Bodycount
We gingen over lijken.
Het arcadegevoel wordt ook opgewekt door het verzamelen van intel. Dat zijn ronde orbs die je slachtoffers achterlaten en die automatisch naar je toe komen zweven. Daar kun je dan weer bepaalde upgrades mee kopen. In het begin van het spel zijn er echter nog geen upgrades voor handen, zodat na een tijdje het ganse speelveld vol ligt met orbs die je niet kunt oprapen. De upgrades zelf zijn van het voor de hand liggende genre. Zo kun je onder andere tijdelijk onsterfelijk worden, je kogels krachtiger maken, een soort nachtvisie activeren en een luchtaanval inroepen.
Dat je in een oorlog met twee kanten terecht bent gekomen, lag aan de basis van een bijzonder zwakke AI. Tijdens eerdere gelegenheden met de game kreeg ik te horen dat de vijanden jou in eerste instantie negeren als ze in gevecht met elkaar zijn. Maar zo voelt het ook als er slechts één partij op het veld staat. Of ze zoeken mijn vuurlinie op, of ze weten me vakkundig de rug toe te keren. Niet bijster slim, behalve als je probeert weg te duiken achter beschutting of in één of ander huisje. Dan weet hun vuurlijn je perfect te volgen met de dood als gevolg. Wat me toch wel enkele keren tot uiterste frustratie bracht.
Want inderdaad, met grote trom werd aangekondigd dat haast het hele speelveld met de grond gelijk gemaakt kon worden. En op veel plaatsen kun je inderdaad redelijke stukken gebouw vernietigen. Helaas genoeg is dat niet overal het geval. Als je er op bepaalde momenten aan denkt om een nieuwe vluchtroute in een gebouw te schieten, zul je merken dat er toch wel enkele beperkingen op het schademodel zitten. De enige echte uitgang kiezen en niet proberen te sterven is dan de noodzakelijke oplossing.
Want ook het coversysteem werkt niet zo optimaal als we gehoopt hadden. Codemasters deed dit voor als één van de grote nieuwigheden, waarbij je je kunt verbergen om vanuit je schuilplaats toch nog vrij rond je te kunnen kijken. Hiervoor moet je de linkertoets ingedrukt houden. Alleen is deze toets gecombineerd met de zoom-functie. Als je tijdens een gevecht wilt inzoomen, blijf je ter plaatse vastplakken en begin je alle kanten uit te leunen. Zoomen en lopen is dus geen optie meer.
Zoals je leest, schiet Bodycount zowel op visueel als gameplayvlak tekort. Niet alleen om mee te dingen naar een plaats bij de toppers, maar ook bij de subtoppers en diegenen daaronder. Een verhaal had het geheel nog boeiend kunnen houden, maar ook daar gaan de makers de mist in. Er was een verhaal, maar het gaat eigenlijk nergens over. Het wordt ook totaal niet aanlokkelijk in beeld gebracht. Een vrouwelijke computerstem probeert je aandacht te trekken door te vertellen wat er gaande is, maar het komt niet geloofwaardig en onnatuurlijk over. Zo weet je wel dat je moet schieten, maar ben je maar half op de hoogte waarom je net dat gevecht aangaat of die opdracht moet afwerken.
Over de multiplayer kunnen we kort zijn. Er zijn de alom bekende Deathmatch-varianten die best in orde zijn en een modus waarbij je zoveel mogelijk golven vijanden moet zien te overleven samen met een gamevriend. Die laatste heeft wel potentieel, maar je kan je over het algemeen nooit van het gevoel ontdoen dat er toch meer had ingezeten. Het totaalpakket valt gewoon te licht uit.
Codemasters zijn geniale ontwikkelaars van racegames en simulatoren. Misschien was het een leuke afwisseling voor hen om eens met een ander game bezig te zijn, maar ik vrees dat het bij een leuk bedrijfsuitstapje gebleven is. De lat mag hoger liggen. In een tijdperk waar Modern Warfare 3 en Battlefield 3 de scepter gaan zwaaien in het shooter genre, valt Bodycount een beetje te licht uit. En net als het spel een beetje op gang komt, is het al gedaan. Na een goeie vijf uur zul je de controller aan de kant leggen en de disk uit je console halen. Daarom ook net hetzelfde cijfer als eindconclusie.
De review van Bodycount doorgenomen, en je hebt wel zin om het spel in huis te halen? Dat kan, want de game is vanaf nu beschikbaar voor de PS3 en X360.