BlazBlue: Continuum Shift II Review
Epilepsie aanval in je broekzak.
Als eerste nieuwkomer hebben we Legion 1.5, de mode met Final Fantasy Dissidia allures. Hierin krijg je verschillende plattegronden voorgeschoteld, opgebouwd uit een aantal verbonden nodes. Denk aan de constructie van een sterrenbeeld, moest het opgebouwd zijn volgens wiskundige symmetrie. Het doel is om van node tot node te gaan en tegenstanders ineen te kloppen tot je uiteindelijk op een Goal-node stoot. Met de occasionele zijstap naar een schatkist als het kan. De uitdaging ligt in het feit dat er op de meeste nodes meer dan één vijand staat. Gelukkig moet je niet moederziel alleen op pad - na elk gevecht mag je één van je vijanden rekruteren. Zo zit je na verloop van tijd met een heel team en nemen de gevechten vormen aan van de Team Battle mode uit oude Tekken games.
Challenge biedt dan weer het klassieke "combo training"-scenario. Tien keer per personage de correcte set combo's uitvoeren niet meer, niet minder. Het is kort, weinig origineel en niet zo boeiend als de rest. Het blijft wel een goed excuus om de bewegingen wat onder de knie te krijgen. Kwestie dat je wat minder gaat button bashen in de andere modi (of overschakelt op de Stylish vechtstijl).
De Abyss mode is BlazBlue's antwoord op de klassieke Survival Mode. Je kent het wel: gevecht na gevecht te zien overleven, met slechts een beperkte herstelling van je levensbalk tussenin. Het grote verschil ligt in het gebruik van statistieken en bonussen. In de Abyss (letterlijk, kloof) vorder je niet volgens het aantal gevechten, maar via het aantal slagen die je kunt landen. Elke slag brengt je wat dieper en op bepaalde dieptes zal je een soort "hoofdman" moet verslaan. Deze zijn ietsje uitdagender dan de rest, maar na afloop mag je wel één van je statistieken omhoog trekken of een bonus kiezen. In het begin van de Abyss is het ook mogelijk de lokale statistiekboer te bezoeken om enkel upgrades te kopen. Sommige bonussen die je in de Abyss vrijspeelt, worden ook hier beschikbaar.
In tegenstelling tot andere Survival gerelateerde modi, is het in theorie ook mogelijk om de Abyss uit te spelen. De sleutelwoorden hier zijn "in" en "theorie". De Abyss gaat tot aan 999 (slagen, niet gevechten) en bij de eerste nederlaag is het terug bij af. Eentje voor de doorzetters dus.
Je kan natuurlijk geen vechtgame hebben zonder de klassieke Versus mode. Deze biedt exact wat je zou verwachten: één tegen één in een stage naar keuze. Op de mode an sich kan ik weinig tot geen kritiek geven. Dit neemt niet weg dat ik eens mijn beklag kan doen over het feit dat veel te weinig vechtgames creatief bezig zijn met hun multiplayer. Waar zijn de Tag Battle, Tekken Ball en Tag Battle modi? Continuum Shift heeft met de Legion 1.5 mode eigenlijk al een Team Battle mechanisme klaar liggen. Waarom die niet doortrekken naar een Versus variant?
Alle gejank terzijde, het leukste van allemaal is dat zowat elke mode je wat zakgeld en ervaringspunten toestopt. Een redelijk risicoloze manier om de aandacht van de speler vast te houden. Ik ben niet helemaal zeker welke vechtgame franchise dit concept voor het eerst introduceerde - Soul Calibur? - maar het is een even eenvoudig als efficiënt systeem om de solo ervaring boeiend te houden. Zowel je valuta als je level hebben invloed op de inhoud van de Gallery. Deze kan het best omschreven worden als een kleine schatkamer inzake BlazBlue concept art, met als bonus de optie om de Unlimited versie van alles personages te kopen.
Iets wat je geen enkele digitale cent kost en ook in de Gallery zit, is de jukebox. De optie om elke schreeuw en elke stukje muziek naar eigen wens te beluisteren. Lang leve de meerwaarde.
Trouwens, inzake audio valt er nog het één en ander op te merken. Zoals altijd is de muziek wederom top. Hyperactieve orgels en zweverige violen, overstemt door elektrische gitaren en ondersteunt door een flinke scheut percussie. Zie het als 50% kerkmuziek, 50% rockmuziek, 100% adrenaline. De titel speelt wel een beetje vals door heel wat muziek uit de originele Calamity Trigger over te nemen. Voice-overs zijn opnieuw van hoogstaande kwaliteit - dat Soul Calibur hier eens lessen uit trekt - en kunnen in het opties menu tussen Engels en Japans gewisseld worden. Jammer genoeg blijken niet alle exclamaties even helder te zijn, alsof iemand plotseling de bitrate liet kelderen. Een conversiefoutje? Een bewuste keuze om schijfruimte te besparen? Wie weet…
Continuum Shift II speelt even vlot op de handheld als op de thuisconsole en bevat een flinke dosis variatie in personages en speelmodi. Ook het gebruik van levels en geld (in combinatie met een goed gevulde Gallery) zorgen er voor dat de solo ervaring blijft boeien. In vergelijking met de PS3/X360 versie wordt er wel het één en ander ingeboet op audiovisueel vlak. Niet dat dit compleet onverwachts is voor een handheld titel, maar het blijft een spijtige zaak. Liefhebbers van vechtgames zullen niet teleurgesteld worden, maar zij die van plan zijn om een PS Vita te kopen wachten misschien best op BlazBlue: Continuum Shift Extend. De 1.2 versie van Continuum Shift, zeg maar. Gezien de rekenkracht van de Vita, zal deze waarschijnlijk wel de anime-pracht in al zijn glorie behouden (en Relius Clover als extra personage beschikbaar stellen).
De review van BlazBlue: Continuum Shift 2 doorgenomen, en je hebt wel zin om het spel in huis te halen? Dat kan, want de game is vanaf nu beschikbaar voor de PSP en 3DS.