Battlefield Bad Company 2
Two’s a company.
Later we maar direct met de deur in huis vallen. Ik was persoonlijk geen fan van de eerste Battlefield Bad Company, die in 2008 de consoles terroriseerde. Een flauw afkooksel van hoe Battlefield 2 is op de PC, verbasterd voor de consolegebruiker. En om het pakketje af te ronden werd nog een doorzichtig verhaal toegevoegd met stereotype personages en belachelijke slapstick humor. Nee, ik ben geen fan. Nu zijn we twee jaar later en de wonden die BF:BC achtergelaten heeft wat genezen zijn, komt ontwikkelaarstudio DICE met een vervolg op hun eerste Bad Company. Je kunt al gaan denken dat ik vrij sceptisch was tegenover deze aankondiging, maar aangezien ik mijn frustraties al heb kunnen ventileren in deze eerste paragraaf is het pad voor een verder zo objectief mogelijke review nu schoongemaakt. Let’s get to it!
Als je Battlefield zegt, zeg je multiplayer. Maar om wat “mainstreamer” te worden besloot DICE om een singleplayer campaign toe te voegen aan hun nieuwe serie in de Battlefield reeks. Je gaat opnieuw aan de slag met B Company. Aan het hoofd van dit zootje ongeregeld heb je opnieuw Samuel D. Redford, die nog altijd om de één of andere reden niet op pensioen is. Vervolgens is er Sweetwater, de “nerd” van het gezelschap. Dan is er nog onze oude vertrouwde redneck Haggard, die wel altijd iets interessant weet te vertellen, om af te sluiten met het vierde lid van de squad, genaamd Preston Marlow. Preston is cameraman van dienst, waarmee we willen zeggen dat hij het personage is met wie je doorheen de game speelt. Echt een karakter heeft onze protagonist niet en veel zegt hij tijdens de game ook niet. Behalve dan die ene opvallende speech op het einde wanneer de moraal van de squad wat weggezakt is. Maar persoonlijk had ik toen een reactie van: “Ah Preston, je hebt de hele tijd je bek niet open gedaan, nu moet je ook niet beginnen. Had iets gezegd wanneer de squad besloot om op eigen houtje een missie te accepteren die eigenlijk moest overgelaten worden aan een Special Forces eenheid en niet aan vier randgevallen en een hippie helikopterpiloot.” Maar goed. Wat is nu deze missie waarover we het hebben?
De game vangt aan in 1944, wanneer nog niemand van B Company geboren was en de Amerikanen nog oorlogje aan het spelen waren met Japan. Jij, als lid van Bravo Company, neemt deel aan “Operation Aurora”. Amerika ging van de veronderstelling uit dat als zij de atoombom en de Duitsers de V2 lange afstandsraketten hadden, dat Japan ook een superwapen moest bezitten. Dus stuurde Oom Sam twee Special Ops squads op pad om een Japanse wetenschapper die informatie had over dit superwapen te bevrijden. Nadat je bovenvermelde bolleboos gevonden hebt en op het punt staat te ontsnappen aan de greep van Charlie (wat Wereld Oorlog 2 -taal is voor de Japanners), gebeurt het ondenkbare. Als laatste wanhoopspoging activeert de Japanse legermacht die gestationeerd was op het onbekende eilandje het superwapen, waardoor iedereen in de directe omgeving om het leven komt.
Daarna flitst de game een dikke 70 jaar vooruit en neem je opnieuw je plaats in bij je vertrouwde squad. De situatie is nog altijd dezelfde als in de eerste BC. Rusland en Amerika zijn om onbekende reden verwikkeld in een globaal gewapend conflict en jij zit middenin tussen de twee wereldmachten. Wanneer de Amerikaanse legertop lucht krijgt dat Ivan (de Russische Beer dus) in het bezit is van een onbekend massavernietigingswapen, sturen deze B Company op pad om het wapen te bemachtigen. Dat is het begin van de zoektocht van B Company naar het vermelde wapen.
