Blood Drive
Bloederige afloop.
Alweer loopt een week ten einde. En alweer mogen we een game waarin zombies een hoofdrol spelen bespreken. Waar deze fascinatie rond de ondoden toch vandaan komt blijft een raadsel. Velen argumenteren dat mensen zich vandaag de dag op morbide wijze aangetrokken voelen tot de dood (misschien ligt het aan de feestdagen?). Persoonlijk denk ik niet dat dergelijke vooronderstelling het correcte antwoord is. Door de eeuwen heen is de mensheid in de ban geweest van het hiernamaals. Tijdens bepaalde tijdsperiodes, bijvoorbeeld de Middeleeuwen, zelfs in dergelijke mate dat het leven volledig in het teken stond van het leven na de dood. Maar met het secularisatieproces van de Kerk in het westen moesten mensen een andere fantasierijke manier vinden om die fixatie op de dood tot uiting te brengen. En aangezien vampieren nu enkel nog vertegenwoordigd worden als twinkelelfjes (dank u Twillight), lijken zombies nog één van de enige fantasiewezens te zijn die hiervoor in aanmerking komen. Dat en natuurlijk de post apocalyptische droom die velen koesteren, waarin zij het nietsbetekenend juk van het mondaine leven van zich zullen afwerpen om te overleven in een Fallout-achtige wereld waarin om elke hoek een ondode schuilt die zich wel tegoed wil doen aan een stukje overlever.
Blood Drive kun je bij deze laatste categorie plaatsen, maar dan met een twist. De selecte groep overlevenden heeft er niks beters op gevonden om de zombie apocalyps op typisch kapitalistische manier uit te buiten en er een televisiespelletje van te maken. Lang leve het doorzettings- en aanpassingsvermogen van de mensheid, zouden we zo zeggen.
De setting is dus vrij to the point. Aan het begin van een singleplayer event kies je één racer uit een tiental deelnemers. Nadat de game willekeurig één andere racer gekozen heeft die als jouw rivaal zal dienen doorheen een korte competitie, kan het bloedbad beginnen. Er volgen drie verschillende rondes motorische massamoord. Zo zul je de ene ronde het meeste zombies moeten doden, waar je in een andere ronde de opdracht krijgt om zoveel mogelijk checkpoints te verzamelen om af te sluiten met bijvoorbeeld een deathmatch ronde tegen andere racers.
Iedere racer heeft zijn eigen uiterlijk en unieke wagen. Ook is er een korte achtergrondgeschiedenis voorzien bij iedere deelnemer, zodat de speler zich toch op enige manier aan zijn personage kan binden. Verwacht wel niet te veel van deze personageschetsen. Je zult niet bepaald een affectieve voorkeur opbouwen met een bepaalde racer, tenzij je een voorliefde voor stereotype, ééndimensionele kartonnen cut-outs hebt natuurlijk.
Natuurlijk is Blood Drive geen game die je speelt voor zijn verhaal, maar omdat het leuk is. Of die tenminste toch leuk zou moeten zijn. De gameplay valt het best te vergelijken met die andere auto gevechtsgame, Twisted Metal. Over de maps zijn verschillende wapens verspreidt die de racer kan oppikken om de tegenstanders het vuur aan de schenen te leggen. Wel jammer dat er niet echt wapens zijn die ons in het oog sprongen. Weinig origineel materiaal als een rakettenwerper, railgun, minigun, etc. Ook heeft elke racer een aparte Rage mode, die zichzelf oplaad naarmate je kills scoort.
Klinkt op zich als een formule voor een vrij solide game. Enkel spijtig dat de besturing volledig de wensen overlaat. Wagens rijden gewoon niet lekker en het is onmogelijk om een korte bocht te nemen. Verwacht je dus maar aan veel voor- en achteruitgerij om je wagen in de tegenovergestelde richting te krijgen. Niet echt optimaal als je snelle gevechten wilt voeren, of als je snel door checkpoints moet racen. Reken hierbij nog eens dat er toch nooit echt veel actie te beleven valt tijdens de evenementen en je komt tot een vrij saaie uitkomst. Wat bedoeld was als een van sensatie overlopend concept is uitgedraaid tot een middelmatige Twisted Metal kloon waarbij de besturing nog een grotere tegenstander is dan de vijandige racers zelf.
Qua presentatie doet de game enkele dingen goed, maar evenveel verkeerd. De personages en hun bijhorende race/moordmachine zijn zo'n positief punt. Maar de game ziet er niet echt spectaculair uit en in de post-apocalyptische omgevingen waar het bloedbad doorgaat zit weinig originaliteit. Ook heeft de game enkele technische problemen met framedrops wanneer er teveel tegelijk op het scherm gebeurt. "Ho, wacht eens, daarnet schreef je dat er niet veel actie te beleven viel". Juist, alle tegenstanders die tegelijk tegen je aanrijden en hun arsenaal aan wapens afvuren beschouwen we niet als "intense actie". Eerder als een clusterfuck.
De game heeft ook een multiplayer. Eentje die de kwaliteit van de game mooi vertegenwoordigt, aangezien deze door bijna niemand gespeeld wordt. Wanneer we dan toch konden deelnemen aan een server speelde de game identiek als tijdens de singleplayer, met dezelfde problemen qua besturing dus. Niet echt aan te raden.
Als afsluiter nog graag even dit. Wanneer je de naam Blood Drive vertaalt, betekend dit letterlijk bloedinzamelactie (natuurlijk wordt hier de woordspelling "bloed rijden" gemaakt). Maar toch had ik graag deze gelegenheid even genomen (zo dient deze game nog enig nut) om jullie erop attent te maken dat er in België heel wat bloeddonoren tekort zijn. Onze broodnodige bloed- en plasmavoorraden nemen stilaan af, wat het leven van heel wat mensen kan eisen. Ben je tussen de 18 en 65 jaar en voel je je bereid om wat van je rode levenssap af te staan, kun je altijd terecht op de website van het Rode Kruis voor meer informatie. Na afloop van de bloedafname kun je zelfs een gratis Duvel en koffiekoek krijgen. En met gratis Duvel valt niet te twisten.
Blood Drive is geen echte aanrader. Het concept om zombies toe te voegen in een Twisted Metal-achtige game lijkt op het eerste zicht geen slechte beslissing, maar door technische mankementen weet de game niet te overtuigen. Koppel de slechte besturing van de wagens aan een onderbevolkte multiplayer, en lang zal de game niet kunnen boeien.