De medic uit Bad Company 2 is verdwenen, DICE grijpt terug naar de Assault-class die neergeschoten soldaten kan reviven en zijn teammaten kan ondersteunen met medpacks. De Support-class dropt ammo packs waar strijdmakkers snel kunnen bijvullen wanneer ze in het nauw gedreven zijn of schuil houden achter cover. De engineer is nog steeds uitgerust met een rakettenwerper om de vele voertuigen die de map bevolken uit te schakelen, al gaat dat nu wel een tikkeltje moeilijker dan vroeger. De recon doet alles vanop afstand en kan ook een nieuw spawnpoint plaatsen voor zijn squadleden.
Ze vullen elkaar niet alleen perfect aan, ze bieden ook de kans aan totale nieuwkomers om ervaringspunten te verzamelen. Als je je teammaten op ook maar een of andere manier helpt, dan wordt je daarvoor beloond. Vijanden aanduiden in de verte voor snipers, kogels en medpacks leveren aan iemand in nood, teamleden laten spawnen op jouw plek, geen enkele daarvan houdt in dat je raak schiet met je geweer maar allen zorgen ze ervoor dat je progressiebalkje voorwaarts gaat en je na elke game een heel stuk dichter bij dat nieuwe wapen of die ene coole specialisatie zit.
Er zijn ook een aantal aanpassingen gemaakt in de algemene regels van het spel. Je kunt terug op de grond gaan liggen, een feature die eerder uit de reeks werd gehaald omdat het voor teveel campen zorgde. Daar heeft DICE nu een betere oplossing voor gevonden: lichtreflecties. Wanneer een sniper op je mikt, krijg je soms een korte flits te zien. Dat is het zonlicht dat reflecteert in zijn telescoop en is een mooie waarschuwing om je zo snel mogelijk uit de voeten te maken. Of als eerste te schieten natuurlijk. Een geniale oplossing voor het camp-probleem en het geeft ons gelukkig weer de kans om meteen op de grond te zakken wanneer de kogels rond onze oren vliegen.
Ook lasersights en een zaklamp kunnen de positie van de vijand verraden, maar deze kunnen evengoed in je ogen schijnen en je tijdelijk verblinden. Nog een leuke feature is dat voor het eerst 'suppressive fire' werkelijk een nut heeft. Als je teammaat zijn cover moet verlaten om een nieuwe positie te zoeken, kun je in de richting van de vijand schieten om je vriend te helpen. Je kogels hoeven zelfs niet doel te raken. Als je kogels dicht genoeg bij de vijand terecht komen wordt zijn beeld waziger en zal hij niet opmerken dat hij ondertussen benaderd wordt in de flanken. Het is prachtig dat een echte tactiek toch uitgewerkt wordt in een videogame op die manier.
Grafisch is Battlefield 3 natuurlijk een pareltje. Het is geen geheim dat deze game vooral op een stevige PC ongekende grafische hoogtes haalt. Op consoles is het allemaal vanzelfsprekend wat minder, het is immers inmiddels technologie van zes jaar en langer geleden. Als je met de leeftijd van de consoles rekening houdt is echter ook wat DICE daarop tevoorschijn toont nog een klein mirakel.
Het komt echter wel met een prijs. Op de Xbox 360 had ik het al over een installatie van HD-textures die zo goed als verplicht is als je niet wil dat je scherm eruit ziet alsof iemand erover gewreven heeft terwijl de verf nog nat is. Maar beide HD-consoles hebben ook op verschillende plekken last van framedrops en screentearing. Vreemd genoeg is dat in onze ervaring echter beperkt tot de singleplayer campagne. Tijdens multiplayersessies hebben we het nog niet opgemerkt, maar het kan natuurlijk ook zijn dat we teveel opgingen in de sfeer van de match om erop te letten.
Battlefield 3 is een game met twee gezichten. De singleplayer is hoogst mondain en onopmerkelijk. Moest het pakket enkel hieruit bestaan, dan was het moeilijk geweest de game aan te raden. Gelukkig toont DICE zich weer van zijn beste kant met een uitzonderlijke multiplayer en zet Battlefield 3 een nieuwe standaard voor teambased online shooters. De matches zijn prachtig gebalanceerd en er werd alles aan gedaan om de game zo toegankelijk mogelijk te maken voor iedereen, en dat zonder de game dommer te maken. Het is dankzij die multiplayer dat Battlefield 3 toch nog een game geworden is waar DICE en Electronic Arts trots op mogen zijn.
De review van Battlefield 3 doorgenomen, en je hebt wel zin om het spel in huis te halen? Dat kan, want de game ligt vanaf nu in de winkelrekken voor de PS3, X360 en PC.