Bayonetta 2 review
Weergaloos vakmanschap.
De speler het gevoel geven alsof hij in het eerste level al tegenover de allerlaatste baas staat. De filosofie van Platinum Games is inmiddels bekend en dat doel wordt wederom nagestreefd in Bayonetta 2. Binnen minuten vecht je op rondscherende straaljagers en ontsporende treinen, om het daarna op te nemen tegen een enorme demoon die wolkenkrabbers verbrijzelt. De Japanse studio drukt het gaspedaal direct door de vloer. In de strak geregisseerde openingsmissie waan je jezelf van het ene op het andere moment in de snelwegscène van de Matrix-films. De actie is gelikt, stoer en het vakmanschap straalt er vanaf.
Het gevaar van zo'n hoge inzet is echter dat het kruit direct al verschoten is. Kijk maar naar Metal Gear Rising: Revengeance, ook een titel van Platinum Games. Als je al in de hoogste versnelling start, hoe overtref je jezelf daarna dan nog? Bayonetta 2 neemt al snel gas terug, waarna verscheidene missies volgen die moeilijk je aandacht vasthouden.
Dat is vooral te wijten aan het gebrek aan een meeslepend verhaal. De premisse is op zich al ingewikkeld, tenzij je de menu's induikt om pagina's lange teksten door te lezen. Bayonetta's tocht naar de Gates of Hell en verder komt daarnaast héél langzaam op gang en lange tussenfilmpjes worden vaak gepresenteerd in stilstaande plaatjes. Dit fluctuerende tempo zorgt voor een middenstuk waar je jezelf echt even doorheen moet bijten en waarbij je vaak geen idee hebt waar je bent of wat je doet.
Ondanks dat een helder doel meestal ontbreekt, blijft het vechtsysteem schitteren en dit is het ware paradepaardje van Bayonetta 2. Voor Platinum Games is het belangrijk dat elke confrontatie met een vijand op zichzelf staat, alsof je een één-op-één gevecht speelt in een fighting game. En dat is ook duidelijk merkbaar. Je staat vaak tegenover een overmacht, maar je kiest je doelwit uit en focust je daarop. Je leert aanvallen anticiperen, ontwijkt op exact het juiste moment om daarna keihard terug te slaan. De andere tegenstanders wachten niet netjes op je, dus je vecht altijd met je ogen in je achterhoofd.
De gevechten worden ondersteund door een uitgebreid combosysteem dat ook doet denken aan het fighting genre. Combinaties hangen bijvoorbeeld niet alleen af van de volgorde waarin je slagen en schoppen afwisselt, maar ook welke richting je op gaat en wanneer je pauzes laat vallen. Optionele wapens als kettingzagen, zwepen en katana's hebben daarbij ieder een eigen moveset om onder de knie te krijgen. Hoe verder je in Bayonetta 2 geraakt, hoe meer je die diepgang gaat waarderen.
Belangrijk daarbij is dat de studio in sneltreinvaart nieuwe vijanden op je pad gooit, waardoor je telkens wordt gedwongen je strategie te herzien. Terwijl je tussen pijlenregens van boogschutters door danst, schiet je vliegende Buddha-gezichtjes uit de lucht en duik je onder enorme zwaardslagen door. Logge machines transformeren in lopende tanks of laserkanonnen en ninja-sprinkhanen wachten je aanval af om je razendsnel een koekje van eigen deeg te geven.
De standaard gevechten worden dan weer afgewisseld met torenhoge eindbazen die zoveel ruimte innemen dat er vaak hele levels aan gewijd zijn. Die elementen zorgen er samen voor dat elke aanvaring intens blijft, zelfs in het verhaaltechnisch oninteressante tussenstuk.
De actie wordt daarbij gepresenteerd in 60 frames per seconde, wat het vechtsysteem goed ondersteunt. De nadruk ligt net als in de vorige Bayonetta op ontwijkmanoeuvres, om Witch Time te activeren en in slowmotion ruimte te creëren voor je eigen aanvallen. De vloeiende framerate zorgt ervoor dat je inkomende aanvallen tot op de millimeter kan anticiperen en je voelt je daardoor altijd volledig in controle.
De game imponeert op grafisch vlak vooral met zijn grote schaal. Eindbazen smijten met kerktorens of rukken bruggen uit hun voegen. Je zet de tijd stil om aan een tsunami te ontsnappen en in pantervorm dwars door een bevroren golf te rennen. Later surf je op een draaikolk die de hemel in reikt terwijl je een vliegend serpent op de hielen zit. Je vecht in de maag van een demoon op een drijvend rotsblok, waar een zee van bloed rond je heen klotst. Ondertussen vechten op de achtergrond twee metershoge monsters het met elkaar uit. Telkens wanneer je denkt dat het niet gekker kan, doet Platinum Games er nog een schepje bovenop.
Op rustigere momenten ren je onder het licht van de maan verticaal kathedralen op of breken zonnestralen het wateroppervlak om zo ondergelopen steden spookachtig te verlichten. Hoe sfeervol deze onderwatersecties echter zijn, hoe vervelend ze uitpakken voor het vechtsysteem. Omdat je hier je bewegingsvrijheid mist, zijn de gevechten hier vooral een les in ergernis. De camera weet ook niet goed wat het er mee aan moet, met als gevolg dat je constant in de rug wordt aangevallen. Deze missies vind je wederom vooral in het midden van de game, wat ertoe bijdraagt dat dit het zwakste deel van Bayonetta 2 is.
Geraak je richting het einde van de game, dan gooit Platinum Games weer alle remmen los. Het grotere plaatje wordt dan duidelijk en als je de vorige Bayonetta hebt gespeeld, dan zijn de latere missies pure fanservice. Het verhaal raakt in een stroomversnelling en zodra deze draad wordt opgepikt, leg je de controller niet meer weg voor je de credits hebt gezien. Verklappen wat je hier zoal te wachten staat is zonde, maar weet in ieder geval dat Bayonetta 2 zichzelf grandioos herpakt voor een weergaloze finale die je nog lang bijblijft.
Bayonetta 2 struikelt op gebied van verhaalvertelling maar blijft toch fier overeind door het vechtsysteem. Dat blijkt nog eens extra wanneer je de game op een hogere moeilijkheidsgraad opnieuw speelt. Je moet dan beter opletten wat je doet en tusssenfilmpjes onderbreken niet constant de actie. Platinum Games combineert hier feilloos stijl met diepgang, met als resultaat een actietitel waar je lekker je tanden in kan zetten. Word het meester en je voelt je de koning te rijk.
Bayonetta 2 is vanaf 24 oktober verkrijgbaar voor de Wii U. Een demo is reeds te downloaden in de eShop.