Borderlands: The Pre-Sequel review
Keurig tegen de grens.
'U vraagt, wij draaien!' 2K Australia gaat er tijdens de ontwikkeling van Borderlands: The Pre-Sequel steeds prat op in eerste plaats de fans van de prettig gestoorde shooter te willen dienen. Op het verzoeklijstje van de liefhebbers staat onder meer een bezoek aan de maan Elpis en het ruimtestation Helios. De ontwikkelaar combineert deze wensen met het verhaal rond de transformatie van Jack de-alledaagse-goedzaak, naar publiekslieveling Handsome Jack het-ultieme-kwaad-uit-Borderlands-2.
Op de maan spring je hoger en verder dankzij de verminderde zwaartekracht. Niet alleen maakt dit het bewegen door de wereld spannender, het speelt ook een belangrijke rol tijdens vuurgevechten. Verticaliteit is veel duidelijker aanwezig dan in vorige Borderlands-games. De omgevingen bestaan vaak uit verschillende etages en hoogteverschillen. Vijanden die zich achter dekking verschuilen, verschalk je door boven hun hoofd te stijgen en hun zuurstofmasker te vernietigen. Ook nieuw is de 'ground slam', waarbij je vanuit de lucht met vernietigende kracht ten gronde stort.
Dankzij deze lage zwaartekracht biedt Borderlands: The Pre-Sequel de leukste en meest tactische vuurgevechten uit de serie. Doe een dubbele sprong in de lucht en vermorzel enkele vijanden onder je voeten. Stijg vervolgens terug op om de sluipschutter op de hoger gelegen richel een shotgun in zijn gezicht te planten. Vlieg door de lucht en bevries met één van de nieuwe cryo wapens een helikopter midden in zijn vlucht. De gevechten zijn steeds dynamisch en vervelen zelden. Al mis je tegen het einde van het ongeveer 13-uur durende hoofdverhaal wel afwisseling tussen de vijanden.
De basis van de vorige Borderlands-games is verder behouden. Je speelt als één van vier helden, elk met hun unieke gave: Athena, een gladiator met een schild; Wilhelm, een techneut met zijn robots; Nisha, een outlaw die sneller schiet dan haar schaduw, en Claptrap, een gestoorde robot. Fans zullen de vier personages ongetwijfeld kennen.
Vooral Claptrap valt op dankzij zijn vaardigheden, die sterk afhangen van willekeur en je medespelers. Activeer zijn 'Vaulthunter.exe' en het programma kiest dynamisch een set vaardigheden die het beste bij de situatie passen. Het resultaat is niet altijd wat je verwacht en kan je zowel in een moordmachine als een waardeloos stuk schroot transformeren. Deze willekeur dwingt je om steeds creatief met je mogelijkheden om te gaan.
De andere personages zijn meer klassiek in hun opbouw, maar staan hun mannetje tussen de beste uit de vorige games. En net als altijd komen de gevoeligheden van de verschillende klassen het beste tot hun recht wanneer je met zijn vieren speelt. Iets wat makkelijker dan ooit is dankzij een goede netwerkcode en doorzichtige matchmaking. Loot is echter niet gescheiden per spelers en is het dus vaak egoïstisch spurten om de wapens op te pikken.
Minder geslaagd is ondertussen de noodzaak aan zuurstof en een 'Oz-kit.' Dit apparaat slaat een beperkte hoeveelheid aan levensnoodzakelijke zuurstof op, dat stilletjes aftelt als je het luchtledige betreedt. Ook dubbel springen en ground slammen kosten O². Niet alleen word je op deze manier in je bewegingsvrijheid beperkt, maar ook in het ontdekken van de omgeving. Wanneer je een waarschuwing krijgt dat je gaat stikken, moet je je verkenningstocht staken en naar een zuurstofbron terugkeren. Meestal zijn deze niet ver weg, maar toch onderbreekt dit constante heen-en-weer-geloop het speltempo.
Wanneer je ondanks dit praktische probleem toch doorzet (of beslist om als Claptrap te spelen die geen zuurstof nodig heeft) ontdek je echter dat Elpis niet zo'n interessante plek is. De omgevingen zijn groot en uitgestrekt, met vele verscholen hoekjes. Maar zelden kom je op deze verborgen plaatsen iets noemenswaardig tegen. Meestal is het enige wat je vindt de zoveelste doos of kluis met geld of munitie. Sporadisch kom je een wapenkist tegen, die echter bijna altijd minderwaardige loot oplevert dan diegene die je bij baasgevechten verdient.
Uiteindelijk ben je enkel nog geïnteresseerd in hoe je zo snel mogelijk van A naar B geraakt. Nooit voel je je daardoor echt betrokken in de wereld van Borderlands: The Pre-Sequel. De omgevingen zijn vaak mooi en interessant ontworpen, maar ze vormen veelal de achtergrond van een pijnlijke leegte. Er zijn nochtans heel wat zij-missies om te ontdekken, maar deze beperken zich doorgaans tot het doden van een groep vijanden die een item laten vallen dat je terug naar de opdrachtgever brengt.
De typische Borderlands humor is echter wel scherper dan ooit en maakt een deel van de saaiheid goed. Meer dan eens wil je daardoor een verhaalmissie of een zij-opdracht voltooien. Niet zozeer om de loot die je krijgt, maar wel om te zien hoe de grappige situaties en conversaties zich uitspelen. Dronken avonturiers die een nieuwe diersoort ontdekken, een nerd die op een computerprogramma verliefd is of het hoofdverhaal van de teloorgang van Jack. Wie van flauwe doch erg goed geschreven humor houdt, zit hier wederom op de juiste plaats.
Borderlands: The Pre-Sequel is schaamteloze fanservice en de ontwikkelaar maakt er geen geheim van. Alle punten die deze gameserie definiëren, zijn keurig aangevinkt. Iets te keurig, want het gebrek aan vooruitgang en visie leidt te vaak tot vervelende en dode spelmomenten. De vernieuwde vuurgevechten en geslaagde humor redden de game, waardoor deze toch fier naast zijn oudere broers staat.
Borderlands: The Pre-Sequel is nu verkrijgbaar voor de pc, PlayStation 3 en Xbox 360.