Binary Domain Review
Robots zijn ook maar mensen.
De mens is een uitvinder, en hij wordt steeds beter in wat hij doet. De laatste honderd jaar zijn daar het onmiskenbaar bewijs van. Vliegtuigen, auto's, radio, televisie, projectoren, robots, ruimteschepen, computers, internet, digitale tv, smartphones, tablets. Vroeger ondenkbaar, nu niet meer weg te denken. De steeds stijgende snelheid waarmee technologie evolueert kan bijna niet meer worden tegengehouden, en al deze creaties wijzen richting één hypothetisch eindpunt. Singularity, het moment waarop mens en machine één worden, de volgende stap in de evolutietheorie van Darwin. In Binary Domain sta je aan de vooravond van deze historische ommezwaai.
Als je Deus Ex: Human Revolution speelde zal je ongetwijfeld vertrouwd zijn met het concept. Toch biedt het verhaal van Binary Domain een unieke kijk op de zaak. We schrijven 2080. Een Amerikaans roboticabedrijf is absolute marktleider en heeft zijn grootste concurrent uit Japan de grond in geboord. Mensen krijgen geen robotimplantaten, maar robots worden steeds menselijker en sommigen denken zelfs dat ze mens zijn. Deze 'Hollow Children' zijn eigenlijk illegaal maar duiken plots toch op, en het is aan jou en je internationaal team van oorlogshelden om de schuldige fabrikant op te sporen in Tokyo. Deze boeiende synopsis vormt de basis waarop een spannende verhaallijn wordt gebouwd, met hier en daar enkele plottwists, emoties en morele kwesties.
Alles draait rond teamwork in Binary Domain. Als je over een headset beschikt kan je op die manier zelfs communiceren met je teamgenoten. Er is een hele waslijst aan zinnetjes die je vanbuiten kunt leren en vervolgens op eender welk moment kunt uitspreken. Dit klinkt allemaal mooi in theorie, maar ondergetekende ondervond dat de praktijk toch net iets anders in elkaar zit. Zo moest ik soms zes keer dingen herhalen of begreep mijn strijdmakker dat hij zonder me mocht vertrekken terwijl ik eigenlijk om hulp riep. Ofwel heb ik een rare stem, ofwel werkt de herkenningssoftware niet goed, ofwel hebben de in-game personages dringend een hoorapparaat nodig. De redactie denkt alvast het eerste, maar wie gelooft de redactie nu?
Je krijgt regelmatig de keuze uit een aantal personages om je te vergezellen tijdens je schietpartijtjes. Er is onder meer een Franse robot, een stoere Afro-Amerikaan, een sexy Chinees meisje en twee Engelse MI6-leden. De clichés even buiten beschouwing gelaten zorgen ze voor een interessant multicultureel team, en vooral de Franse robot die de ene gadget na de andere tevoorschijn tovert is een geweldig personage om aan je zijde te hebben. Afhankelijk van wie je kiest zal je sommige momenten in het spel op een andere manier beleven, wat voor een interessante herspeelbaarheidsfactor zorgt.
"Relaties hebben te weinig invloed op het verdere spelverloop, hopelijk zien we dan ook dat andere games hier in de toekomst meer mee doen."
Je makkers helpen je met de missie, kunnen je terug op de been brengen als je teveel kogels hebt geïncasseerd en zorgen voor een komische opmerking hier en daar. Ondanks het feit dat ik de headset al vrij snel aan de kant gooide kon ik nog steeds gebruik maken van het innovatieve dialoogsysteem, zij het met beperkte antwoordmogelijkheden. Zo kan een teamgenoot je tijdens het spelen vragen of je het voortouw wilt nemen, en als je zijn verzoek accepteert voel je ook echt de druk op je schouders om goed te presteren, want anders geeft hij je een teleurgestelde opmerking.
En daar blijft het trouwens niet bij. Als je per ongeluk op je makkers schiet of midden in een gesprek wegloopt zullen ze je dat kwalijk nemen. Na gevechten vragen ze je soms of je het moeilijk vond of niet, en dan is het aan jou om snel te beslissen of je je wilt voordoen als een watje of een gevoelloze macho. Wanneer je goed presteert zijn je teamleden onder de indruk en laten ze dat ook blijken. Al deze features kaderen in een soort karmasysteem. Hoe hoger het metertje bij een teamlid, hoe beter je met hem overeenkomt. Heel zelden hebben deze relaties invloed op het verdere verloop van het spel, en dat zou eigenlijk nog iets meer mogen gebeuren om het veelbelovende systeem volledig tot zijn recht te laten komen. Hopelijk zien we dan ook dat andere games hier in de toekomst meer mee doen.
Alle andere spelonderdelen mogen dan wel iets minder origineel zijn, ze zitten stuk voor stuk oerdegelijk in elkaar. Vergelijk het een beetje met een gerecht dat exact volgens het recept werd klaargemaakt. Een recept dat werd opgesteld door een sterrenchef, weliswaar. Zo bevat het opmerkelijk volwassen verhaal naast talloze actiescènes enkele voorgeschreven humormomenten en uiteraard ook de onmisbare romantische escapade, maar toch voelt het geheel amper cliché aan. Ook op de kern van het spel valt bijna niets aan te merken. Schieten en dekking zoeken verloopt vlot en wordt vaak afgewisseld met voertuiglevels, enkele rustige stukjes waar je een praatje kunt slaan met lokale bewoners en een reeks torenhoge, complexe eindbazen die vaak bijzonder intense gevechten opleveren. Variatie troef!
