BioShock

BioShock is bijna zo leuk om naar te kijken als het is om te spelen, omdat er om elke hoek wel weer iets tofs te zien is. De kans is groot dat je de eerste uren enkel als toerist deze bijzondere wereld bekijkt. Je hebt constant het gevoel alsof je door het werk van ware visionairs loopt. Soms voelt het alsof je door een levend schilderij beweegt waarin je bij elk stukje wil stoppen en het allemaal op je in wil laten werken. BioShock is dan wel gemaakt met een gemodificeerde versie van de Unreal Engine 3, maar het bereikt een punt waarbij het technische gedeelte niet meer uitmaakt, omdat de creativiteit het overneemt.

BioShock lijkt bijna op een spel dat enkele jaren uit de toekomst komt. Een spel dat andere ontwikkelaars aan de ene kant onder de indruk laat, maar aan de andere kant ze ook erg depressief achterlaat omdat het spel zover voorloopt op wat er voor de rest op de markt te vinden is. Er is zoveel talent en visie te zien door het hele spel heen.

Ja, de atmosfeer en de artwork is hetgeen dat de spelers vastpakt, maar BioShock is meer dan dat door de geloofwaardigheid dat in elk deel van het spel doorstroomt. Zij het de gevechten, de ontdekkingstochten, de manier waarop het verhaal verteld wordt of de puzzels. In essentie is het overgrote deel van het spel lineair, maar de manier waarop het opgebouwd is geeft de speler wel de kans om overal een kijkje te nemen. En er zijn genoeg geheimen te vinden op allerlei plekken waar je nooit zult komen als je enkel voor het verhaal speelt. Het is een spel dat er voor zorgt dat je naar je map kijkt en gaat ontdekken. En het gaat niet alleen om het zoeken van verborgen schatten, maar je ontdekt bijvoorbeeld ook nieuwe audio-dagboeken om het verhaal uit te diepen. Je zult bijna altijd beloond worden voor je onderzoeken.

Maar hoe mooi Rapture ook oogt, diegene die achtergebleven zijn hebben hun best gedaan om er voor te zorgen dat niemand de stad zijn geheimen zal ontrafelen. Beveiligingscamera’s laten vliegend bewakingsafweergeschut los zodra je gespot wordt. Gestationeerde wapens schieten heet lood je richting op zodra je ook maar even een hoekje om kijkt waar je niet om mag kijken. Vreemde gemuteerde ‘Splicers’ jagen in groepjes om ongewenste bezoekers af te maken. Rapture lijkt misschien op een ongewoon en afbrokkelend onderwater aquarium vol intriges, maar de wereld herbergt geheimen die alleen de extreem vastberaden gamer zal kunnen ontrafelen.

En als je al deze beveiligingsmaatregelen omzeilt hebt, zul je nog te maken krijgen met de gezellige ‘Big Daddy’ wezens. Deze grote wezens stampen jaloers door de plassen met als missie de injectienaald dragende meisjes genaamd Little Sisters te beschermen. De Big Daddy’s zitten verborgen in een duikerspak en qua geluid komen ze niet veel verder dan lage tonen van ontevredenheid. Toch zijn ze verrassend vlot, en natuurlijk hebben ze de meest brutale aanvallen tot hun beschikking om ongewenste personen tegen te houden. Nee, BioShock doet niet zijn best om alles zo makkelijk mogelijk voor je te maken. Het spel dwingt je tot experimenteren.

Dat gezegd is een van de meest gewaardeerde ontwerpkeuzes de manier waarop BioShock met de dood omgaat. Als je al je levenspunten verliest, is het helemaal niet nodig om weer van een checkpoint moeten beginnen, omdat je regenereert in een soort buis. Zo kun je gewoon weer verder gaan met het gevecht waar je was gebleven. Dit zorgt voor weinig frustraties, maar het betekent ook een soort zinvolle continuïteit van je handelingen. Iets dat we nog nooit gezien hebben in een shooter. En hoewel dit misschien flauw klinkt in theorie, werkt het in de praktijk briljant, en helpt het mensen door te gaan waar ze normaal misschien allang zouden stoppen.