Bayonetta en Vanquish 10th Anniversary Bundle review - Briljante games, brave remasters
Klassiekers op hun best?
De Bayonetta en Vanquish 10th Anniversary Bundle review van Carl en Maarten toont dat deze twee actiegames nog niks aan kwaliteit hebben ingeboet, hoewel de remasters zelf van weinig inzet getuigen.
Bayonetta en Vanquish tellen beide als onversneden klassiekers in het genre van actiegames. Waar Bayonetta een hack-and-slasher is, die de erfenis van Devil May Cry trots verderzet, is Vanquish een third-person shooter die snelheid en acrobatie naar nieuwe hoogtes tilt. Heel verschillende games dus, maar allebei zijn ze hersenspinsels van de vermaarde Japanse studio Platinum Games. Nu de games een gezegende leeftijd hebben bereikt, lijkt het de geschikte tijd voor een grondige remaster.
Bayonetta is ondertussen een gevestigde naam, met een zeer geslaagde sequel exclusief voor Nintendo-platformen en een nog te verschijnen derde deel, waar reikhalzend naar wordt uitgekeken. Toch is een terugkeer naar deel één allesbehalve een straf. Al vanaf de eerste minuut biedt Bayonetta een onweerstaanbare mix van over the top choreografie en technische combat. Ondanks de chaos op je scherm is de game namelijk allesbehalve een button basher. Zeker op hogere moeilijkheidsgraden moet je geconcentreerd en precies te werk gaan om confrontaties met de creatieve engelen en demonen te overleven.
Vooral op de PlayStation 4 betekent de remaster van deze game een heuse meerwaarde. De PlayStation 3-versie van Bayonetta was namelijk berucht vanwege zijn vele technische problemen die spelen allesbehalve een pretje maakten. Het is dan ook een verademing om de game met een stabiele framerate van 60fps en resolutie van 1440p op de PlayStation Pro en Xbox One X te spelen. Toch is de remaster verre van perfect. De textures in het bijzonder zien er vaak gedateerd uit en lijken bij zo'n hoge resolutie wel nog harder op te vallen. Hoewel de hogere framerate de snedige gameplay en flashy presentatie alle eer aandoen, kleurt de remaster zelf wel erg braaf binnen de lijntjes.
Diezelfde opmerkingen gaan ook voor Vanquish op. De game zelf staat bijna tien jaar later nog steeds als een huis. Als supersoldaat Sam Gideon schiet en glijd je aan een waanzinnig tempo doorheen korte maar creatieve stages die je door middel van tussentijdse scores uitdagen om zo strak mogelijk te spelen. Vooral de slide mechanic is ongeëvenaard in hoe het je toelaat om mobiliteit als een wapen te gebruiken. Hierdoor, en door de over the top presentatie waan je je het hoofdpersonage in je eigen actiefilm.
Net als Bayonetta laat deze remaster-beurt ietwat te wensen over. De verhoging van de framerate naar 60fps helpt om de vloeiende actie nog intenser weer te geven. Bovendien belicht de remaster treffend de aandacht voor detail en geweldige animaties in de game (zoals het morphen van je wapen in je hand). Tegelijk hebben textures in de grijze omgevingen geen aandacht gekregen en - nog erger - stottert de framerate sporadisch, waardoor hét verkooppunt van de remaster in het water valt. Vanquish aan 60fps spelen is immers de natte droom voor elke actiefanaat.
De Bayonetta en Vanquish remasters weten dus niet geheel te overtuigen. Behalve de hogere resolutie is er geen extra visueel opknapwerk te bespeuren, noch word je op waardevolle nieuwe content zoals artwork of 'making-of'-documenten getrakteerd. De hogere resolutie en vooral het feit dat de games nu aan 60fps speelbaar zijn, vormen dus de belangrijkste argumenten om deze remasters een kans te geven. Aangezien Vanquish echter niet over de hele lijn een stabiele framerate aflevert, is zelfs dat pluspunt niet geheel overtuigend. Uiteindelijk zijn deze remasters vooral een goede reden om twee actieklassiekers opnieuw een kans te geven. Beide hebben de tand des tijds met glans doorstaan en hebben hun plekje in 'best-of'-lijstjes meer dan verdiend. Briljante games, met een zeer brave remaster.