Blues and Bullets - Episode 1 review
Bloed aan de kogel.
Je bekijkt het lijk van naderbij om te weten hoe deze man precies aan z'n einde gekomen is. Alsof de gruwel van een doorboord lichaam nog niet erg genoeg was, merk je dat de ogen uitgehaald, de tanden uitgetrokken en de handen afgerukt zijn. Nu is het zaak die lichaamsdelen terug te vinden. Een dik bloedspoor brengt je naar de badkamer, waar je nog meer fraais te wachten staat. Eens je alle aanwijzingen gevonden hebt, kun je de misdaad reconstrueren. En de confrontatie met de verdachte aangaan...
Dat bloederige sfeertje typeert volledig Blues and Bullets van ontwikkelaar A Crowd of Monsters. De studio wil in ware neo noir-stijl het verhaal van Eliot Ness vertellen, de speurder die erin slaagde om de legendarische gangster Al Capone achter de tralies te krijgen. 20 jaar na de feiten loopt de doorwinterde maar oude crimineel vrij rond en doet hij voor de verdwijning van zijn kleindochter een beroep op Ness. Wellicht is er een verband met de ontvoering van tientallen andere kinderen, en de duistere motieven van een occulte sekte. Voor de ontwikkelaar staan een donker verhaal en een indrukwekkende grafische stijl voorop.
In dat opzet is de studio alvast geslaagd. Blues and Bullets is compleet in het zwart-wit gekleurd, met hier en daar rode accenten: het bloed, een poster, een stropdas. De eerste episode speelt zich haast volledig 's avonds en 's nachts af terwijl de regen van het scherm druipt. Dat roept een onheilspellende sfeer zoals in Sin City op. Daarnaast kun je zelf de camera niet bewegen maar loopt die met je personage mee, wat een filmisch effect creëert. Dat de stemmen en de lipbewegingen dan niet volledig synchroon zijn, is een vergeeflijk schoonheidsvlekje.
Blues and Bullets moet vooral op die sfeer teren, want in de gameplay schiet de game tekort. Aanvankelijk loop je rond en bekijk je objecten, vaak zonder enige commentaar van Ness. Dat maakt het rondkijken überhaupt overbodig. In de dialogen zijn de opties met één woord wel zeer vaag omschreven, iets wat bijvoorbeeld de Telltale-games beter aanpakken. Daardoor twijfel je over wat je nu precies kunt zeggen. In sommige gevallen is dat belangrijk, want de game wijst je erop dat je een keuze gemaakt hebt. Het directe gevolg van die keuzes blijft nog onduidelijk, maar op basis daarvan krijg je wel enkele persoonlijkheidskenmerken toebedeeld.
Pas op de eerste en enige crime scene van deze episode denk je dat Blues and Bullets losbarst. Je zoekt er zo veel mogelijk aanwijzingen door opnieuw de omgeving uit te kammen en de interactie met rood oplichtende objecten aan te gaan. Vervolgens beschouwt Eliot Ness de verschillende facetten van de misdaad en kies jij voor elk onderdeel de juiste aanwijzingen uit. Dit doet denken aan Sherlock Holmes: Crimes & Punishments, maar in tegenstelling tot die detectivegame kun je hier geen foute verbanden leggen. De game meldt je immers dat je de verkeerde aanwijzing koos. Je blijft dus gewoon proberen tot je de juiste te pakken hebt. Dat geeft een enorme deuk aan de moeilijkheidsgraad.
Ook in de shoot-outs komt Blues and Bullets uitdaging tekort. Je hebt helemaal geen bewegingsvrijheid: Ness loopt zelf in de omgeving rond en neemt dan ergens dekking. Jij hoeft alleen maar op het juiste moment tevoorschijn te komen, richten en vuren. Met een beetje goede timing ontwijk je de meeste kogels, en met twee schoten ligt een vijand tegen de vlakte. Dat keurslijf haalt alle mogelijke dynamiek uit de game, terwijl het tempo sowieso al laag ligt.
En toch borrelt er iets in Blues and Bullets. Dat is in grote mate aan het verhaal te danken, dat losjes als vervolg op The Untouchables bedoeld is. Wanneer je die film van Brian De Palma zag, weet je ongeveer wat te verwachten. Denk geweld, bloed, de onderbuik van de samenleving en een getormenteerde ziel die 's avonds whisky drinkt.
De ontwikkelaar schetst ook een subtiel maar duidelijk portret van Eliot Ness, waardoor je meteen met het hoofdpersonage meeleeft. Maar de verontrustende begin- en eindscène van de game vormen de ware troef. Je bestuurt er tijdelijk één van de vermiste kinderen, en na de cliffhanger wil je bovenal weten wat het geheim daarachter is.
Blues and Bullets speel je niet voor de uitdaging, want het speurwerk vormt geen obstakel en de vuurgevechten leggen je evenmin het vuur aan de schenen. Daartegenover staat de unieke, zwart-witte visuele stijl die een ware film noir-sfeer oproept. Het meeste verwacht je echter van het verhaal. Hoe ontwikkelt het hoofdpersonage zich doorheen het plot? Welke belangrijke beslissingen neem je in de toekomst? En hoe vergaat het de kinderen in die huiveringwekkende onderwereld? Dat zijn de vragen die Blues and Bullets echt doen nazinderen.
Blues and Bullets - Episode 1 is nu voor de pc en Xbox One verkrijgbaar.