Bionic Commando Rearmed 2

Het eerste deel in de Bionic Commando-reeks voor de huidige generatie consoles - Bionic Commando Rearmed - was een opgesmukte versie van de sidescroller "Bionic Commando". Een spel dat in 1988 voor het Nintendo Entertainment System (NES) werd uitgebracht. Deze downloadbare remake diende als voorbode voor het 3D actie-platformspel Bionic Commando dat in 2009 voor PS3, X360 en PC in de digitale winkelrekken lag. De remake van het originele NES-spel was echter succesvoller dan het nieuwe 3D spel. Een vervolg op de remake kon dus niet uitblijven.

In het verhaal dat zich enkele jaren na het origineel afspeelt, kruip je opnieuw in de huid van Nathan "Rad" Spencer. De dictator van de Papagayan Eilanden - overduidelijk gemodelleerd naar ene sigaarrokende dictator uit Cuba - dreigt ermee de organisatie van Spencer, het FSA, aan te vallen. FSA Kolonel Buebaker wordt op de dictator afgestuurd om hem met zijn geuite dreigementen te confronteren. Buebaker verdwijnt echter plots na zijn aankomst op de Papagayan Eilanden. Een team van bionics - commando's met mechanische armen - wordt op pad gestuurd om het kwade te verdelgen en Buebaker te redden. Kortom, een plot dat redelijk aan dat van het eerste deel doet denken, ... En eigenlijk aan een duizendtal andere gameplots. Maar kom, verwacht gerust nog enkele voorspelbare plotwendingen, en hier en daar een laagje humor.

In tegenstelling tot Bionic Commando Rearmed en het nieuwe Bionic Commando dat door GRIN werd ontwikkeld, moest uitgever Capcom voor dit spel een andere ontwikkelaar kiezen. GRIN was na de tegenvallende verkoopcijfers in moeilijke papieren geraakt en was genoodzaakt om het faillissement aan te vragen. Waarom deze uitleg? Wel, na het ter ziele gaan van GRIN zijn enkele van de belangrijkste medewerkers gaan samenwerken met Fatshark. En laat dat nu net het bedrijf zijn dat in opdracht van Capcom, Bionic Commando Rearmed 2 ontwikkelde. En dat is er best wel aan te zien.

Voor de besturing is men erg veel gaan halen bij zijn voorganger. Helaas genoeg niet altijd de meest geslaagde dingen. In eerste instantie is één van de voornaamste elementen in de besturing gelukkig gelijk gebleven aan het origineel. Ook deze keer is het de bionische arm van protagonist Spencer die je gebruikt om je aan huizen, takken, straatverlichting, luidsprekers, ... vast te haken, heen en weer te slingeren en je naar een hoger niveau op te trekken.

In tweede instantie zijn er aan de bestaande gameplay een hoop nieuwe dingen toegevoegd. De meeste van deze nieuwigheden zijn afkomstig uit de geflopte 3D shooter uit 2009. Over de upgrades kunnen we kort zijn. De mogelijkheid om nieuwe wapens en nieuwe bewegingen met Spencers arm aan het arsenaal van onze protagonist toe te voegen, is zeker een meerwaarde. Met bepaalde nieuwe wapens kun je eerdere levels opnieuw doorlopen om dan weer andere upgrades of nieuwe kortere routes doorheen het level vrij te spelen. Alleen jammer dat de meeste vijanden zich gedragen als kanonnenvoer en weinig echt intelligent weerwerk bieden. Wat toch wel een beetje het echte nut van de upgrades teniet doet. Ook de baasgevechten zijn niet de meest hersenkrakende uitdagingen waarbij de verworven upgrade het te gebruiken wapen is.

Een andere toevoeging is een hint systeem, de Bio Vision. Via een druk op de toegewezen knop pauzeert het spel tijdelijk, zodat je met de joystick de verschillende elementen op het scherm kunt onderzoeken. Dat gaat van de vijanden en vaten tot en met de straatverlichting en speciale bazen. Alles is gelabeld met bruikbare informatie over wat het is en hoe je ermee om moet gaan. In het begin wordt de informatie over nieuwe mogelijkheden en voorwerpen aan de speler overgebracht zonder in saaie tutorials te vervallen. Na een tijdje valt er echter in vergelijking meer non-info te lezen. Bij de baasgevechten wordt er dan weer te kwistig met informatie omgesprongen. Verwacht geen cryptische tips over hoe deze krachtpatsers te overwinnen, maar wel een halve hoe-versla-ik-de-eindbaas-handleiding. Gelukkig kies je er zelf voor of je deze informatie al dan niet wil oproepen.

Nieuw is dat je voor het eerst sinds het ontstaan van de reeks met je personage kunt springen. Helaas brengt dit een minder positief gevoel met zich mee. Net die onmogelijkheid om te springen en de verplichting om steeds gebruik te maken van je arm als haak om ergens naartoe te geraken, was één van de redenen waarom de reeks met zijn eigenzinnige besturing zo'n succes had. Gelukkig hadden de ontwikkelaars dergelijke opmerkingen van de fans verwacht en bestaat er de mogelijkheid om "springen" uit te schakelen. Goed zo! Alleen vragen wij ons dan af, als elk level toch zonder het gebruik van de springknop uit te spelen is. Waarom dan toch nog die - verder heel menselijke - beweging aan Spencers kunstjes toevoegen?

Voor Rearmed 2 is er opnieuw gekozen voor een 2D-sidescroller in een 3D-omgeving. Een gimmick die ons al enige tijd niet meer achterover doet vallen van verrassing. Maar door het zorgvuldige gebruik van levelelementen die dichter of verder van het focuspunt liggen, creëert men een subliem dieptegevoel dat de indruk van een gigantische spelwereld en een aangename sfeer opwekt. De sfeer en stijl van de oude 8-bit games, maar de grafische meerwaarde van huidige technologieën. Daaraan zal het volgens ons niet liggen.

Ook deze keer kun je met twee spelers tegelijk aan de slag. De ontwikkelaars sleutelden ook hier aan de oude speelprincipes van zijn voorgangers. In plaats van te werken met een splitscreen, speelt de co-op hier met beide spelers op één scherm. Het voordeel van het grotere scherm dat je ter beschikking hebt, weegt echter niet op tegen de ongemakken waarbij beide spelers in datzelfde scherm en aan hetzelfde tempo het level moeten doorlopen. Gaat de ene iets te vlug, waardoor de ander te lang uit beeld verdwijnt, ziet deze al vlug zijn levens met één verminderen. En levens zijn helaas genoeg niet eindeloos.

Zoals te lezen valt zijn we niet echt wild enthousiast. En toch zijn er lichtpuntjes in het duister. Grafisch mag Rearmed 2 er zeker zijn en ook de 8-bit sfeer is terug te vinden. De muziek draagt daar ook zeker aan bij. Er werd speciaal voor dit spel een wedstrijd uitgeschreven waarbij fans de originele soundtrack van Bionic Commando mochten hermixen. De muziek van de winnaars werd vervolgens in het spel geïntegreerd.