"Buiten de opgesomde features doet het spel niets speciaals, maar alles wat het wel doet zit goed in elkaar. Vergelijk het een beetje met een gerecht dat exact volgens het recept werd klaargemaakt. Een recept dat werd opgesteld door een sterrenchef, weliswaar."
Buiten de reusachtige eindrakkers zijn er niet bijster veel verschillende soorten vijanden aanwezig, en dat hadden de ontwikkelaars eigenlijk gemakkelijk kunnen verhelpen. Waarom geen Hollow Children als tegenstanders gebruiken? Er zou dan zelfs een hele spelmechaniek kunnen opgebouwd worden rond het feit dat je tijdens het spelen moet uitvogelen of de mensen die je tegen het lijf loopt al dan niet echt mens zijn. Pas dan zou je tot actie kunnen overgaan. Het is een beetje een gemiste kans dat de ontwikkelaars hier niets mee gedaan hebben. Materiaal voor een vervolg misschien?
Tijdens het spelen kom je een heleboel winkels tegen waar je wapens, voorwerpen en upgrades kunt kopen voor jezelf en je teamgenoten. Er is geen levelsysteem aanwezig, maar hoe verder je in het spel komt, hoe meer dingen je kunt aanschaffen. Je krijgt een traditioneel arsenaal aan wapens voorgeschoteld en upgrades zijn er in de vorm van nanocellen die je in je lijf injecteert. Je kunt maximum zes cellen tegelijk injecteren dus je zult goed moeten kijken welke combinatie het beste voor je werkt. Verder kan je van elk teamlid één wapen uitgebreid verbeteren. Een degelijk systeem dat alweer nergens echt uit weet te blinken.
Toch zijn er ook nog dingen waar Binary Domain echt wel goed in is. Graphics bijvoorbeeld. De futuristische steden lijken alles uit de huidige generatie consoles te persen, wat opmerkelijk is voor een multiplatformtitel. Je baant je vaak een weg doorheen heel verschillend opgebouwde levelstructuren met indrukwekkende, grootse taferelen op de achtergrond. Gezichten zien er gedetailleerd uit en de manier waarop robots gradueel uit elkaar vallen naarmate je steeds meer kogels in hun lijf pompt levert heel wat voldoening op. Zo beginnen de moordcomputers op hun collega's te knallen wanneer je hun hoofd eraf hebt geschoten en kunnen ze zich nadat ze zijn neergegaan nog op de grond voort slepen om vervolgens je been vast te grijpen. Taaie rakkers, die ijzerwinkels.
De muziek in het spel is een beetje vergelijkbaar met die van Vanquish. Enkele technodeuntjes verhogen je vechtlust op het slagveld en tijdens cutscenes krijg je meer orkestrale muziek voorgeschoteld. De soundtrack doet quasi altijd dienst als subtiele sfeerversterker, die niet op zichzelf kan staan maar in de context van het spel wel degelijk tot zijn recht komt. Tijdens rustige momenten is er helemaal geen muziek aanwezig, waardoor je je aandacht volledig kunt richten op de knappe stemacteurs en vele geluidseffecten.
Over de zes hoofdstukken van het spel doe je gemakkelijk tien uur, wat de single player ervaring relatief lang maakt. En gelukkig maar, want de multiplayer is niet veel meer dan een generische bedoening die duidelijk in het spel werd geïmplementeerd enkel en alleen 'om een multiplayer te hebben'. Het lijkt zelfs alsof het spelonderdeel klakkeloos werd overgenomen uit één of andere middelmatige game, want er wordt niet eens gebruik gemaakt van de features die de single player zo goed maken. Een schandvlek op een voor de rest heel respectabel spel!
Binary Domain is een aangename verrassing. Wat eerst een halfbakken, duizend-in-een-dozijn futuristische shooter leek veranderde al snel in een lange en vermakelijke game met voldoende variatie, sterke gameplayelementen, een interessant verhaal en prachtige omgevingen. De robots zijn fantastische tegenstanders en het geheel voelt fris aan ondanks het feit dat bijna alles erin al eens eerder werd gedaan. Het probleem is dat de onderdelen waar het spel uniek tracht te zijn, voornamelijk stemherkenning en een karmasysteem bij teamgenoten, ofwel niet goed werken, ofwel nog net iets uitgebreider konden. De multiplayer is zonde van je tijd, maar als je er geen graten in ziet om te spelen met een virtueel team is Binary Domain een aanrader die je als sciencefiction shooterfan zeker eens in je console moet proppen! Bij voorkeur wel voor je aan Mass Effect 3 begint, want daarna is het te laat.
De review van Binary Domain doorgenomen, en je hebt wel zin om het spel in huis te halen? Dat kan want de game is nu beschikbaar voor PS3 en Xbox 360!