Op vlak van verhaal is BC2 echt een idiote game. Waar de eerste BC nog die cynische ondertoon had die erop wees dat we alles niet te serieus moesten nemen, lijkt BC2 zichzelf net wel ernstig te nemen, waardoor alles wat geforceerd en zorgwekkend overkomt. De motivatie van de personages om te doen wat ze doen is alles behalve plausibel of zelf rationeel en de plot twists zijn zo doorzichtig als een vel transparant papier. Zoals we hierboven al schreven verneemt je squad op een bepaald moment over welk soort superwapen Ivan precies beschikt en hoe extreem gevaarlijk de missie wel zal worden voor de zwaar onderbewapende en op vlak van Special Operations onervaren squad. Maar toch beslissen ze dan doodleuk om de legertop niet te verwittigen, eigenwijs door te zetten en zowel hun eigen levens als deze van zowat de hele bevolking van de vrije wereld te riskeren. Wat drijft hen? Puur en onversneden patriottisme, aangevuld met hoogstwaarschijnlijk enkele ernstige hersentrauma’s. Het verhaal lijkt wel geschreven door iemand die zich wel bewust is van oorlogsverhalen, maar zich elk toespitste op het overdreven macho gehalte ervan. En dit komt nog eens duidelijk tot uiting wanneer de personages een dialoog voeren met elkaar. Nu ja, dialoog is waarschijnlijk nog een mooie verwoording voor een opeenvolging van one liners die de revue passeren.
En dan nog het grootste probleem van allemaal is de manier waarop het geheel gedoseerd wordt. BC probeert een actievolle ervaring neer te zetten en hier slagen ze vaak in. Maar op sommige momenten loopt de dosering echt verkeerd. Zo zal je van een mooie vista van een Braziliaanse vallei overgaan naar een intens claustrofobisch vuurgevecht in een houten nederzetting, om vervolgens een cutscene te zien, 20 meter te wandelen, nog een cutscene zien om dan nog eens wat te wandelen. Graag hadden we een iets logischere opvolging gezien van verhaal- en actie-elementen. Ook zijn de levels heel wat meer lineair dan in de eerste BC. Er wordt dus weinig ruimte gelaten aan de speler om op verkenning te gaan en van de volledig vernietigbare wereld te proeven, iets wat we ronduit spijtig vinden.
Op vlak van gameplay doet BC2 wel verschillende dingen goed. De game maakt gebruik van Destruction 2.0, die de speler in staat stelt om zowat alles volledig tot puin te herleiden. Richt je genoeg schade toe aan een gebouw, dan zal deze onder zijn eigen gewicht instorten en alle vijanden binnenin doden. Ook kan je deze keer tactische schade toe richten. Zo kan je een klein stukje uit een muur schieten zodat je een kijkgat krijgt, die je vervolgens kunt gebruiken om de vijanden onder vuur te nemen. Wel moeten we zeggen dat, hoewel dit alles zeer indrukwekkend klinkt, de vernietiging nog altijd niet dynamische gebeurt. Zo zal je snel merken dat een muur altijd op dezelfde manier zal breken, ongeacht je die nu wat meer naar links of naar recht beschoten hebt. Voor de rest speelt de game lekker. De besturing zit goed en je zult de controls al snel onder de knie hebben. Wel moeten we er even bij vertellen dat als je de singleplayer speelt om je voor te bereiden op de multiplayer, je zeer bedrogen zal uitkomen. Het is namelijk zo dat de game je in de singleplayer voorziet van een al te genereuze aim assist. In multiplayer is dit alles behalve het geval, iets wat we enkel kunnen toejuichen.
Verder valt er niet veel te vertellen over deze bijna verwaarloosbare singleplayer. Want eenmaal je de multiplayer van BC2 hebt gevonden, zal je nooit meer aan de singleplayer denken. Echt nooit meer.