Blackguards 2 review
Een aanslepend conflict.
Het is altijd schrikken wanneer een ontwikkelaar aankondigt dat de opvolger van zijn geliefde diehard RPG toegankelijker wordt. Fans schreeuwen moord en brand en beschuldigen de makers van verraad aan een mainstream publiek. Het resultaat is vaak minder dramatisch dan deze doemdenkers vrezen. Blackguards 2 gooit inderdaad overbodige ballast overboord, maar blijft toch vooral in het verleden verankerd.
Het originele Blackguards hield starrig vast aan de spelsystemen van het pen-en-papier rollenspel 'The Dark Eye.' De skill tree was zo overweldigend dat je moeilijk kon inschatten hoe je ervaringspunten nuttig moest besteden. Blackguards 2 gebruikt een vrijere interpretatie van dit systeem. Het resultaat is een gestroomlijnde versie dat niet aan diepgang inboet. Je hebt steeds een goed idee in wat je precies investeert en welke effecten dit tijdens de gevechten heeft.
Je speelt als Cassia, een vrouw die door haar dictatoriale echtgenoot is verraden. Jarenlange opsluiting heeft haar tot de grens van de krankzinnigheid gedreven. Na haar ontsnapping heeft ze nog maar één doel: haar echtgenoot vermoorden en zelf heersen. Samen met enkele bekende gezichten uit de eerste game en bijgestaan door een leger huurlingen trekt ze naar de hoofdstad Mengbila.
Weg dus met de zelf ontworpen protagonist uit het origineel. Wat je in de plaats krijgt is een personage met een gestoord karakter en ziekelijke ambitie. Martelpraktijken of ophangingen brengen nauwelijks schaamrood op haar wangen. Blackguards 2 is nog een stukje grimmiger dan zijn voorganger.
De identiteit van het hoofdpersonage ligt vast, maar je bepaalt zelf haar vaardigheden. Een despoot die met twee dolken vliegensvlug toeslaat, of in zware wapenuitrusting in de ogen van de vijand kijkt. Cassia is wat dat betreft een onbeschreven blad waarmee je alle kanten uit kan.
Zij is het enige personage waarover je totale controle krijgt. Haar strijdmakkers Naurim en Takate zijn vechtersbazen met hun favoriete wapensoort en Zurbaran is een volleerd magiër. Zij beginnen al met een hele hoop ervaringspunten die hen in een bepaalde richting plaatsen. Hoewel je hun specialisaties verder bepaalt, ligt hun rol dus van in het begin vast. Je krijgt dus niet de vrijheid om je ideale team zelf samen te stellen.
Over de vaardigheden van je huurlingen heb je geen direct zeggenschap. De enige manier om hun uitrusting en kracht te verbeteren is door zo veel mogelijk plaatsen op de map te veroveren. Je kan natuurlijk in één lijn naar de hoofdstad trekken, maar dan mis je een goed uitgerust team en enkele unieke huurlingen. Je beslist helemaal zelf waar en in welke volgorde je de verschillende plaatsen verovert.
Omdat overbodige vaardigheden in de skill tree wegvallen, valt het ook snel op dat enkel de magiërs over een gevarieerd arsenaal beschikken. Vuurballen, sneeuwstormen, elektrische ballen die je tegenstanders achtervolgen, verlammende spreuken; zij hebben alles wat je nodig hebt om het slagveld te domineren. Als je Cassia niet specialiseert in magie, speel je echter het grootste deel van het spel met slechts één magiër. In schril contrast staan je zwaard- en boogvechters, die de meerderheid van je troepenmacht uitmaken. Ze beschikken over een handvol verschillende aanvallen, maar uiteindelijk komen ze allemaal neer op een simpele schade boost.
In de praktijk leidt dit gebrek aan tactische mogelijkheden tot verveling. Ondanks dat het in vergelijking met de eerste Blackguards makkelijker is om succesvol aan te vallen en spreuken niet langer mislukken, slepen gevechten te lang aan. Je beweegt je troepen telkens enkele hexagonale stapjes vooruit om daarna tot in het oneindige dezelfde aanval te herhalen, zonder dat je echt stilstaat bij tactische overwegingen. De tegenstanders doen vervolgens net hetzelfde, zonder blijk te geven van uitmuntende intelligentie. Het duurt te lang en je begint gaandeweg je interesse te verliezen.
Daedelic Entertainment doet nochtans zijn uiterste best om het maximale uit dit beperkte vechtsysteem te halen. Elke missie heeft zijn unieke locatie en het gaat vaak verder dan een simpel robbertje vechten. Sommige confrontaties doen eerder denken aan een puzzel dan een klassiek turn-based gevecht. Hoe kan je deze gevangenen bevrijden en je ontsnappingsroute vrijwaren? Zijn het deze kristallen die er voor zorgen dat je deze magiër geen schade berokkent en welke schakelaar moet je activeren om deze te bereiken? Vooral de baasgevechten zijn daarin creatief. Niet elk idee is een voltreffer en de moeilijkheidsgraad tussen de missies vliegt alle kanten op, maar tijdens de 15 à 20 uur durende hoofdverhaal doet Daedelic wel zijn best om afwisseling te brengen.
Ook de rustige momenten blazen leven in de game. In je tentenkamp praat je met je volgelingen, ga je krankzinnige gesprekken aan met jezelf en beslis je over het lot van je gevangenen. Pak een gevangene slim aan en hij verklapt de geheime toegang tot een fort, een detail dat je volgende missie een stuk makkelijker maakt. Als je de enige kans om informatie los te krijgen verpest, beslis je nog steeds over zijn noodlot. Beslissingen die een duidelijk effect hebben op de uitkomst van het spel. Deze gesprekken zijn goed geschreven en vaak nog beter geacteerd. Het verhaal is niet het meest memorabele en de spelwereld is soms verwarrend voor nieuwkomers, maar het is wel een context die noodzakelijke kleur aan de game geeft.
Want een beetje pit is wat deze game het meeste mist. Daedelic Entertainement rekent af met een groot deel van de rompslomp van de eerste game en introduceert enkele creatieve ideeën in de plaats. Deze verwezenlijkingen worden echter onderuit gehaald door een saai en slepend gevechtssysteem. Blackguards 2 is creatiever en heeft meer potentieel dan zijn voorganger, maar lijdt onder dezelfde zwakke kern.